Vandaag liet een man in de trein aan de andere kant van het gangpad zijn tas met lp’s vallen. Althans ik dacht dat het lp’s waren, maar ‘nee meneer dit is bakeliet’. Vervolgens kwam er een heel verhaal over zijn hobby, namelijk het verzamelen van deze bakelieten muziek dragers. In de jaren veertig moest je in Amerika een plaat inleveren als je een nieuwe wilde hebben. ‘dat kwam door de schaarste van de schellak die erop zat.’ Schellak is gemaakt van een speciaal soort kevers en bedoeld om de plaat te beschermen. ‘Want daar gaat natuurlijk zo’n hele dikke naald overheen die anders de plaat kapot zou maken.’
Hij ging elke twee maanden naar Amsterdam, naar een soort beurs georganiseerd door de stichting Weergever waar mensen met dezelfde hobby verhalen en platen uitwisselen. Hij deed dat ook omdat anders zijn ouderen OV kaart zou worden ingenomen. Eigenlijk wilde ik nog een beetje kijken naar mijn tekst die ik zou moeten voordragen om een kunst en architectuur manifestatie over kleur te openen (Chromodomo). Beleefdheidshalve liet ik de man toch maar uitpraten over zijn verzameling bakelieten schijven en ik vond het natuurlijk ook wel boeiend. In de oorlog in westbroek had zijn vader de radio nooit ingeleverd, dus toen de oorlog voorbij was hadden zij als eerste weer muziek, daar kwam die fascinatie voor muziek ook vandaan. Vervolgens begon hij over zijn andere hobby’s: de luchtvaart en het repareren van oude klokken. Voordat ik het wist rolden we station Groningen binnen. Deze man genaamd Willy Muntinga bezit overigens 15 duizend schellak platen. Nog een leuke: ‘hoeveel groeven zitten er nou op zo’n plaat?’
Antwoord: ‘1, die begint aan de rand en eindigt in het midden.'
