Gisteren heb ik de film Inglourious Basterds gezien. Het gaat over een groepje Joods Amerikaanse soldaten die in bezet Frankrijk worden gedropt met één missie: killing nazi’s. Het was een interessante film, die een vreemd soort voldoening geeft voor iets dat we als een fictieve wraak kunnen zien. Er worden twee soorten geweld tegenover elkaar gezet; de etnische zuivering tegenover het gepassioneerde vermoorden van nazi’s door deze losgeslagen groep joden. Het ene slecht, het andere goed. Beide uitersten worden gepresenteerd door kolonel Aldo, de Apache, van de Amerikanen en Kolonel Landa, alias de Jew Hunter, aan de nazi zijde. Kolonel Landa is een tamelijk originele nazi. Volgens hem denken de meeste nazi’s zoals haviken, waardoor ze een hoop schuilplaatsen van joden over het hoofd zien. ‘Ik kan denken als een rat, daarom ben ik zo goed in het opsporen van joden.’
Hij confronteert een Franse Boer met de vraag, of hij een rat welkom zou heten in zijn huis als hij door de deur naar binnen zou lopen. De boer zegt van niet en Landa vraagt verrast waarom dan niet, ‘de rat heeft jou toch niks misdaan?’
Hij concludeert vervolgens dat we iets tegen ratten hebben omdat ze afkeer in ons oproepen. Hij legt het mechanisme van antisemitisme uit en suggereert vervolgens dat het dus een heel natuurlijk verschijnsel is. Landa babbelt er lustig op los om dan ineens met dreigende taal uit de hoek te komen. Hij doet wel wat denken aan een moderne manager die ook vaak op z'n hurken mee babbelt met de werkgevers op de vloer en als die werknemer op z’n gemak is, slaat de havik toe.
