G: Ik had een absurde droom vannacht jongen.
B: zoiets zei je al vanmorgen, iets met een raket toch?
G: Ja er was een gigantische raket afgeschoten, door terroristen denk ik, en die viel met een rotgang terug naar de aarde. We wisten dat het afgelopen zou zijn. Tegelijkertijd had jij net een been verloren. We waren er al een beetje aan gewend maar we zaten nog wel in het verwerkingsproces. Toen kwam dus het nieuws van die raket. Iemand, misschien was jij het wel, wist nog wel een plek waar we konden schuilen. Daar gingen we heen.
B: was dat ergens onder de grond ofzo?
G: Nee het was juist ergens hoog, je kon er alleen komen via allemaal trappetjes. Het was een soort watertoren en daar zaten we met maar een paar mensen in. Terwijl we daar zo zaten wisten we dus dat de totale aarde was vergaan dat iedereen die we kende hartstikke dood was, maar tegelijkertijd drong het ook weer niet echt tot ons door want we waren nog teveel met het verlies van je been bezig.
B: en buiten?
G: de wereld was dus overgenomen door een soort stripachtige figuren die gigantisch groot waren en over de daken kropen.
(de droom heeft waarschijnlijk te maken met de roman van Coetzee, slow man, waarin de hoofdpersoon een been verliest, dat verwerkingsproces wordt nogal nauwgezet beschreven)
