Afgelopen zaterdag reed ik door de Frederikstraat naar huis. Aan het begin van de route trof ik de Iraanse hongerstakers (dag 31). Ze protesteren tegen het zwakke knieen beleid van Amerika ten aanzien van de wantoestanden in Iraakse gevangenissen die specifiek voor Iraniers zijn gemaakt.Na de hongerstakers zag ik hoe de podia en tribunes werden opgebouwd voor aankomende prinsjesdag. Waarschijnlijk wordt prisnjesdag een soort antuurlijk einde van hun actie, waar ik zowiezo maar weinig over gehoord heb in het nieuws. Op de Denneweg, de haagse PC Hooft, was het weer een drukte van belang met veel te dikke auto's en mensen op terrasjes. Aan de andere kant van de Mauritskade,in de Frederikstraat komt mij de sfeer altijd iets beschaafder voor, er is minder gebral. Aan het einde van de Fredrikstraat zat Ferry Mingelen met zijn vrouw of vriendin te genieten van een lunch op het terras. Ferry Mingelen en de Iraanse hongerstakers bevonden zich door een bizar toeval aan weerszijden van een geografische as. Zonder dit van elkaar te weten, zonder dat uberhaupt iemand dit wist. Die as bestond zogezegd alleeen omdat ik hem heb gereden. Als ik iets later was geweest of iets eerder dan had de as niet bestaan. Maar het feit is dat ze, heel even, wel bestond. Hoe ver de hongerstakers en Ferry Mingelen ook van elkaar afzaten, ik wist dat ze elkaar in het onendige zouden ontmoeten. Al was het maar in mijn eigen universum.
