Gisteren sprak ik tijdens het college 'wees een hoofdpersoon', voor mijn beurt waarop Arnon zich de volgende woorden liet ontvallen: ‘wat ben je toch een eikeltje.’
De docent viel uit zijn rol en hij verontschuldigde zich ervoor. Nergens voor nodig natuurlijk. Een lichte gedragscorrectie kan van tijd tot tijd geen kwaad want ik merk dat ik het klassikale gareel enigssinds ben ontgroeid. Bovendien vond ik het helemaal niet zo erg,‘eikeltje’ klinkt toch haast als een koosnaampje. Het valt mij sowieso op dat er op een vreemde manier gestoeid wordt met formaliteiten. Sommige studenten zeggen ‘u’ tegen de docenten anderen weer ‘je’. Ik zeg tegen vrijwel iedereen je, omdat ik juist bang ben dat ik mensen met de beleefdheidsvorm zal schofferen. De u vorm onder jongeren (tot veertig jaar) heeft iets geaffecteerds vind ik. De docenten spreken de studenten ook aan met u. Of althans de compagnon van Arnon, Eric Schliesser, doet dat. Maar Eric Schliesser is een theatrale man, dus wat dat betreft past het ook wel weer bij hem. Ik wordt door de docenten gewoon eikeltje genoemd, ieder krijgt de bijnaam die hem toekomt.
