Vanavond hebben we bij vrienden gegeten in hun nieuwe huis. Het was erg gezellig en de gastvrouw, die uit Colombia komt vertelde wat over haar jeugd, met name over haar vader. De verhalen over de vader waren stuk voor stuk ongelofelijk. Hij komt uit een gezin van twintig kinderen en heeft vanaf z’n achtste gewerkt. Na dertig jaar als vrachtwagen schauffeur te hebben gereden besloot hij dat het genoeg was en ging op zijn 45ste met pensioen en dat hield in dat hij zich absoluut niet meer verroerde. Hij blijft alleen nog maar in het dorp. Zijn jongste dochter, die nu dus met haar man in Den Haag woont heeft het daardoor behoorlijk zwaar gehad. Tot haar achttiende moest zij voor negen uur thuis zijn en hij bespioneerde haar met een verre kijker als zij een vriendje had. Als dat jongetje ook maar een schouder had aangeraakt dan kreeg ze er van langs van haar vader. Het is dat ze van nature een positieve instelling heeft want met een dergelijke jeugd kun je volgens mij met gemak getraumatiseerd raken.
Om zijn militaire dienst te ontlopen heeft de vader al zijn tanden eruit getrokken. Het is blijkbaar een regel in het Colombiaanse leger dat je tanden moet hebben. Een raadselachtige regel. Hij naait ook het liefst zijn eigen verwondingen weer dicht omdat hij een hekel heeft aan artsen. Laatst moesten twee van zijn grootste principes geschonden worden vanwege zijn slechte hart. Hij moest niet alleen naar de dokter maar ook naar het ziekenhuis in een naburige stad, voor het eerst moest hij weer in een auto.Langzaam maar zeker wordt de vader getemd door de tijd.
