Nelleke Noordervliet was op de radio en vertelde over haar nieuwe nog niet gepubliceerde roman. Door een opmerking van wim Brands over een bepaalde toevalligheid zei Nelleke dat er in het echt altijd vreemdere dingen gebeuren dan in een romans toegelaten kan worden, anders wordt het ongeloofwaardig. Dit thema over realiteit steekt eens in de zoveel tijd de kop op en dan wordt altijd Gerard Reve weer uit de hoge hoed getoverd en zijn college reeks over hoe je een schrijver kon worden. ‘de werkelijkheid is geen excuus’ placht Reve te zeggen. Met andere woorden: als het echt gebeurd is, is het nog geen goede literatuur. Dat mogen we inmiddels toch wel als gesneden koek beschouwen. Maar Nelleke gooit toch weer dat balletje op. ‘ik moet me beperken, ook al is de werkelijkheid vaak vreemder.' Ik zou tegen Nelleke willen zeggen: 'lees Elisabeth Costello van Coetzee, daarin wordt dit probleem omschreven als "(...)een simpel overbruggingsprobleem, een kwestie van een brug slaan. Mensen lossen dagelijks zulke problemen op. Ze lossen ze op, en als ze dat gedaan hebben, leven ze gewoon verder."(p.5 elisabeth costello) Of ze zou Murakami erop na kunnen slaan om zich er van te overtuigen dat er ook in de wereld van de roamns behoorlijk bizarre dingen kunnen plaatsvidnen.'
Over de werkelijkheid gesproken.
In de NY Times las ik een artikel over lezen in de metro. Iedereen doet het. Het is nog één van de weinige low tech plekken in de stad waar je geen wireless hebt en niet mobiel kunt bellen. “It’s the one time of the day that you have completely to yourself with no sort of immediate obligations, unplugged,” she said. “Although you’re surrounded by people, the anonymity is really forgiving.”
