-->
-->
Vanavond ben ik naar De Hollanders geweest, een toneelstuk geschreven door Arnon Grunberg voor een jong gezelschap met dezelfde naam. Het ging over Afghanistan en hoe soldaten eerst daar dingen kapot hebben gemaakt om dan terug te komen en thuis ook dingen stuk te maken. Indrukwekkend geacteerd en ook goed gezongen. De acteurs moesten zich van Grunberg letterlijk bloot geven, of misschien was dat het ontgroeningsritueel van Gerardjan Rijnders die hen regisseerde. Buiten spraken twee meisje nog na over de zichtbare geslachtsdelen van de heren acteurs. Dat is toch wat als eerste even uit je systeem moet, zeker als vrouw. Daarna blijft vooral de indrukwekkende ervaring achter van het treurige en lege universum dat oorlog heet. Een universum zoals toch alleen Grunberg dat altijd weer weet te schetsen. Misschien gaat het ook niet over oorlog maar over het menselijk onvermogen echt tot elkaar door te dringen. Om dit inzichtelijk te maken leent oorlog zich overigens uitstekend. Zeker als de een dood nerveus met een machine geweer rondloopt en de ander alleen pasjtoe spreekt terwijl de vertaler is weggelopen. Het toneelstuk is misschien wel het beste te begrijpen als 'slow news'; wat je op toneel ziet daarover lees je niet in de kranten, maar hoort wel bij het verhaal over de oorlog. Een oorlog die we weliswaar hebben verbannen naar de periferie, maar een die wel besmettelijk is. Soldaten komen terug en infecteren vervolgens hun omgeving en daarmee de maatschappij.
