Matthijs

Lang geleden las ik 'In Babylon' van Marcel Möring. Een sneeuwstorm, een landhuis, het Manhatten project en een nichtje die haar neef verleidt in datzelfde landhuis. Dat is wat ik me ervan herinner. Een leuk verhaal, vond ik het toen, geen hoogstaande literatuur. De eerste keer dat ik weer wat van Möring las was zijn artikel in de NRC van afgelopen weekend. En wat blijkt: Marcel Möring is een ziener. Waar wij met z’n allen blind voor zijn, dat wordt wel opgepikt door Möring; Hij schetst Nederland als een gespleten land. Een soort België dat uit elkaar dreigt te vallen in de Randstad enerzijds en de provincie anderzijds.

Onder de titel ‘Nederland  is meer dan de Randstad’ doet hij een haast wanhopige oproep om de provincie serieus te nemen. ‘(…)Holland lijkt Nederland niet of nauwelijks te kennen, en dat voor een land waar je nooit veel langer dan drie uur in de trein kunt zitten voor je de grens met het buitenland passeert.’ (dat is misschien de reden dat we liever doorrijden naar Parijs)

Ook heeft Möring een briljante oplossing bedacht, die je alleen van een ziener mag verwachten: ‘Ik heb er wel eens over gedacht om een voorstel te doen aan een omroep, een reeks die ik in gedachten Dit is het land noem en waarin al die zogenaamde uithoeken worden aangedaan, de forellenkwekerijen in Limburg, kazende boerinnen in Oosterhesselen en de sensorindustrie in Drenthe.’

Bescheiden als hij is, geeft hij direct toe dat het programma waarschijnlijk niet zal werken, maar hij heeft toch mooi even die pitch gemaakt. Marcel Möring windt er geen doekjes om, eigenlijk is hij geen schrijver, hij wil op televisie. In het diepst van zijn gedachten is hij al een beetje de Matthijs van de provincie.