‘Als ik Frans praat in Vlaanderen, kloppen
sommigen erop,’ zei Mark tegen me in Frituur Peter op de stoep van station Aarsschot. Ik was daar enkele weken geleden. Mark die uit Leuven komt noemt zichzelf nadrukkelijk Belgisch. Hij wordt boos als hij op tv hoort dat er
1,5 miljoen Vlaamse kinderen weer naar school zijn gegaan na de zomervakantie.’ Hoe zit dat dan met de
Waalse kinderen, tellen die niet mee?’
Mark voerde campagne voor de socialisten. Tevergeefs
zo blijkt nu. Bijna iedereen die
ik sprak in Vlaanderen begon over het migranten probleem. Een invalide man
sprak over een vriendin uit Sierra Leone die al vijf jaar wacht op een verblijfsvergunning.
Hij wil dat het sneller gaat, strenger ook, zodat die mensen niet onnodig veel
hoop krijgen. Hij noemde België een apenland, wat dat ook moge betekenen, en
begon te vertellen over het feit dat parkeervergunningen voor invalidenparkeerplaatsen
worden overgeërfd. 'Er komen alleen maar vergunning bij, er gaan nooit
vergunning af en niemand vraagt zich af hoe dat kan.’
Boze burgers, daar waren er veel van in
Vlaanderen. Van Turnhout, Bert de uitbater van Edelweiss, tot aan Tongeren,
waar een sloper zonder werk was komen te zitten omdat z’n bedrijf niet voldeed
aan de milieu eisen. Boze burgers. Overregulatie was iets om boos over te worden, want door de regels uit Europa (verbod op roken) werd het bourgondische leven kapot gemaakt. En boos over een gebrek aan heldere regels in zake asielbeleid. Mensen waren ook boos over het opheffen van buslijnen en het niet hebben van werk. Maar of een Vlaams schip daar iets aan kan veranderen is de vraag. Niemand ontkomt aan de golven uit Europa.
