Vandaag was ik op een opening van een bevriende fotograaf.
Hij maakt bewegende groepsportretten. Het is zijn afstudeerwerk. Een leuke
tentoonstelling. Hij vertelde me dat het hem om macht te doen is, dat hij wilde
kijken hoe ver hij zou kunnen gaan met die mensen. Een groep boksers op zijn teken in en uit
laten ademen was het meest haalbare, naar eigen zeggen. ‘Het is verslavend, ik zou er wel verder
mee willen gaan, maar weet niet zeker of het dan nog kunst is. Het wordt misschien een herhaling van
zetten.’
Zijn moeder bleek uit hetzelfde laken en pak gesneden als haar zoon. Ze vertelde me over de zussen van de fotograaf en wat die gestudeerd hadden en waar ze nu waren en op welke manier die allemaal studiebeurzen wisten los te peuteren. De moeder had me in haar macht, ik durfde eerst niet weg te lopen.
Hier is een van de bewegende werken te zien.
Hier is een van de bewegende werken te zien.