Ons wordt geleerd dat het goed is om iets waaraan je begint ook af te maken terwijl je in werkelijkheid meer hebt aan het half afmaken van verschillende studies, stelde de lieve G vanavond. Ze had er blijkbaar over na zitten denken vandaag. Er zit wel wat in denk ik. Het proberen, afbreken, en weer opnieuw beginnen helpt in de orientatie op wat je nou leuk vindt of waar je goed in bent, of in het spelen van een rol. Uiteindelijk doen we natuurlijk de hele tijd net alsof, alsof de keuze die we gemaakt hebben de enige mogelijk is, alsof we precies op het juiste pad zijn. De kunst is om daar uiteindelijk ook nog in te geloven. Pas als iemand dood gaat wordt het patroon doorbroken, constateerden de lieve G en ik terwijl we zuurkool met uitgebakken nepspek oppeuzelden, dan kan er ineens wel gesproken worden over hoe het echt gaat. Een vriend van mij komt ieder jaar met zijn familie samen om de dood van zijn broer te herinneren. Het is inmiddels al lang geleden en het gaat ook niet meer over die broer, maar hij vertelde dat iedereen op een bijzondere manier oprecht met elkaar praat op die dag. Een dag waarin even geen rol gespeeld hoeft te worden. Of is dat onzin en spelen we nog steeds een rol? De rol van biechtganger misschien?
