Verkiezingen

De verkiezingen staan voor de deur en ik heb me er nog niet echt in verdiept. Zoals ik al eerder aangaf was ik gewoon van plan op Phillip Akkerman te stemmen. ‘Heel stom’, vond de lieve G. ‘Pillip Akkerman is lijstduwer en zal dus nooit in de gemeenteraad komen.’ Volgens de lieve G moest ik de kieswijzer doen. Dat had zij ook gedaan, al beviel het resultaat haar helemaal niet.’Volgens de stemwijzer moet ik op allerlei types stemmen die roken en dat ga ik dus mooi niet doen.’
Sietse Fritsma, lijsttrekker van de PVV rookt niet, maar heeft wel onfrisse ideeen. Hij wil, zoals bekend geen geld meer uitgeven aan cultuur. Het geld dat overblijft moet worden gebruikt om stadscommando’s de te laten posten in stille straatjes. Maar, zoals Niels Steenhuizen, directeur van het residentie orkest terecht opmerkt in de NRC:’(...) dat zorgt niet voor sociale veiligheid. Een mooi verlicht theater waar veel mensen zijn wel.’

Avonturen van de Hoofdpersoon, deel 3: Bij de kapper

“Zullen we het dan maar even lekker rond de oren vrij maken?” zei de kapster om de sfeer erin te brengen, “laten we dat maar doen”, zei de hoofdpersoon, die zich afvroeg waar ze in hemelsnaam dat enthousiasme vandaan haalde. En dat dan bij iedere klant opnieuw. De Hoofdpersoon vond het, vanwege de obligate gesprekken tussen hem en diegene die hem knipte, altijd een hele opgave om naar de kapper te gaan. Gewoon je mond houden zat er meestal niet in. Dat had hij al eens geprobeerd en het leverde een vervelende spanning op. “Ben je vandaag vrij ?”, vroeg de kapster zodra hij het oversized slabbetje omgeknoopt had gekregen en dus in haar macht was. “Nee, ik kom van college en ga zo meteen nog naar de bibliotheek.“, zei de Hoofdpersoon.
“Oh studeer je?, wat studeer je dan?”.
“Verloskunde”, zei de Hoofdpersoon, dat antwoordde hij wel vaker om er maar vanaf te zijn. Hij studeerde eigenlijk filosofie. Althans, bij die faculteit stond hij ingeschreven. Daarna vroeg de kapster waar de Hoofdpersoon doorgaans zijn haren liet knippen, die daarop antwoordde dat zijn moeder dit doorgaans deed.
“Oh ja, heeft ze dat van huisuit meegekregen? “, vroeg de kapster duidelijk geïnteresseerd. De Hoofdpersoon keek haar vragend aan via de spiegel. Hij zag dat de vrouw die hem knipte waarschijnlijk experimenten uithaalde met haar eigen haar. Het was knalrood geverfd en op sommige plekken schemerde haar schedel door het kapsel heen. De Hoofdpersoon had even geen flauw benul wat de kapster bedoelde met het begrip van huisuit meegekregen. Wat kon dat zijn? Heel vroeger, dat wist de Hoofdpersoon nog, kreeg hij zijn brood van huisuit mee naar school. Maar dat kon de kapster toch niet bedoelen? Het gesprek stokte even, maar gelukkig legde de kapster het begrip uit met een anekdote. Een vriendin had het knippen ook van huisuit meegekregen en knipte eerst altijd haar vader, later ook andere mensen, want ze kon namelijk zeggen dat ze het van huisuit had meegekregen en dan vertrouwden de mensen haar. De kapster zei dat het toch mooier was als zij het deed en dat die vriendin dat ook vond. De Hoofdpersoon concludeerde dat het uiteindelijk maar iets twijfelachtigs was als je iets van huisuit had meegekregen. De rest van de knipbeurt ging het een stuk vlotter met het gesprek tussen Hoofdpersoon en kapster. Ze vertelde dat haar bedrijfsleiders waren weggelopen en dat ze verderop een eigen zaak waren begonnen die koppie koppie heette, waarop de hoofdpersoon zei dat hij het een schande vond dat die bedrijfsleiders dat hadden gedaan omdat hij ook een kopieerwinkel kende die copy copy heette en zo kon er alleen maar verwarring ontstaan. Bij de laatste krul zei de kapster tegen de Hoofdpersoon: ”Zo, jij bent weer tien kilo lichter”.Toen de Hoofdpersoon naar buiten liep voelde hij zich behoorlijk opgewekt. Wat was het toch fijn om zo nu en dan maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen.

Afbreuk

In het kader van 'ken je klassiekers', ben ik Erasmus' 'De Lof der Zotheid' aan het lezen in een vertaling van Harm van Dam. Het is, ook nu nog, een zeer geestig en scherp boek.
Een citaat:
'Maar het is erg om misleid te worden', zal men zeggen. In tegendeel, niet misleid worden is veel erger: wie denkt dat het geluk van de mens bepaald wordt door feiten is gek. Het hangt af van inbeeldingen. Er zijn zoveel verschillende feiten met betrekking tot mensen, en ze zijn zo onduidelijk, dat elke zekere kennis onmogelijk is, zoals mijn filosofen van de Academie zeggen, die in hun soort zo bescheiden zijn als maar kan. Of als al enige kennis mogelijk is, dan doet die juist afbreuk aan de charme van het leven.

AIDA World Championship 2009, Aarhus - Static A-Final - Michael Naef, 7:49 NR (SUI)

Adem inhouden

Een Zwitserse man, genaamd Peter Colat, heeft het wereld record adem inhouden gebroken. De man kan 19 minuten en 21 seconden onder water blijven. Tamelijk onwaarschijnlijk. Gevraagd naar zijn techniek, zei hij dat je moet denken als een vis. Na de opmerking van Clara Hughes over schaatsen vind ik dit de beste quote van een sporter, voor zover ‘zolang mogelijk je adem inhouden’ een sport genoemd kan worden natuurlijk. (op het filmpje van Colat zie je trouwens dat hij inderdaad ook adem haalt als een vis)

De mooiste beweging

Vanavond zond de NOS een portret uit van Clara Hughes, die begon met schaatsen toen ging wielrennen en daarna weer begon met schaatsen omdat ‘ dit nu eenmaal de mooiste manier is waarop een mens kan bewegen.’ Een prachtige uitspraak en volgens mij nog waar ook. Niets is mooier dan een hard schaatsende mens. Vandaag werd de 38 jarige Hughes derde op de vijf kilometer.

Peppermint

Om 16:00 zitten er welgeteld vier mensen in Peppermint. Een daarvan is een niet werkend personeelslid. Aan de bar zit een grijzende man die zich kapot lijkt te vervelen en aan een tafeltje drinken twee Britse toeristen een kruidenthee. Ik bestel zoals gebruikelijk een dubbele expresso en neem daarbij een bananencake. Peppermint heeft een simpele frisse inrichting en is op geen enkel moment designerig. Eerder het tegendeel. Boven de bar hangen lampen die zijn vormgegeven als insecten, op wel zo'n knullige lompe manier dat het haast weer sympathiek wordt. De koffie is niet erg overtuigend, maar dat heeft misschien eerder met het bedienende meisje te maken dan met de machine, want die ziet er indrukwekkend genoeg uit. De bananencake doet ook niks voor me (hopelijk wordt mijn smaak niet al teveel bedorven door een opkomende verkoudheid). Het is vrij rustig en niemand zegt echt iets. Dat valt het personeelslid dat werkeloos aan de bar hangt ook op.'wat ben je stil vandaag suus', zegt ze tegen het barmeisje. 'Ja' zegt die en gaat door met het schoonmaakdoekje waar ze mee in de weer is. 'Heb je Fransje nog gesproken?' dramt de werkeloze door. 'Nee ik denk dat ie niet meer van me houdt'
'Ja maar hij heeft nu ook verkering'
'Nou en, wat maakt dat nou uit?'
Op dat moment wil de man die zich kapot verveeld graag afrekenen, dit wordt hem ondanks zijn verveling, toch net iets teveel.
De wekeloze kwekt rustig door.
'moet je morgen nog werken?'
'ja, jij ook”
'ja'
'gezellig'
'ja, nou dan ga ik nu maar naar huis, de kattenbak verschonen.'
'gatver, dat is nou precies de reden dat ik geen huisdieren wil, dat vind ik zo vies.'
'Dat valt wel mee hoor, gewoon hup met kranten en al in de vuilnisemmer. Het wordt pas vies als hij in de badkamer gaat kakken en dat doet hij soms ook wel eens.'
Op dat moment besloot ik ook af te rekenen. Het kostte me 5 euro 40.
Peppermint krijgt toch nog een zes. Niet voor de koffie, maar voor de goede gesprekken.

Tweede Kind

Vanavond belde een vriend uit Utrecht, het is een goede vriend van mij, maar ik zie hem bijna nooit. Dat is verder geen probleem, daar is het een goede vriend voor, die hoef je niet te zien, dat zit verder wel goed. Ik vond het wel enigszins genant dat ik de naam van zijn tweede kind was vergeten. Zij is inmiddels een half jaar oud, maar ik heb haar nog nooit gezien. Dat is geen desinteresse, ik vind kinderen hartstikke leuk, maar het is er simpelweg niet van gekomen.Hij begreep het gelukkig. Ook woont hij inmiddels in een buitenwijk van Utrecht en dat bevorderd het afspreken ook niet. Je zou denken dat onze belevingswerelden totaal uit elkaar gegroeid zijn, maar dat is absoluut niet zo. Hij vindt het afschuwelijk om daar te wonen, maar groeide toch een beetje uit zijn studenten woning met twee kinderen. En geloof me hij heeft het nog lang vol gehouden. We hebben nu de afspraak staan om binnenkort te gaan hardlopen, tafeltennissen of wielrennen en een van die drie dingen dan te combineren met bier drinken.

Crisis

Vanavond was er een vergadering in het voormalige Horeca Centrum in de rivierenbuurt waar ik een atelier ruimte heb. Misschien ben ik wel per ongeluk in een creatieve broedplaats beland. Dat kan maar zo. Er is in ieder geval sprake van een stichting. Stichting Centrum heet de club, omdat dit nog op de gevel stond. Voorlopig betaal ik trouwens alleen nog maar huur, ik heb de tijd nog niet gehad om er echt veel te zijn. Ooit moet daar verandering in komen. Eind maart gaan we een expositie organiseren en daar hebben dan ook over vergaderd. Dit vond plaats onder het genot van heerlijke groente pastijtjes. Er is ondertussen een hoop materieel dat gebouw ingesleept, waardoor er gewoon gekookt kan worden. De subsidies gaan allemaal helaas niet door, maar dat mag de pret niet drukken, welkom in het Crisis Centrum komt al boven de deur te hangen.http://www.stichtingcentrum.org/

Avonturen van de Hoofdpersoon, deel 2: Het Vraagteken

Twee weken geleden plaatste ik op deze plek een verhaal over de hoofdpersoon. Ik heb maar bedacht dat het een reeks moet moet worden met de titel Avonturen van de Hoofdpersoon. Hieronder volgt deel 1 van de reeks die, laten we zeggen; de komende drie zaterdagen hier zal verschijnen. Die van zaterdag 6 februari was dus deel1.

>De Hoofdpersoon zit in de trein, zich nauwelijks bewust van zijn omgeving en volstrekt opgeslokt door zijn eigen beslommeringen. Zojuist is er een boomlange man tegenover hem gaan zitten die bezig is, als een bezetene, een zak paprikachips leeg te eten. Deze eetbewegingen zijn zo mechanisch en robotachtig dat de Hoofdpersoon gedwongen wordt er naar te kijken. Alle ledematen lijken een eigen leven te leiden; De hand die in de zak graait en met een vaste snelheid telkens naar de mond gaat, of er nou wel of geen chips iss meegekomen, de mond maakt gretig smakkende geluiden. Uit zijn ogen, mochten die al de spiegel van de ziel zijn, spreekt geen enkele betrokkenheid bij de chips. In tegendeel, ze kijken recht naar de Hoofdpersoon, of misschien wel door de Hoofdpersoon heen. Dit is een man opgebouwd uit verschillende donoronderdelen, denkt de hoofdpersoon bij zichzelf. Je moet het doen met de donoronderdelen id ebeschikbaar zijn. Op het perron had de reus met het te kleine donorhoofd geprobeerd de mechanische handelingen van het chips eten af te wisselen met het schudden van andere handen. Dat lukte niet al te best. Men zat niet te wachten op het schudden van chipshanden. De Hoofdpersoon ook niet, hij had wel wat anders aan zijn hoofd. Zijn vriendin was namelijk vertrokken naar Latijns Amerika. Ex-vrindin, zo corrigeerde De Hoofdpersoon zichzelf voortdurend. Technisch was het nog helemaal niet uit, zijn vriendin had alleen gezegd dat ze elkaar een tijdje niet zouden zien. 'Een tijdje niet zien?, had De Hoofdpersoon gevraagd, Je gaat vier maanden stage lopen tussen honderden bloedgeile Cubanen.'
‘Maak je niet druk, het zijn maar vier maanden’, had ze droogjes opgemerkt, zijn opmerking over de inwoners van Cuba negerend. De Hoofdpersoon maakte zich natuurlijk wel druk, en terecht, hij was nou niet bepaald het voorbeeld van een latino lover, al hadden vrienden hem onder bepaalde omstandigheden in speciaal licht, vergeleken met George Clooney. Maar die wilden toen dat hij ging helpen met verhuizen. Sinds het vertrek van zijn vriendin liep de Hoofdpersoon wegkwijnend in zelfmedelijden hele dagen versuft door de stad. Hij was zijn zelfrespect volledig kwijt geraakt en probeerde zelfs Nespresso te drinken om zich beter te voelen. Niets hielp. De Hoofdpersoon begon ook weer krom te lopen, een eigenschap die zijn moeder er tijdens zijn jeugd vakkundig had uitgeslagen. Als een levensgroot vraagteken ging hij nu door het leven. Tegenover hem is de chipsreus plots gestopt met eten en biedt hem de de zak aan. Hoe dat idee ineens in zijn hoofd is gekomen, is een raadsel, maar de twee vochttige ogen kijken niet langer door hem heen. Ontroerd door dit gebaar steekt hij zijn hand in de zak. Onderin vindt hij een paar natte kruimels. 'Dank je', mompelt het Vraagteken, die zo graag weer Hoofdpersoon wil worden.

Stuurbekrachtiging

Vanavond heb ik als begeleider van de lieve G acte de presence moeten geven in sociëteit de witte waar Cervantes en de Spaanse Kring (wat eerlijk gezegd een beetje een vieze naam is) een piano concert hadden georganiseerd omdat Spanje het Europees voorzitterschap ten deel is gevallen. Ambrosius Valero, een jonge pianist, die een Spaans concours gewonnen had was ingevlogen. De Spaanse ambassadeur zat op de voorste rij om van de muziek te genieten. Dat was ik ook van plan, maar de directrice van Cervantes was iets ander met mij van plan. Ter plaatse kreeg ik, de begeleider van de lieve G, een gloed nieuwe camera in de hand geduwd. Het was de bedoeling dat ik me nuttig ging maken als fotograaf. Achteraf kreeg ik complimenten van de directrice van Instituto Cervantes. ‘Heel goed hoe je tijdens het concert zo op de vloer ging liggen, dat zag er heel professioneel uit.’
Ik sprak Ambrosio ook nog even. Hij was kapot na het concert, zei hij. ‘Ik moest extra hard mijn best doen om volume te krijgen met dat oude ding.’
‘Oh, dat is dus vergelijkbaar met een oude auto, die, zonder stuurbekrachtiging, een beetje zwaar stuurt.’ (veel verder kom ik niet als het over muziek gaat)

pingpong

Ik was vandaag even op bezoek bij het Openbaar Ministerie, zogenaamd voor een redactionele klus, maar in werkelijkheid alleen maar om J. In zijn habitat te bestuderen. J. Heeft zijn eigen riante werkkamer verruilt voor een kleiner kamertje en in de grotere kamer een zogenaamde ping pong lounge ingericht. Ik had er al veel over gehoord en vandaar dus die zogenaamde afspraak over een redactionele klus. Het woord lounge lijkt wat ongepast. In feite is de kamer vrij institutioneel met de gebruikelijke lelijke tafels met plastic dopjes voor electrokabels in het midden. Maar de tafeltennis tafel staat er inderdaad en doet het leuk als fremkorper in d vergaderruimte. Hij doet het ook , al zijn de badjes een beetje hard en hangt het netje slap. Ik denk dat het net genoeg is om even uit de werksleur te komen. Het zou misschien wel wat zijn om de huidige crisis op te lossen. Vooral de oppositie zou er baat bij hebben want die zijn namelijk boos, en die boosheid moet omgebogen worden. Zoals op het whiteboard in de pingpong lounge al staat opgeschreven; pingpong is a shortcut to happiness. Dat is een citaat van Arnon Grunberg.

Aaardappels

Vanavond heb ik voor het eerst de wilde keuken gezien, het programma van Klootwijk. Heel toepasselijk was ik tijdens het programma aan het koken. Nou ja, ik heb de zuurkoolstamppot van drie dagen geleden, waar groene curry doorheen zat, gemixt met twee eieren en kaas en daar wat gewelde Chinese champignons opgegooid die waren gemarineerd in worcestershire saus. Vervolgens heb ik dat goedje in de oven geschoven. Echt koken kun je dat niet noemen. Maar daardoor miste ik wel een beetje het begin van het programma, of de context. In een ooghoek zag ik namelijk dat Klootwijk een baby aan het wassen was in een teil en dat terwijl het over aardappels ging. Er zitten prachtige beelden in deze aflevering, met grote oogstmachines en stromen van aardappels die in een container worden opgevangen. Het geheel deed me erg denken aan een sovjet propagandafilm. Waar niks mis mee is op z’n tijd. Mijn variatie op de aardappel smaakte overigens prima, al zou ik in de toekomst de Chinese champignons weglaten.

Spaarpot

Vandaag heb ik een grotere hardloopronde uitgetest die helemaal door de duinen gaat. Soms vergeet ik hoe mooi het daar is. Het verstilde duinlandschap met van die grillige boompjes heeft iets ruigs, alsof de vegetatie zwaar gehavend is. Ik weet niet of ik die hardloopronde vaker kan gaan doen en of ik daar iets over te zeggen heb. Het is ongeveer vijftien kilometer denk ik. Mijn knie heeft alvast 'nee' gezegd, door middel van morse codes in de vorm van vreselijke pijnscheuten. Omdat ik daarom geen boodschappen meer kon doen, strompelde ik naar de avondwinkel om wat eieren te kopen. voor mij in de rij stond een kleine gedrongen man met wit haar en rode koontjes die een pakje sjek en wat vloei moest afrekenen. ‘Ik zit in de kroeg’ zei hij, tegen het jongetje van zeven dat achter de kassa zat. ‘Ik moet dit even voor iemand meenemen’. Het bleek om een bedrag van zes euro nog iets te gaan. De man pakte vervolgens een indrukwekkende stapel bankbiljetten uit zijn broekzak. Een vuistdikke stapel 100 euro biljetten en een vijfje. ‘Oh, ik kan het niet betalen’, zei hij. ‘Schrijf maar op naam van Johan, ik kom morgen terug.’ Terwijl hij dit zei gooide hij de vijf euro voor het jongetje op de toonbank.’hier voor in je spaarpot.’

Een fris gevoel

Vandaag sprak ik een architect uit New York die ik vaag ken en die in Nederland is om te kijken of hij phd kan gaan doen over de provo’s, waarvan hij een grote collectie tijdschriften heeft. Ik vroeg hem waarom hij niet eerst een tentoonstelling ging maken. Dat leek hem een goed idee en de daaropvolgende vier uur heeft hij mij de oren van het hoofd gepraat over de provo’s.Ik merk dat ik de techniek om af te kappen nog niet helemaal eigen ben. Hij ging er blijkbaar ook vanuit dat ik de tentoonstelling samen met hem zou opzetten. ‘Voor geld doe ik bijna alles’, vertelde ik hem, ‘Maar van de provo’s weet ik helemaal niks’. Ik kwam er ook niet echt achter waarom hij er nou zo geobsedeerd door was. Hij is van mening dat de provo’s hebben bijgedragen aan het bijzondere architectuur klimaat in Nederland en dat het ook interessant kan zijn om die tentoonstelling in New York te doen. Na de lunch met de Amerikaan heb ik mijn baard en haar laten bijknippen bij een Turkse kapper in China town. Dit gaf mij een fris gevoel.

Water en Woorden

In het programma World Have Your Say van de BBC werd de vraag gesteld of het mogelijk is om zonder martelpraktijken een veilige wereld te hebben. De discussie werd ondermeer gevoerd omdat Dick Cheney heeft beweerd dat we nu in een minder veilige wereld leven, sinds er minder gemarteld wordt.
Een Amerikaanse militaire verhoorder (interogator) zei dat hem dit verbaasde omdat allang is aangetoond dat martelpraktijken onbetrouwbare informatie oplevert.Hij geeft het voorbeeld van een man die was opgepakt als sleutelfiguur om AL-Qaida aan Irak te verbinden. Eerst deed de FBI z'n verhoor, wat de nodige nuttige informatie opleverde over Al-Qaida, maar daarna kwam de CIA er aan te pas. Ze verscheepte de verdachte naar Egypte en daar werd onder bepaalde omstandigheden nog wat meer infomratie uit hem geperst, informatie die Al-Qaida met Irak kon verbinden. Informatie die achteraf nogal dubieus bleek te zijn.
Later vertelde de verhoorder over de praktijk van het waterboarden, het onder water houden van verdachten:'Uiteindelijk heb je bij dat watarboarden, water en woorden, wat er tussen zit weet je niet, het probleem is echter wel dat we handelen naar die woorden.'De voorstanders van martelpraktijken hebben het aldoor over het 'ticking bomb scenario'. Het is geoorloofd om mensen onder zware druk te zetten als het gaat om het voorkomen van een grote humanitaire ramp. De harde waarheid is echter dat martellen niet gebruikt wordt om een ramp te voorkomen, maar om na de ramp mensen een bepaald scenario te laten opbiechten. Martellen is een beetje wat dat kind doet op een oude recalme; hij slaat een vieskante blokje door het gat in een houten vierkant waar eigenlijk alleen een rondje in past. Toch slaat hij hem erdoor, wat positief wordt opgevat, als een vorm van de werkelijkheid naar je hand zetten.

Paarden

Vandaag is Dick Francis overleden op 89 jarige leeftijd. Hij was de man die altijd over paarden schreef. Op een vreemde manier is het lezen van Dick Francis boeken een onderdeel van opvoeding geweest. Soms leek het verhaal helemaal niet over paarden te gaan, dan ging het over de filmindustrie, snelle auto’s of de mijnbouwindustrie, maar dan toch kwam er altijd ergens op de achtergrond nog even een gokschandaal met paarden om de hoek kijken. Je kan je een slechtere opvoeding voorstellen. Met uitsluitend boeken over lassie bijvoorbeeld. Op zijn eigen website is de dood van de thrillerschrijver nog niet helemaal doorgedrongen, niet zoals bij Alexander McQueen waar een zwarte pagina verschijnt. Maar misschien neemt zijn zoon Felix het over, die stond toch al op de cover van zijn boeken.

De Waarheid

'We snappen er geen barst van', riep le Roy, meestal praat hij vrij rustig, maar zo nu en dan windt hij zich even op. In dit geval tegen de mensen die denken de natuur te snappen. Vrijdag avond was ik met M. naar Louis le Roy gegaan, omdat we het orakel wilde raadplegen over het fenomeen tijd. Iemand die veertig jaar stenen op elkaar heeft gestapeld, die heilig geloofd in de processen die hij daar opgang brengt, die moet wel gelijk hebben. Hij heeft zich met die hoop stenen in feite onvermijdelijk gemaakt. Le Roy heeft een uurtje tegen ons aangepraat, en daarna was hij moe (hij heeft drie jaar geleden een herseninfarct gehad). M. moest op de grond zitten want dat is waar kunstenaars volgens de meester thuishoren.
Toen we weer buiten stonden hadden we het idee de waarheid gehoord te hebben, toch gingen we weer terug naar de ons vertrouwde kunstmatige systemen. Waarschijnlijk omdat we er toch een beetje verslaafd aan zijn. Maar Le Roy zelf natuurlijk ook, want die stenen en tegels zijn niet komen aanvliegen, die zijn gestort door honderden vrachtwagens.

Met de gordijnen dicht

Boeren in de Amerikaanse staat Montana klagen over wolven die hun vee aanvallen(BBC). Een boer vertelde op de radio hoe hij een opengereten kalf aantrof en zei dat het er afschuwelijk uit zag: ‘ Ze doden niet echt netjes’. Zo is het met kalveren, ze mogen wel dood als je het maar netjes doet. Beschaving is slachten met de gordijnen dicht.

Borderline

Vanmorgen werd op radio 1 de psycholoog Joost Bosland geïnterviewd over zijn boek de Waanzin rond Wilders, over de polarisatie in het publieke debat. Bosland herkent in de politieke processen in Nederldand elementen van bordeline patiënten uit zijn dagelijkse praktijk in een TBS kliniek. Borderliners gaan ervan uit dat ze vroeg of laat door 'de ander' genaaid zullen worden en breken zich daarom met luid kabaal al van te voren los uit een relatie. Zowel Pechtold als Wilders maken zich er schuldig aan. Hun relatie is wat dat betreft heel slecht en dat is slecht voor het land betoogt Bosland. 'Het heeft weinig zin om tegen Wilders uit te vallen, probeer hem te vragen naar de inhoud en argumentatie van zijn standpunt', merkt Bosland op. 'Er is een probleem en daar kan je alleen samen uitkomen, doe je dat niet, dan valt de samenleving uit elkaar.'Op een vreemde manier doet deze politieke discussie ook sterk denken aan de milieu discussie. De minister was er een week geleden als de kippen bij om zich in harde taal te distantiëren van het rapport waar fouten in waren gevonden. De milieu sceptici stonden weer vooraan om te roepen dat de mens überhaupt geen invloed heeft op het milieu. Of het met een nationaal borderline syndroom te maken heeft weet ik niet. De Nederlandse politiek, ook milieu vraagstukken zijn politiek, lijkt op de prijzenoorlog van de supermarkten een jaar geleden. Het gaat erom dat je je handel zo goed mogelijk in de markt zet, jouw product tegen dat van de ander. (Zoals Venetia Thomson, gister op deze plek, al opmerkte, voldoen ook daar, op de beursvloer, mensen prima aan het profiel van een psychiatrische patiënt.)

Ik heb het al eens eerder opgemerkt: De politiek lijkt op de AEX-index en het aandeel xenofobie zit, sinds de val van de muur, sterk in de lift.

In de Val

In de Volkskrant Banen stond vandaag een interview met een beursbabe, althans dat stond boven het artikel en de vrouw op een foto eronder zou inderdaad door kunnen gaan voor wat doorgaans een babe wordt genoemd. Het betrof Venetia Thomsom. Zij was een makelaar bij BGC international, iemand die vrienden moest worden met de klant, een lijmer zou Elsschot zeggen. Beursbabe zeggen we nu tegen Elsschot. Venetia heeft een boek geschreven waarin ze vooral vertelt over de karakters van haar collega’s (licht manisch) en wat het werk met je doet. ‘Als de handel opdroogt word je somberder en somberder.’In het interview staat één interessante opmerking. Op de vraag waarom mensen dit zichzelf aandoen antwoordde Venetia Thomson: 'omdat ze in de val zitten. Ze hebben de inkomsten nodig om hun hypotheek te betalen of hun alimentatie. Veel handelaren haten hun baan, maar ze hebben geen idee wat ze anders moeten doen.’
Deze ‘zedenschets van de beursvloer’ laat, samen met de documentaire van gisteren over Quants, een beeld zien van een systeem waar de mens inmiddels ondergeschikt aan is geworden. Het systeem kan je heel rijk maken, en de belofte op veel geld zal altijd mensen blijven trekken, maar de overgrote meerderheid ploetert gewoon om de spulletjes die hij heeft verzamelt te kunnen betalen en om zijn vrouw en kinderen tevreden te houden. Hij zou eruit kunnen stappen, maar de vrijheid buiten het systeem is ook maar relatief. Als freelancer heb je met dezelfde mechanismen te maken, behalve dan dat je waarschijnlijk niet snel met een hele hoge hypotheek zit opgescheept.

Quants

'Wat heb je nou aan je kleinkinderen te vertellen als je voor een bank hebt gewerkt?', vraagt Paul Wilmott zich af. Hij wordt als quant goeroe uitvoerig aan het woord gelaten in de Tegenlicht documentaire Quants, de alchemisten van wallstreet. Op het blog van Tegenlicht staat dit over quants:' Afgelopen jaar suisden wij langs de afgrond tijdens een door quants ingezette ineenstorting van de financiële markten. “Quants” zijn de wiskundigen en programmeurs in de machinekamer van ons mondiaal financieel systeem.'

Bij het horen van die naam, quants, moest ik eerst denken aan een soort ubermensch, en die indruk is niet helemaal verdwenen aan het einde van de documentaire. Ons financiele systeem is zo ingewikkeld geworden dat slechts een tiental wiskundigen dit nog kunnen volgen. Het handelen zelf wordt verricht door machines en software. Handel gebeurd vandaag de dag met de snelheid van het licht. Dat dit soms vergaande gevolgen kan hebben toont het voorbeeld van United Airlines, waar het machientje dat voor de aankooop en verkoop van aandelen verantwoordelijk is (de blackbox) op hol sloeg. In een halve minuut had het per ongeluk de helft van de aandelen verkocht. De geinterviewde deskundigen zeiden dan ook dat een crisis niet langer een kwestie van een dag is, maar binnen enkele minuten wereldwijd een feit kan zijn.
Het financiele systeem mag dan losgezongen zijn van de werkelijkheid, ze heeft onze wereld op fundamentele wijze veranderd.De laatste opmerking van Michael Osinski alias de duivel, hij bedacht de software die de vergiftigde hypotheken verhandelbaar maakte, is tekenend: 'Bij oesters is het zo, dat je soms een slecht jaar hebt en soms een goed jaar, daar moet je mee dealen. In de fincnaiele wereld niet, daar hoef je alleen maar de wiskundieg formule aan te passen.'
http://www.vpro.nl/programma/tegenlicht/afleveringen/42792484/

Vandaag hebben we nog de laatste inkopen gedaan voor een voettocht door de Pyreneeën waar we vanaf aankomende zaterdag aan zullen beginnen. Morgen komen we aan in Biaritz om waarschijnlijk vanaf daar met de bus naar Saint Jean de Luz te rijden omdat zich daar, naar verluidt, een camping op een klif bevindt. Op die klif gaan we de tent uitproberen, want die hebben we nog nooit opgezet. Kamperen is voor mij slechts een herinnerinmg aan mijn jeugd en de lieve G heeft zelfs helemaal geen herinnering , alleen maar verlangens. Toch wordt een vijfdaagse voettocht met volle bepakking in de middle of nowhere, een heel ander verhaal. In een van de outdoor winkels waar we zijn geweest om lichtgewicht voedsel en dat soort dingen aan te schaffen vertelde een medewerker dat er wandelaars zijn doodgegaan in de Pyreneeën. De lieve G, tegen wie je dit soort dingen beter niet kan zeggen, heeft daarop een jas aangeschaft. Ook ik heb uiteindelijk een thermo shirt gekocht, tegen de dood. Een groot nadeel van deze hele onderneming is overigens dat het niet handig is om een computer mee te nemen. Dertien augustus zijn we terug. Pas dan zal ik het een en ander kunnen melden.

garnalenkroket

Vandaag heb ik met J., een vriend uit Den Haag, een tripje gemaakt naar Belgie. Niet vanwege Belgie maar om in zijn zojuist aangeschafte goudkleurige Mercedes uit 1983 rond te cruisen. Het is eigenlijk de Harley Davidson onder de auto's maar dan zonder aanstellerige kwastjes aan je stuur. De auto wordt de dokter genoemd omdat deze volgens J. een geneeskrachtige werking op hem heeft. Gescheiden en wel van zijn vrouw, brengt de auto hem weer onder de mensen. De auto als date machine. Voor M. uit Rotterdam, die ook mee was, had de auto eveneens een bijzonder positieve werking. Het stelde hem instaat te vluchten van twee kinderen die tijdelijk in zijn huis waren gestioneerd. Lieve kinderen, maar zijn overtuiging om ze zelf niet te verwekken, heeft weer een nieuwe impuls gekregen. Zo gingen we opweg naar het dorpje Lillo. Het ligt prachtig pittoresk aan de Schelde,aan de andere kant wordt het ingesloten door de overweldigende petrochemische industrie van BASF. Vooral dat contrast had iets heel Belgisch. Hier gingen we lunchen. Zelfgemaakte patat en garnalenkroketten. Het is toch ongelofelijk, je gaat even de grens over en je krijgt echt eten op je bord. Kom daar in Nederland eens om. Volgens mij bestaat het niet eens. Op de terugweg ging de dokter stuk en moest de ANWB een by pass aanleggen. De dokter werd patient en J. werd een beetje nerveus, maar we zijn thuisgekomen, met een loshangend draadje onder de auto.

Verhaal over een hoofdpersoon,deel1

Ergens op een feestje treffen we de hoofdpersoon aan. Eens kijken wat hij nou weer aan het uitspoken is.

Terwijl de Hoofdpersoon limoentjes snijdt voor de gin tonics, waar hij zich sinds een half uurtje over ontfermt heeft, vangt hij een gesprek op tussen twee vrouwen die het hebben over de beste manier om zwanger te worden.
‘Wist jij dat celebreties tegenwoordig ook hun zaad voor grof geld verkopen?’
‘Dat meen je niet..?’
‘ Ja, voor 10.000 dollar heb je een kind van George Clooney
‘Hm, die vind ik afstotelijk, George Clooney heeft hele grote voeten, wist je dat?’
‘Nou, Brad Pitt, zal z’n zaad ook wel op de markt brengen sinds hij samn met Clooney moet rondkomen van wasmiddel reclames.’
‘John Malkowitz?’
‘Dat zou ik echt niet weten.’

De hoofdpersoon kijkt even op, maar denkt er verder niks van. Het is een feestje en er is gedronken. Hij concentreert zich op het snijden van limoentjes, hij houdt ervan om iets om handen te hebben en zich nuttig te maken. Er komt een jongen bij hem staan die hem vertelt over zijn voettocht van Algiers naar Egypte. Maar de gedachten van de Hoofdpersoon dwalen toch weer af naar wat de meisjes hebben gezegd. Verschillende mensen hebben hem op verschillende momenten vergeleken met George Clooney. Het was destijds positief bedoeld, dacht hij. Misschien zou hij als Clooney lookalike ook wat kunnen bijverdienen met zijn genetisch materiaal.
Hij kijkt naar het meisje, het meisje dat over George Clooney was begonnen en komt erachter dat hij haar niet kent. Als hij opstaat om haar aan te spreken, voelt hij zich plotseling misselijk worden. Zou de aiolie mayonese toch bedorven zijn geweest die hij in de koelkast had gevonden?
'Hoi', begint hij tegen het meisje, 'vind je niet dat ik een beetje op George Clooney lijk? Ik heb het vaker gehoord van mensen. Het zou me niet verbazen, bedoel ik, dat je mij op hem vindt lijken. Ik ben een George Cloony met kleine voeten.'
Het meisje kijkt hem boos aan.
'Heb je ons zitten afluisteren smeerlap?'
'Maar ik bedoel er verder niets mee', zegt de Hoofdpersoon verward, 'Ik doe het puur voor het geld.'

Sushi

Vanavond aten we (dat wil zeggen Kokki en De Ongeschikte) zelfgemaakte sushi terwijl we naar de wereldkampioenschappen houthakken in Zwitserland keken. Ik had het nog nooit gezien, maar ik moet zeggen dat deze sport me erg bevalt, zeker in combinatie met sushi. 'Dit gaat tenminste ergens over' , zei De Ongeschikte (zoals de lieve G zichzelf tegenwoordig noemt). De sushi uit het zelfbouwpakket was ook bijzonder goed gelukt, vonden Kokki en De Ongeschikte samen. Eerder op de avond hebben ze de documentaire Tuinverhalen gezien die in het filmhuis draaide in het kader van Stroom's foodprint programma. Het ging over zelboerende burgers in Sint Petersburg en Detroit. Vooral die laatste stad, die voor 2 miljoen inwoners gebouwd is, maar nu nog maar 1 miljoen mensen heeft, leverde indrukwekkende beelden op. Daar zijn werkelijk gigantische stedelijke boerderijen ontstaan. Mensen verbouwen hun eigen voedsel omdat je verder alleen eten kan kopen bij de benzinepomp. Dat wil zeggen junk food. Kokki is nog niet zover dat hij zelf groente gaat verbouwen, hij houdt het voorlopig op zelf gemaakte sushi. Al is Kokki zich ervan bewust dat dit ook een soort junkfood is.

Pastalini

Vandaag heb ik met G een lunch genuttigd in de Italiaanse traiteur in de Frederikstraat. Ik zou het wat betreft de inrichting eerder een Italiaanse kantine willen noemen, niet onsympathiek overigens. Op het menu stond een pasta aiolie en een salade voor mij en een tomatensoep voor G. Zij dronk hier een cappuccino bij, ik nam een flesje prosecco, dat leek me beter voor bij de pasta. Het was zo'n klein minibar flesje voor vijf euro. De aiolie pasta was heerlijk en de soep ook. De salade viel wat tegen omdat er volgens mij geen buffel mozzarella door zat maar gewone en die vind ik altijd zo gummiachtig.Ook de prosecco deed niet zoveel voor mij en was van het merk capriccio. Ik heb een half glas laten staan, maar een lichtelijk zwaar hoofd heb ik er toch aan over gehouden. In principe hebben we heel aardig gegeten voor dertig euro. Al met al, kom ik uit op een 6,5 en dat is toch de eerste voldoende in deze reeks.

Fruit

Mijn belofte aan het begin van deze week (om iedere dag een horeca gelegenheid van de Frederikstraat te bespreken) ben ik volstrekt niet nagekomen. Het filmfestival kwam ertussen, zal ik maar zeggen. Deze morgen heb ik met G een ontbijtje genuttigd in Boosty, een enigssinds hippe lifestyle-achtige tent, met veel oranje en een hoop fruitdrankjes. Je kon er een croissant, koffie en een fruitdrankje naar keuze krijgen voor 5,5. Geen slechte deal en de koffie was erg goed. We hadden echter de pech naast een man en een vrouw (geen stelletje) te zitten, die als een stel kakelende roddelkuikens hun vriendenclub aan het doornemen waren. De conversatie was van het genre 'alsjeblieft dit niet nu, zo vroeg in de morgen': 'Zie je die nog wel eens bij de sportschool? Nee! Dat maaain je niet!!! niet!! echt?.Vriendinnen onder elkaar.
Ik weet niet hoe anderen dat ervaren, maar ik krijg over het algemeen geen woord meer over mijn lippen als er een meter naast mij, weinig discreet, dit soort dingen worden besproken. Zeker niet als de zaak verder nagenoeg leeg is. Al met al, kom ik voor deze totaalervaring uit op een zes. Een goeie deal toch, 5,50 voor een ontbijtje.

Japanse slapstick

Om toch nog iets van het festival gevoel mee te krijgen ben ik gisteren na een kleine vergadering en diner in Rotterdam naar het filmfestival geweest. Mij was door iemand die schrijft voor de filmkrant aangeraden om naar Symbol te gaan of naar Amer. Het werd symbool van de Japanse regisseur Matsumoto Hitoshi omdat we voor Amer al te laat waren.(wie de film nog willen zien, kan nu beter stoppen met lezen). Symbol lijkt zich in eerste intentie in Mexico af te spelen en begint met een scène waarin we een zingende non achter het stuur van een pik up truck zien zitten. Het is een stoere non die op weg is naar het huis van een worstelaar die ze ophaalt voor de wedstrijd. De worstelaar zit al mijn zijn masker op aan tafel, wat een hilarisch beeld oplevert. Ontbloot, dik, bovenlijf en een groen Mexicaans free fight masker over zijn gezicht. Hij zit met een ontbloot bovenlijf de krant te lezen maar zegt niks. De andere huisgenoten letten ook niet op hem, of praten over hem in de derde persoon. Dan zijn we ineens met een Japanse man in een witte ruimte. Hij lijkt daar tegen zijn wil te zijn en hij wordt voor het eerst wakker in deze wereld. Ze hebben hem een pyjama met bolletjes aangetrokken. Wat volgt is een Japanse variant van de slapstick. Erg vermakelijk spel door Matsumoto die naast regisseur ook acteur is.Als hij op de piemmeltjes van cupido engeltjes drukt die achter de muren zitten dan klinkt er een geluid en gebeurd er iets. Er komt dan bijvoorbeeld een consumptie product uit de muur zetten. Een bonsai boompje, een vaas, strandstoel, megaphone. We volgen nu de gebeurtenissen in Mexico en dan af en toe weer naar de witte ruimte met de man die allerlei pogingen doet om te ontsnappen. Maar zijn handelingen binnenin de witte ruimte hebben nou ook ineens invloed op wat er buiten gebeurd. Zo wordt de Mexicaanse worstelaar ineens gered uit een benaderde situatie omdat de Japanse man op een knopje drukt waardoor het hoofd van de worstelaar uitschiet als een enorme vuist. Het is een vermakelijke film, maar je snapt wel dat de regisseur moeite had er een einde aan te breien. Die is dan ook niet erg overtuigend.

Dikke Mik

Ik zal deze week proberen iedere dag in een andere horeca gelegenheid van de Frederikstraat iets te nuttigen. Die ervaring zal ik een cijfer geven. Aangezien ik al zo’n drie (of is het vier?) jaar in Den Haag woon wordt het tijd mijn directe omgeving te categoriseren.
Aan het einde van deze bewuste straat, vlak voor het bruggetje over het kanaal en de Mauritskade, bevindt zich een tentje dat Dikke Mik heet. Dikke Mik is een broodjes zaak, waar je ook koffie kan drinken. Ik koos voor het laatste. De espresso was niet slecht, maar ik houd niet van die mok-achtige kopjes van segafredo.Bij nader inzien houd ik ook niet van segafredo koffie. Ik weet niet of je normaal gesproken bediend wordt aan de tafel in Dikke Mik, maar dat was nu niet het geval. Ook moest ik zelf een stukje chocolade cake uit een vitrinekast halen. Dikke mik is niet heel gezellig, er ligt linoleum op de vloer en er hangen oude foto’s van Den Haag aan de muur voor een lekker authentiek effect. Misschien moet ik nog eens terug komen voor een broodje om mijn uiteindelijke oordeel te geven. De chocolade cake was niet heel vies, ik bedoel, het was zoet en er zat nog wat vloeibare chocolade tussen, dus dat ging wel naar binnen.
‘We zijn als eerste open, om zeven uur, en gaan als laatste weer dicht.’ zei de eigenaar (ik denk een Libanees), bij het afscheid. Maar toen ik terug naar huis liep, zag ik dat de Italiaanse traiteur ook nog open was. Ondanks de sympathieke Libanees, krijgt Dikke Mik een voorlopige vijf. Ik kom terug voor de broodjes.