Op onze laatste dag in Berlijn besluit ik vanuit het hotel met Torsten Birne te bellen. Ik had hem al gemaild om te vragen of ik hem kon bellen over het observatorium. Vreemd genoeg had ik geen coördinaten gekregen maar wel een emailadres van iemand in Dresden. Zou het wellicht een hint zijn? Torsten vertelde me dat de locatie, de postplatz, een onmogelijke was en dat die onmogelijkheid het uitgangspunt was geweest om 5 deelnemers te vragen daar iets mee te doen: "of te wel vijf posities", zei Torsten. De plek is volgens hem non specifiek en wordt gedomineerd door verkeer. De vijf posities zie ik voor me als vijf laboratoriumsituaties waarin de plek getest wordt op z’n mogelijkheden. Dit is precies wat Torsten als organisator voor zich zag. Maar er was geen fysieke en blijvende impact van dit project. Het Postplatz is kortom nog steeds het Postplatz. "Dit heeft er met name mee te maken dat kunst nog steeds als een lapmiddel achteraf wordt ingezet en nogsteeds niet wordt herkend als een kraamkamer waar goede ideeën voor de stad uit voort zouden kunnen komen".
Een aardig detail vond ik alvast dat delen van het gebouwde paviljoen van het Observatorium later zjn verwerkt in de Marien Brucke die hierboven staat afgebeeld.
