Het Groningse landschap is een meedogenloos landschap waar de mens weinig beschutting vindt tegen onweer en harde wind of regen. Ook meedogenloos, zijn de lange vaarten. Als je een brug hebt gemist dan duurt het eindeloos voordat je een nieuwe kans krijgt. Ik fiets eeuwig voortrappend aan de leiband van het Eemskanaal. Na veel gezoek en gedoe, zie ik het paviljoen ineens. Aan een grote betonnen muur hangt een huisje van golfplaat. Het huisje hangt er naakt en onbeschermd bij, onverbiddelijk buiten gesloten door de betonnen muur. Het is een provocerend monument, een uitdagend teken in het landschap. In plaats van laag bij de grond en beschermend, hangt het huis open en bloot in de wind alsof het niets is. Helaas staat het paviljoen aan de andere kant van een vaart en er is wederom geen enkele brug in de buurt. Uiteindelijk, na zeker nog drie kwartier omgereden te hebben, ondermeer door een stuk ‘nieuwe natuur’, sta ik ervoor. Voor het paviljoen strekt zich een strak uitgegraven water uit dat wordt geflankeerd door hoge windmolens. Op de een of andere manier krijg ik het gevoel in een socialistisch sportcomplex te zijn beland. De grote betonnen wand met het uitstekende huisje aan één kant heeft een balkon aan de andere kant. Dat is ongetwijfeld bedoeld om de lange afstandzwemmers te zien vorderen. Aan het begin van watervlakte waren vlondertjes gebouwd waar de zwemmers vanaf konden duiken. Ik vroeg aan een hardloper of hij wist wat dit voor huisje was en hij zei dat het bij de roeivereniging hoorde. Het starters huisje van de roeivereniging. Een gigantisch en in onbruik geraakt sportcomplex. Ik wist ineens zeker dat meerstad ontworpen was vanuit dat torentje. Het biedt niet alleen een uitzicht maar ook een visie op het landschap dat door de mens gevormd is en ook in de toekomst omgevormd gaat worden.
Als ik aan het einde van de vaart ben gekomen zie ik dat de andere helft van het water in gebruik is als driving range. ‘Het zijn drijvende balletjes hoor’, verzekert een man mij die met twee emmertjes richting oever loopt.
Ik raak in gesprek met de zoon van de uitbater die zegt dat het hele terrein voor 35 jaar in pacht is genomen door zijn familie: "dat is dus het water en alles wat er direct omheen staat. We hebben ook een sleutel van het paviljoen. Nu Meerstad gebouwd gaat worden moeten ze de familie Swieter op de een of ander manier uitkopen. Maar volgens mij kunnen de golfliefhebbers voorlopig nog wel hun balletjes blijven slaan.
Toen ik terug reed naar huis werd ik bevangen door het onbehagelijke gevoel van twijfel. De zoon van de uitbater had mij gezged dat het startershuisje veel ouder was dan uit 2006. Zou ik het zelf dan niet goed hebben othouden? Aan de horizon kleurde de lucht roze.
