Er zou nog een tweede beeld/ paviljoen zijn geweest in Berlijn, iets waar ik PM Obègga over hoorde, want in tegenstelling tot ik zelf kon hij gewoon zijn nieuwsgierigheid de vrije loop laten gaan. Hij had dan ook een beetje zitten loeren op het internet en was tot de conclusie gekomen dat er nog iets moest zijn. Ook Reinhold Gottwald van galerie Walden had het over een tweede paviljoen gehad. Maar ik wilde er niets van weten, ik had mij te houden aan de opgegeven coördinaten. Natuurlijk moest ik me bij deze opdracht laten leiden door het toeval, maar toeval was al voldoende vertegenwoordigd op de locaties die mij waren opgegeven. Het was niet nodig daar ook nog eens verrassingspaviljoenen aan toe te voegen. Ook kon het nog eens zo zijn dat de opdrachtgever vanuit zijn opdrachtgeversschap een groter plan had achter de opgegeven coördinaten. Die kans was zelfs erg groot. Uiteindelijk is de verkenner ook maar een pion in een veel groter spel waar hij het overzicht niet van heeft.
