In Groningen stuitte ik per ongeluk op een beeld van John Körmeling in plaats van een werk van het Observatorium. Dat had ermee te maken dat het Observatorium op de opgegeven coördinaten nog niets gebouwd had, maar John Körmeling wel. Later in het CBK van Groningen kon ik het werk dat er wellicht ooit nog gaat komen, virtueel aanschouwen in een soort primitieve oerversie van google earth. Het betrof een presentatie van plannen voor het nog te bouwen Meerstad. De bijdrage van het Observatorium bestaat uit twee delen. Het eerste deel betreft een geluidswal rondom de gaswinningsinstallatie op het kunstmatige eiland in een meer. Die geluidswal moet er toch komen en het Observatorium stelt voor om die van het sloopmateriaal (vrijgekomen bij de bouw van de toekomstige wijk) te maken en dan te overgieten met teer. Deel twee kan pas over 25 jaar gerealiseerd worden als het gas op is. In plaats van de gaswinning kunnen er tuinen worden aangelegd die worden gevisualiseerd als ommuurde paradijstuinen. Het levert het beeld op van een grillige vulkaan met daarin een strak grid van muren waarbinnen de tuinen worden aangelegd. Dit plan verschilt sterk van de
andere projecten die ik heb gezien omdat het gebruikelijke strakke modernisme is losgelaten voor een meer liefelijk modernisme (term is afkomstig van Peter Michiel Schaap en egbruikt in een andere context). Of om in kunsthistorische termen te spreken: Er lijkt een verschuiving te hebben plaatsgevonden van Mondriaans kubisme naar de romantiek van Böklin.
