Vanuit Essen reden we naar Dusseldorf, waar we tot onze verrassing naar een plein werden geleid met daarop een monument ter nagedachtenis aan de gevallenen tijdens de eerste wereldoorlog.
Het monument was van Nazi makelij en dat zag je er eerlijk gezegd ook wel vanaf. Er sprak niet bepaald een afkeer van de oorlog uit. Onder de Weimar republiek was er in 1928 een ander monument geplaatst gemaakt door Jup Rubsaum (zie foto hierboven). De twee sfinx-achtige figuren werden in extreem nationalistische kringen als onduits bestempeld en werden voortdurend door nazi vandalen vernield. Vlak voordat de weermacht Polen binnenviel waren ze in Dusseldorf druk in de weer met het vervangen van het oude voor het nieuwe monument. De procedure was al in gang gezet en dan loopt de bureaucratische machine gewoon door.
Via de bosjes achter het monument kwamen we uit op een speelplaats. Voor de zekerheid controleerden we of er tussen de klimrekken en schommels nog een paviljoen van het observatorium stond verscholen. Goedele is redelijk nauwkeurig, maar het komt niet op meters aan.
Wel troffen wel een vader die twee kinderen aan zijn armen had hangen en op die manier letterlijk aan de grond genageld stond. We besloten even met hem te praten over het ‘verdwenen object uit 1995’. Het enige paviljoen dat de aan de grond genagelde vader zich te binnen schoot stond een paar km verderop en was van hout of pappe gemaakt (is dat wellicht papier-maché?). Toen we echter hoorde dat het op een Griekse tempel moest lijken wisten we in ieder geval zeker dat dit het niet kon zijn. ‘Dat was nog een heel schandaal hier in Düsseldorf want de gemeenschap moest voor de kosten van dat dure ding opdraaien, terwijl niemand erop zat te wachten.’
Het bleek om een werk van de kunstenaar Markus Lupertz te gaan. Inderdaad erg lelijk en onduits om maar eens een term te gebruiken. Onze zoektocht naar sporen van het observatorium ging verder, maar voor de zekerheid pakten we alvast een dennenappel uit het nazi monument. Je kon nooit weten of die nog van pas zou komen en zo hadden we ten minste alvast een aandenken aan deze plek.
