De wat oudere Nederlandse trein doet denken aan een rijdende tl-bak. Dat ondervond ik vandaag maar weer eens op weg naar Groningen. Ze zijn intens ongezellig. De zittingen zijn van blauw paars plastic en op de vloer ligt grijs linoleum. Ik voelde met mijn schoenen dat er zand op de vloer lag en de reflectie van het zwarte raam herinnerde mij eraan dat het tijd werd voor de kapper. Al is dat laatste natuurlijk niet de schuld van de trein. Als er nog klaptafeltjes waren geweest, dan had ik ten minste kunnen werken. Dan had ik naar mijn laptop kunnen kijken in plaats van naar mijn lange haar in het raam. Gelukkig is er altijd nog het vooruitzicht van de conducteur. Daar verheug ik me op. Ik vraag me dan af wat er vandaag weer in het vat zit. De warme kerstman-achtige verschijning, of toch meer het stillere piercing-type. Ze hebben allemaal hun eigen stijl en omgang met de reiziger. Vandaag kwam er een mollig type langs waarvan ik wist dat als ik hem de juiste vragen zou stellen hij me zou overstelpen met verhalen en tips. Hij kende vast een goede kapper, dat wist ik zeker. Alleen al de wetenschap dat ik het vragen kon, stemde vrolijk. Ik volstond met het tonen van mijn vervoersbewijs.
