Bloeiend Beton

Gisteren ben ik de hele dag bezig geweest met het beoordelen van studenten bouwkunde waar ik zes weken geleden een college voor gegeven heb (zie hier). Ik heb toen duidelijk gemaakt dat het als architect belangrijk is om je eigen verhaal te vertellen en dat je dat verhaal zelf kan maken door anders naar de omgeving te kijken. Zo mochten ze van mij de omgeving meten met hun lichaam en daar iets mee doen. Het is niet gebeurd. Er waren prachtige tekeningen gemaakt, maar in feite kwam het erop neer dat er vooral veel (praktische) oplossingen waren bedacht, maar dat er veel te weinig problemen werden benoemd. Het moest allemaal zo duurzaam mogelijk en dat begrijp ik ook wel, maar dat wil niet zeggen dat je een soort duurzaam themapark moet maken. Dat had iedereen gedaan en dat is heel saai. Ik had het beter gevonden als iemand had gezegd dat duurzaamheid geen issue meer is, dat het gewoon wordt toegepast. En dat hij dan had gezegd dat de vloeivelden van de suikerunie gebruikt gaan worden om met pijl en boog op vossen te jagen en survival skills te leren. Ik noem maar wat. Of iedereen een stuk van de betonvlakte geven die naar eigen inzicht in cultuur gebracht mag worden. Aan de andere kant heette dit 'atelier' gebouw en detail, dus wat kan je dan helemaal van ze verwachten ? De details waren indrukwekkend.