Het is een portret van twee beroemde mannen die ten val komen. Ze heten allebei Antonio Pisapia, die allebei te maken krijgen met de zwarte kant van beroemd zijn. De een (Toni Servillo) is een doorgesnoven zanger die in de bak belandt doordat hij seks heeft met een zestienjarig meisje of teveel drugs gebruikt, of allebei. De ander is de prof voetballer (Andrea Renzi) die alles goed probeert te doen en z’n best doet om trainer te worden, maar ook ten onder gaat. Iemand jat natuurlijk ook nog eens zijn briljante idee voor het winnende team (één man naar voren). Deze film uit 2001 vormt het regie debuut van Paolo Sorrentino en vanaf het begin zit zijn kenmerkende stijl er dus al in. Een heel simpel plot dat poëtisch wordt neergezet. Zijn beelden roepen meer vragen op dan dat ze verhelderen. Er zitten prachtige scenes in die de film de moeite waard maken. Bijvoorbeeld de televisie uitzending waarin de zanger zegt: ‘ Wat een onzin dat cocaïne je geheugen zou aantasten, ik herinner me alles.’ Of een scene in de gevangenis waar hij vis klaarmaakt. Een smakelijke film.
