Aangeraakt

Gisteren zijn we gezegend door de Paus, voor wat het waard is, daarna zijn we voorgedrongen om de Sint Pieter binnen te komen. De gelovigen hadden een rij gemaakt die het hele Sint Pieterplein rondging. Daar konden we niet aan beginnen, zo gelovig zijn we niet. In de kerk werden we overrompeld door de grandeur van het gebouw, maar uiteindelijk was de ‘il pieta’ van Michelangelo toch wel het meest indrukwekkende. Het beeld is juist heel klein en fijn. Misschien is het wat betreft schaal 1 op 1 (Je had kleine mensen toen). Het staat achter glas maar het marmer komt echt tot leven, dat wil zeggen; ik heb nog nooit zo levendig de dood aanschouwd. Jezus ligt morsdood op schoot bij Maria, haar ene hand duwt zijn schouder omhoog. Daaraan kan je zien dat er geen spierkracht meer aanwezig is. Als je het beeld ziet dan gebeurt er iets met je, je krijgt een tinteling in je maag, je keel wordt droog en je hart begint te bonken. Veel mensen zullen dat verwarren met een religieus gevoel, maar het heeft niets met religie of God te maken. Hier word je simpelweg aangeraakt door de schoonheid van de kunst en het genie van Michelangelo.