-->
Phillip Roth stopt met schrijven.
Ik hoorde het op de radio en lees het in de krant. Wat zou dat toch zijn? Dat
je als fictie schrijver stopt? Is dat net zoiets als wakker worden uit een
droom? Geloof je ineens niet meer in die fictieve werkelijkheid? “Sorry snapped
out of it.” Ik stel me voor dat affaires zo eindigen. Eerst is het spannend en
verboden, maar na een tijdje gaat het vervelen dan wordt het net zo’n sleur
als het huwelijk waaraan je probeerde te ontsnappen. Toch is het een vreemde verklaring:
‘ik stop met schrijven.’ Het is alsof hij zichzelf officieel met pensioen
stuurt. Misschien is het bedoeld om vragen naar zijn stagnerende productie te
ontkrachten. Misschien is het een signaal aan de jongens in Zweden dat als ze
een Nobelprijs overwegen, ze het hiermee moeten doen. Ze hoeven niet langer te wachten. Roth zei ooit dat hij schrijft op het gif dat uit hem omhoog
borrelt. In zijn verklaring had hij het over gebrek aan passie bij het schrijven. Misschien bedoelde
hij wel te zeggen dat hij compassie had met zichzelf, dat hij het zijn oude lijf niet langer aan kon doen het gif omhoog te laten borrelen.
