Hertog Bram

Ik zit in de trein naar het noorden. Naast mij zit iemand een zak chips leeg te eten en Dr. Pepper te drinken. Het is niet iets dat je verwacht in de eerste klas. De persoon is extreem dik, dus hij zou het eigenlijk niet moeten doen. In de Volkskrant van dit weekend roept de in Hongarije woonachtige Jaap Scholten de aristocratie en bovenklasse van Nederland op om zich weer te tonen in het maatschappelijk veld. Hij schrijft dat ze het goede voorbeeld weer zouden moeten geven. Ook ik voel me bij tijd en wijle een aristocraat. Je ziet het alleen niet aan mij. Dan is het vreemd om iemand op hysterische wijze een zak chips uit zijn handen te slaan en als een dolle diens blikje Dr Pepper door de coupe te schoppen. Hij zou het niet begrijpen want hij weet niet dat ik eigenlijk een hertog ben, iemand met recht van spreken. Hertog Bram.

Quaedvlieg

Vandaag is het nichtje S van de lieve G langsgekomen, ze is net een maand terug uit China, waar ze vier jaar heeft gewoond en gewerkt (kamer van koophandel in China). Ze mist het natuurlijk, aan de andere kant
werd ze er ook gek van om met Chinesen te werken die niet willen luisteren. Ze heeft wel eens iemand moeten ontslaan die niet weg ging, die kwam iedere dag gewoon nog naar kantoor ook al was haar computer en bureau al weggehaald. Achteraf bleek dat iets  te maken te hebben met een regeling van de staat die alleen van kracht zou worden als ze een bepaalde tijd ergens gewerkt had. Ze hebben maar een financiele regeling getroffen, want als je haar wegstuurd en ze gaat naar de politie dan heb je geen schijn van kans als buitenlander. Dan wordt je het land uitgezet. Ik vertelde dat ik net een stuk had gelezen  van Hans Moleman over de stad Lingang, een stad waar nog niemand woont maar die langzaam zal vollopen met inginieurs en vliegtuigbouwers. Hij heeft een leuke vrouw, zei de lieve G's nichtje, Petra Quaedvlieg. Ze vindt dat Hans in de Volkskrant altijd zo negatief schrijft over China, net als andere journalisten in andere kranten (de reden daarvoor is natuurlijk dat berichtgeving over economische groei altijd een negatieve kant moet hebben, anders verkoopt het hier niet). Hans wil bij ieder evenement gratis naar binnen omdat hij van de pers is, maar zijn vrouw is heel leuk die heeft een goed boek geschreven over haar tijd in Shanghai, zegt het nichtje van de Lieve G.

Q&A

Het leuke aan het filmfestival Rotterdam is dat de regisseur aanwezig is om vragen aan te stellen. Vooral bij programma's waar korte films worden getoond is dat verhelderend. Niet alleen omdat korte films over het algemeen zeer conceptueel zijn, maar ook omdat de regisseur vaak boeiender is dan hetgeen hij op het scherm laat zien. Zo was er een canadese regisseur die een beetje beschroomd het podium op kwam. Hij vertelde over al het ongebruikte filmmateriaal dat hij nog in zijn kelder heeft liggen. Iedere filmstudent die zijn koelkast wil leegruimen dumpte de lege rollen bij hem. Van tevoren weet hij niet wat het materiaal gaat doen, of het zwartwit is of kleur. Inmiddels heeft hij er wel gevoel voor gekregen door naar de datum te kijken. Daaraan kan hij zien wat de chemikalieen zullen gaan doen bij de ontwikkeling.Hij vindt het leuk om te doen en nog leuker dat ze bij het filmfestival zo gek zijn het te vertonen.

Niet iedere dag

Boris vertelde mij vandaag op kantoor, Rode Weeshuisstraat Groningen, over de vogelaars van Scheveningen. Er bestaat een strijd tussen de Scheveningers en Katwijkers die nergens op gebasseerd is behalve dan om elkaar te zieken. Dan wordt er vanuit Katwijk gsmst dat er een wenkbrauwalbatros voorbij komt en dan loopt heel Scheveningen uit voor wat later een grap blijkt te zijn. Dat wordt in de lente dan weer gewroken  als de vogels de andere kant opvliegen. Vogelspotters en vissers zitten elkaar ook vaak in de weg voor de beste plek langs de waterkant. Toch lijken die twee groepen erg op elkaar. Allebei wachten ze op een moment van actie, op het moment dat de vogel zich toont of de vis toehapt. Allebei nemen ze deel aan de romantiek van uitstaren over zee in de meeste barre weersomstandigheden. Alleen maar om tussen de woest opspattende golven een glimp op te vangen van iets dat ze niet iedere dag zien.

Het is Stefan Nieuwenhuis geworden (stadsdichter van Groningen).  Niet Meindert Talma, of Arjen Nolles (die ontkent dat hij heeft meegedongen, maar hij staat wel op de lijst die toevallig  in mijn bezit is). Ik sprak Ludwig nog in de kroeg boven het Grand Theater (Ik heb voornamelijk in de kroeg gezeten, want de poezie was nogal topzwaar en dragend en ik dacht dat we dat wel gehad hadden) . Ludwig, zoals bekend, had al anderhalf jaar dood moeten zijn. Het verbaasd hem zelf ook dat hij nog leeft. 'Volgende week komt de kist, hij is heel mooi geworden van sloophout, dan kan ik hem uitproberen', zegt Ludwig tegen mij. Volgens hem is het afwachten tot hij een verkoudheid of longontsteking krijgt. 'Ik heb met de arts afgesproken dat ik dan niet meer behandeld wil worden.'   

Ode

Ik zit in de trein naar Groningen vanwegen de uitslag. Een meisje belt met iemand, ik zie haar niet, alleen haar stem komt uit een hoekje door de kieren van de zitting. Ze was super mono, ze kon niks. Zegt het meisje, er valt een pauze, ze luistert naar diegene aan de andere kant, waar dat ook moge zijn.  Jullie gaan zeker sushi eten met zijn allen. Jammer, ik wil Gijs wel ontmoeten om te kijken of hij wel bij Joyce past. Ze snappen het ook niet, nu moet je de hele tijd thuisblijven, zeggen ze dan. Wat is daar erg aan om een paar dagen thuis te blijven? Mijn tante snapt er niks van. Ik vroeg eerst wat ga je morgen doen?

De railcatering komt binnen. Een dikke jongen zegt dat hij Ewout heet. Hij heeft een rugzak met koffie bij zich. Ik bestel koffie en een chocolade reep. Star bucks koffie, fout. Fair trade Chocolade reep, goed. Vreemde combinatie. Morgen weten we wie de nieuwe stadsdichter van Groningen is. Dat is de uitslag waarnaar ik opweg ben. Ik heb me ook in de race gestort. Omdat ik denk dat het goed zou zijn voor Groningen als ik het word, omdat ik niet dicht, omdat ik geen consult zal houden maar mensen daarentegen wel ga achtervolgen, het liefst tot in de woonkamer. Ook weet ik zeker dat ze dat niet willen, dat ze mij niet willen omdat ze een stadsdichter zoeken en omdat ik niet dicht en ook niet ingeschreven sta in Groningen. Dat ik hier alleen soms ben, dat is niet voldoende voor de ambtenaren.  Maar je moet absurde wendingen van het lot een kans geven, daarom heb ik me aangemeld als kandidaat met een gedicht over een bedrijven terrein omdat ze m’n sollicitatiebrief niet wilden lezen waarin stond dat ik doorgaans geen gedichten schrijf. 

Dubbeldiep
Wie over lege straatjes van een kantorenpark rijdt
Wordt het soms bang te moede
Hier te moeten sterven op het strand van gebleekte kiezels
Maar er zijn heus ook dagen dat het beter is, minder vochtig ook

Je wilt dan van geen kinderlijkjes weten die
Achter loden deuren tot kunstmest worden vermalen
Het hart
Stroomt werkelijk vol van het besef
Een mens te zijn

Geef ons een bedrijventerrein – anytime –

liever nog dan de winkelstraat met babyspulletjes 

En de groteske geilheid van reusachtige borsten op de ramen van de Hunkermoller etalage

Daaronder een tekst: derde slipje gratis

We weten waar het vandaan komt
Balen met geperst ondergoed
Worden in loodsen
Door robotarmen op een rails
Dubbeldiep weggezet

Dubbeldiep in het semi-automatische bulkmagazijn aan de rand van de snelweg.

Hagedissen

 

Vanavond ben ik bij een lezing geweest van Ian Sinclair een Britse schrijver onderzoeker filmmaker die een boek heeft geschreven met de titel `London Orbital'. Hij heeft gedurende twee jaar ieder weekend een stukje van de ringweg van London gelopen, een bewonderenswaardige klus. Zijn verhaal vanavond wekte de suggestie dat het improvisatie was, hij associeerde er op los en dat begon met zijn aankomst op Den haag Holland spoor waar een digitaal beeld was opgehangen over toekomstige plannen die er gerealiseerd zouden gaan worden. ‘Dat digitale beeld van de toekomst probeert een soort legacy te zijn voordat er überhaupt iets is gerealiseerd, terwijl legacy of reputatie pas zou moeten ontstaan in het geheugen.’ In feite ontspoorde de lezing volledig door een vrijwel onnavolgbare associatie keten waarin de wereld uiteindelijk door hagedissen gerund zou worden. En de hagedissen zoals we weten, dat zijn de architecten. Een vermakelijke avond.

Litteken

Spanje is een raar land. Het is volledig democratisch, maar leeft in een politieke leugen.Dat is ooit zo afgesproken, Spanje zou gebaad zijn bij rust. Nu, 35 jaar na de dood van Franco, wordt langzamerhand die leugen ontleedt.  In de documentaire Los Caminos de la Memoria van Josè Luis Peñafuerte vanavond laat uitgezonden op Canvas  is de kaart van Spanje te zien die met tientallen rode stipjes wordt volgeplakt. Spanje ligt vol massa graven en die worden nu stuk voor stuk blootgelegd. Dat is belangrijk want zoals een forensisch onderzoeker dat omschreef: Al die mensen,dat zijn wij zelf. Het is onze geschiedenis en daar moeten we het mee doen.

Moeilijke Woorden

Vanmiddag ben ik naar een rondleiding geweest in tentoonstellingsruime van Nest. Ik vond het tijd mij weer eens in het culturele leven van Den Haag te begeven. Het leuke aan de rondleiding was dat we werden behandeld als een schoolklasje. Wat zien we hier?, vroeg de academie studente bij een installatie van de Franse kunstenaar Romain Pellas bestaande uit schroot en puin met daar hoog boven slopenwijkhuisjes op dunne stelten. Iemand zei dat het haar deed denken aan pretparken die ook vaak op vuilnisbelten worden gebouwd. Een leuke associatie. Zelf moest ik vooral denken aan de wederopstanding van een beschaving na een verwoestende aardbeving. In de ruimte stond ook een maquette van Andre Kruysen. Over hem heb ik hier wel eens eerder geschreven. En ik weet nog steeds niet wat ik er mee moet. Het zijn optisch interessante werken omdat hij dingen uithaalt met het perspectief , maar tegelijkertijd mis ik ieder mysterie of verhaal dat kunst zo boeiend maakt. Dat vond ik weer wel terug in de lekkende beton kelder van net afgestudeerde kunstenaar Eelco Cornelis de Vries. De titel Unheimisch was voldoende aanleiding om over te steken naar de andere kant, weg uit de tentoonstellingsruimte de natte kelder in. Op de website van Andre Kruysen tref ik de volgende tekst: De spanning in zijn werk is gebaseerd op 't samengaan van constructivistische en deconstructivistische tendensen. Hij heeft het gelukkig niet zelf geschreven, maar alleen al van het begrip tendensen word ik een beetje misselijk. Daarbij komen ook nog eens de begrippen constructivisme en deconstructivisme voor in een zin. Het citaat heeft met terugwerkende kracht de kijkervaring verpest. Voor wie beter kan omgaan met moeilijke begrippen is er aankomende donderdag een Urban Talk in Nest met de deelnemende kunstenaars.

Kater

Gisteren vond de ‘architectuur nieuwjaarsborrel’ plaats in Rotterdam. Medeorganisatoren waren ARCAM uit Amsterdam, Air uit Rotterdam en het NAi in Rotterdam (en ongetwijfeld nog meer instellingen). Ik had geen zin om te gaan, maar de lieve G zei dat geen zin nauwelijks een serieuze overweging was. De lieve G is in deze toch ook een personal coach. 'Maar ik wil werken', bracht ik er tegenin. 'Borrelen is ook werk en ook al lijkt het je niks, je weet noot wat er van komt',  antwoordde ze. Zo reisde ik toch af naar Rotterdam. Ik ging met een vriend in de auto. Hij ging graag in de auto omdat hij het leuk vind om te rijden, maar daarmee was er ook een clausule ingebouwd dat hij niet teveel zou drinken. Ik hou van die aanpak. Je moet voorzorgsmaatregelen inbouwen waardoor je sociaal gedrag bij jezelf en bij anderen kan afdwingen. De borrel was druk bezocht. Ik sprak met iemand in de lift die uitlegde dat een stuk over stedelijke verdichting dat ik had geschreven  niet geplaatst wordt in een boek. ‘Het staat teveel op zichzelf en er wordt geen enkele theorie of literatuur aangehaald. Je bent gewoon aan het wandelen door de stad, maar het gaat eigenlijk niet over het beleid van verdichting.’ Toen was de lift beneden en namen we afscheid van elkaar, de redacteur en ik. Kun je nagaan, dat was het begin van de avond, nog geen druppel alcohol op en nu al een kater.

Meegenomen

Vandaag heb ik een stukje gewandeld door La Jonquera. Ik deed dit door middel van google maps. La Jonquera ligt op de grens tussen Frankrijk en Spanje en is vooral bekend vanwege de stakingen van vrachtwagenchauffeurs. Niet lang geleden is hier een macrobordeel geopend door de van vrouwenhandel beschuldigde zakenman Moreno. Terwijl ik zo wat over de troosteloze gortdroge overslag plaatsen zweefde, trof ik dit stel aan. Ik maakte direct een foto middels screenshot. Ze zijn bijna de enige mensen die je hier op dit industrieterrein op straat ziet lopen en het zijn duidelijk geen vrachtwagenchauffeurs. De vraag is natuurlijk, wat moet je in godsnaam in La Jonquera als toerist?
Het zijn ook geen verdwaalde wandelaars aan hun kleding te zien. Er is dan ook maar een conclusie mogelijk: dit zijn lifters meegenomen door een vrachtwagenchauffeur.

De nieuwe Brandon

De Nederlandse politiek maakt zich zorgen over het vastbinden van gewelddadige gekken. Helemaal omdat de gek in kwestie, ook nog eens zo’n lieve gek is ‘waar je gewoon mee kan praten’ zoals de staatssecretaris zegt. Het is opvallend hoe emotioneel het debat meteen gevoerd wordt. Dat dit in een beschaafd land kan gebeuren, wordt er hoofdschuddend gezegd. De vader van de patiënt suggereerde in het actualiteiten programma Pauw en Witteman dat je ook twee sterke mannen kunt inzetten. Dat kan natuurlijk, maar vanwaar die emotionele reacties op het tuigje? Doet het ons teveel aan een dier denken, is dat het probleem?   Persoonlijk zou ik liever met een tuigje aan de muur muur vastzitten dan dat ik 24 uur per dag twee zwetende bewakers op m’n lip heb zitten. Vroeger had je een tv serie 90210 over jongeren in Beverly Hills. Een van de hoofdrolspelers en grote voorbeelden, heette Brandon. Iedereen had het erover. Nu hebben we een nieuwe Brandon, de held van het zorgdrama  Evil Doctors of s Heeren Loo, te volgen op alle kanalen.

Gunnen

 

Vanmorgen om zes uur stonden Melle Smets en ik in de druipende regen tussen oost Europese autohandelaren op het terrein van de grote wekelijkse tweedehands automarkt van Europa. Ons safari mobiel is op en we wilde een nieuwe hebben.De auto’s zijn tussen de 4 en 6 jaar oud en er wordt tussen de 5 en 6 duizend euro voor gevraagd. Het zijn auto’s waar wat mee aan de hand is, natuurlijk, of waar gemakkelijk iets mee aan de hand zou kunnen zijn. Ze zijn hoe dan ook niet meer zo handig voor de Nederlandse markt omdat een reparatie hier zo duur is en dat is precies ook de reden waarom de wagens nog wel populair zijn in Oost Europa. Het is heel simpel; je bent in Polen 100 euro voor een reparatie kwijt waar je in Nederland 1000 kwijt bent.

Overigens werd het Melle om die reden afgeraden op de automarkt een safarimobiel  te kopen omdat je nooit precies weet wat er mee aan de hand is. Toch weet je dat ook nooit zeker bij een garage en de verkopers zijn, bij wet verplicht, allemaal regulier handelaren die vaak ook een garage hebben. Dus wat is het verschil? Bij auto handel is het zo; je weet dat je opgelicht wordt de vraag is alleen wie gun je je geld?

Nuttig

Toen ik gisteravond wat stond te snuffelen in het krantenrek van de avondwinkel kwam er een man bij me staan. Het was duidelijk dat hij me observeerde terwijl ik me zat af te vragen of ik naast de NRC die ik al thuis had liggen wellicht nog een krant moest kopen, bang als ik was om iets te missen.  Moeilijk he, om een keuze te maken, zei de man uiteindelijk. Het was iemand die contact zocht. Ik beaamde dat het inderdaad moeilijk was. Hij vertelde vervolgens dat hij zelf graag de Frankfurter Algemeine las, dat hij van de Nederlandse kranten hooguit de NRC nog acceptabel vond. De man had een Duits accent. De Belgische kranten vond hij ook goed omdat ze veel internationaler georiënteerd waren dan de Nederlandse kranten. De suddeutche zeitung is ook heel goed te lezen, vooral in het weekend, je kan ze krijgen bij de sigarenwinkel op het bankaplein. Ik bedankte deze man voor al die nuttige informatie en ging naar huis om een broodje brie te eten.

Feminicide

De Volkskrant heeft een rubriek waarin feiten uit het nieuws worden vergeleken met literair werk. Nog maar kort geleden las ik 2666 van Roberto Bolano waarin het hele middelste deel gaat over een golf aan moorden in Santa Teresa een stad die model staat voor Ciudad Juarez. Op de BBC radio hoorde ik dat Susana Chavez was vermoord en dat zij in de jaren negentig zich sterk had verzet tegen de golf aan moorden in Ciudad Juarez. Het is vreemd dit op de radio te horen, als je net een boek uit hebt waarin deze moorden een belangrijke rol spelen, al is niet helemaal duidelijk welke rol. De moorden zijn in het boek, maar ook in het echt nogal mysterieus. Het geheim van de wereld ligt erin besloten, zegt een van de personages uit het verhaal.

The body of Susana ChavezChavez was found strangled and with one hand cut off in Ciudad Juarez last week, but has only now been identified. Ms Chavez tried to draw attention to the killing of mainly poor women in the border town in the 1990s. The phenomenon of the female homicides in Ciudad Juárez, called in Spanish the feminicidios and las muertas de Juárez ("The dead women of Juárez"), involves the violent deaths of countless of women since 1993 in the northern city of Ciudad Juárez, Chihuahua, a border city across the Rio Grande from the U.S. city of El Paso, Texas. The estimated homicide toll is speculated to be about 400, but many local residents believe that the true count of los feminicidios stands at an estimated 5,000 victims. Most of the cases are still unsolved today.
According to the Organization of American States's Inter-American Commission on Human Rights:
The victims of these crimes have preponderantly been young girls, between 12 and 22 years of age. Mostly students, and were maquiladora workers. Some were relative newcomers to Ciudad Juarez who had migrated from other cities of Mexico. The victims were generally reported missing by their families, with their bodies found months later abandoned in vacant lots or in the desert. In most of these cases there were signs of sexual violence, torture or even cases of disfigurement.
The most prominent suspects in the Juarez serial case were arrested, following the discovery of body clusters in the areas noted in parentheses.
1995 - Abdul Latif Sharif was arrested,
1996 - were arrested (Lote Bravo).
1999 - Los Choferes was arrested (Lomas de Poleo).
2001 - García Uribe and González Meza were arrested

Kruimels

Oke, het is zover. Na lang wikken en wegen ben ik het toch met Julian Assange eens dat de wereld waarschijnlijk beter af zal zijn met meer transparantie. Daarom openbaar ik hierbij de GroningerKoekileaks!

Liesbeth (met netwerkkriebels) tegen de lieve G:  Ik zou eigenlijk met die mensen daar verderop willen praten, maar ja, ik zit met een goede vriendin aan de bar.

Rob tegen de Lieve G: wat ben jij dik geworden zeg, nee ik meen het serieus, ik dacht eerst dat je zwanger was, maar het staat je goed hoor, je bent nu beter in verhouding.

Marthe: Ja nee, als Rob dat zegt, dan meent hij dat ook.

Angilicki (Griekse uitwisselingsstudent): Floris is coming back, isn´t it fantastic, soon we will all be together again.

Anneke: Ik heb nog maar vijf euro voor deze week, maar die ben ik net verloren…

Anneke: ik heb een boete van 275 euro bij de bibliotheek, op mijn boeken.

De lieve G: Ik heb een hekel aan apen of mensen die apen nadoen.

Elke tegen onbekend persoon, waarschijnlijk de lieve G: Dat vind ik nou zo leuk aan jou, jij bent zo lekker menselijk.

Anneke:   Ik heb de hele week alleen maar bonen gegeten.

Elke tegen waarschijnlijk Peter Michiel: wat zie jij eruit als een foute Duitser.

Peter Michiel: Ik heb blaas- en teelbalkanker

Anneke: Ze hebben net de hele petit tam tam (Afrikaans lokaaltje opgezet door witten met gevoel voor negers) aan gort geslagen, er staat geen steen meer op de andere.

Daniel: Als je een kamer in Amsterdam weet dan moet je dat zeggen, want als Julia begin september geen woonruimte heeft moet ze terug naar Duitsland en zie ik haar dus nooit meer.

Bram: Ik merk ineens dat ik hier een beetje zit te liegen.

Hub Hermans (links activistisch roerganger grote inspirator voor Tanja Nijmeijer om naar Colombia te gaan, not) tegen de Lieve G : je begint ook steeds meer op Penelope te lijken (kan geïnterpreteerd worden als het aanzetten tot haat)

Bram tegen de Lieve G: luister, als je ongelukkig wordt van het werk dat je doet moet je dat niet op mij afreageren.

Peter Michiel: Ik heb net een audi tt gekocht.

Anneke: ….en plotseling had ik een naakte Boeba in bed.

De lieve G: moeten we dit jaar nu wel of juist niet naar New York?

Liesbeth: Ik zou als vegetariër beledigd zijn wanneer in de supermarkt sojaproducten worden aangeboden die op vleeswaren lijken, maar ik ben dan ook geen vegetariër.

De lieve G: Ja dat vind ik ook.

Liesbeth: Ik vind, als vegetariër walg je van alles wat met vlees te maken heeft en dus ook op vlees lijkt.

De lieve G:Je kan ook je eigen schaap slachten, dan ken je ook de oorsprong van het product, heb je er goed voor gezorgd en hoef je dus geen vegetarier meer te worden.

Peter Michiel: Hoe kwam sinterklaas in de tweede wereldoorlog eigenlijk in Nederland?

Bram: met “Das stohmbot”

De lieve G: Dat was grappig dat ie zei van, dan moet je een beetje bij de info balie gaan vragen.

Bram: nou G…je moet die allochtonen niet leuker maken dan dat ze zijn.

Peter Michiel: Ik heb MS wist je dat eigenlijk al?

Bonuskaart

Over de doden niets dan goeds. Albert Heijn was een man met een kruidenierszaak. Er wordt gezegd dat zijn opvolger Cees van der hoeven de klant uit het oog verloor. Dat is natuurlijk niet waar, de klant werd alleen een ander namelijk de aandeelhouder. Achteraf doet Albert Heijn daar zielig over, maar ik geloof er niets van. Hij heeft zelf Ahold opgericht in 1987 en dan gaat het automatisch over aandeelhouders. Hij had er ook voor kunnen kiezen een familiebedrijf te blijven en daardoor minder te blijven verdienen. Toen het goed ging zei hij ‘cees je maakt ons allemaal rijk’, later voelde hij zich verneukt. Hoe zou het eigenlijk met Cees gaan? Je hoort er nog maar weinig van.

Eenvoud

Gisteren zag ik een stukje van een nieuwe nieuwsrubriek WNL geheten. Ik wist hier niets van, maar de journalist leek mij een oud politicus uit rechtse hoek. Het was Eerdmans natuurlijk, zo besefte ik na een tijdje.
Het vreemde was dat het programma, gisteren althans, voor een groot deel over de linkse politiek ging. Zo sprak Eerdmans met Wiegel over de vraag hoe het toch kan dat links geen vuist weet te maken tegen het huidige kabinet. Een soort psychoanalyse van de linkse politiek. Natuurlijk kon ik niet de hele tijd naar dit programma kijken. Het gaat namelijk nergens over, en aan kleine straat interviewtjes (street polls geheten) heb ik inmiddels een broertje dood. Ik geloof er gewoon niet meer in. Toen ik uit nieuwsgierigheid na tien minuten nog eens de tv aanzette ging het nog steeds over de linkse politiek. Terwijl ik nou juist  op internet had gelezen dat het om rechtse berichtgeving zou gaan. Aan tafel kreeg Diederik Samson uitgebreid het woord. Verwarrend programma. Vandaag keek ik weer even tv. Gebrek aan discipline, denk ik. Ik heb een tijdje naar de Wilde Keuken gekeken en daar wordt ik nou echt blij van. Er komen namelijk geen straat interviewtjes in voor en het gaat over begrijpelijke dingen. Oesters uit Zeeland.

Saneren

In Haïti struikelde een jaar geleden na de aardbeving de hulporganisaties over elkaar heen, dit is de efficiency niet ten goede gekomen, maar iedere hulporganisatie vindt uiteraard zelf dat ze bestaansrecht hebben. In Nederland hebben we geen aardbevingen en de laatste grote Natuurramp is alweer nationale folklore geworden. We hebben hier een subsidie klimaat en er struikelen hele andere hulporganisaties over elkaar heen. De vele kunstraden en subsidieverstrekkende organisaties in Nederland denken ook allemaal dat ze bestaansrecht hebben. In een vermakelijk stuk in de NRC van 8 januari schrijft Bastiaan Bommelje dat staatssecretaris Halbe Zijlstra geen man van steen is, zoals wel is beweerd, maar een watje met slappe knieën die niet goed saneert, niet genoeg saneert en op de verkeerde plekken saneert. Wat Nederland nodig heeft, net als Haïti overigens, is een sterke overheid die de regie in handen neemt.

Slappe Koffie

Gisteren vond de jaarlijkse nieuwjaarsborrel plaats van alle culturele instellingen in Den Haag. Dit keer was er gekozen voor de regentenkamer als locatie, terwijl het uitvaartcentrum aan de andere kant van het gebouw wellicht beter was geweest. Toute cultureel Den Haag komt bij elkaar om afscheid te nemen van de subsidiecultuur. Slappe koffie en kleffe cake als aankondiging van de nieuwe karigheid. Ik zag het wel voor me. Het werd de regentenkamer. Christiaan Weijts kreeg ondermeer het woord. Hij werd aangekondigd als de nieuwe Harry Mulisch, een twijfelachtige eer. Waarde gelovigen, begon hij zijn verhaal. Een goede aanhef die wellicht beter had geklonken in het uitvaartcentrum. Vrij kort daarna verwaterde zijn speech in een allegorisch sprookje over ene Jacob Grimbergen die een kandelaar naar een koets gooit. Moest dit de kunstenaar voorstellen die uit pure frustratie zijn werk naar de autoriteiten smijt, onder hun neus wrijft, op hun muren spuit? Het was moeilijk te achterhalen wat hij bedoelde en het was op een gegeven moment ook niet meer te verstaan. De gelovigen waren inmiddels vooral met zichzelf bezig.

Watanabe

Vanavond heb ik de film Norwegian Wood gezien, een verfililming van een boek van Haruki Murakami. Het was een geslaagde interpretatie van het boek. Vooral het idee van afwachten wat er gebeurd werd goed in beeld gebracht. Niet de dadendrang kenmerken Watanabe, de hoofdpersoon,  maar de nazorg. Juist in een periode, de jaren zestig,  dat dadendrang voorop staat.

Colours

Negen december zou ik met mijn angsthaas exposeren in galerie colours. Uiteindelijk is het niet door gegaan.
Vond hij het niet goed?, vroeg ik aan een medewerker.

Het kwam niet goed uit, antwoordde deze.

Swiebertje

Vandaag kreeg ik post van Henk Opheikens. Omdat wij elkaar onlangs zijn misgelopen in Bellingwolde heeft hij de smokkelverhalen in een enveloppe gestopt en naar Den Haag gestuurd. Ik heb de serie Swiebertje nooit gezien, behalve dan net even op youtube, maar de verhalen hebben een hoog Swiebertje gehalte. Zo staat er een anekdote in van een man die drie keer per week met een bakfiets vol huisraad de grens overging. De douaniers besloten op onderzoek uit te gaan. De man bleek bakfietsen te smokkelen. Smokkelaars droegen ook vaak klompen met daaronder houten plankjes die een voetafdruk simuleerde die de andere kant opging. Zagen de douaniers op hun rondgang voetafdrukken, dan liepen die de verkeerde kant op. Nog eentje voor het slapen gaan: een vrouw verdacht van botersmokkel, ontkende dat ze schuldig was. Ze hebben haar toen bij de kachel gezet en het boter liep onder haar jas uit op de vloer.

Interesse

Vandaag heb ik gegeten met een vriendin van mij. Tijdens een aangename maaltijd hadden we het over het krijgen van kinderen. Zij heeft er twee, een van 3 en een van 1. Ze waarschuwde dat het krijgen van kinderen een aanslag op je relatie kan zijn. Wij hebben bijvoorbeeld verschillende opvattingen over de opvoeding, vertelde ze. Waarschijnlijk leer je elkaar pas echt kennen op het moment dat je kinderen krijgt. Het komt er denk ik op neer dat je moet erkennen waar je zwaktes liggen. Zo zou ik zelf een kind zo min mogelijk willen opvoeden of het in elk geval overlaten aan  professionals, mensen die er voor doorgeleerd hebben. De ouder is hierin een geïnteresseerde buitenstaander. 

Smokkel

Wie over de grens schrijft zal ook over smokkelaars moeten schrijven. Op internet trof ik de naam Henk Opheikens aan, hij verzorgt wandelingen in de omgeving van Bellingwolde. In die omgeving werd vroeger veel gesmokkeld, vertelt Henk over de telefoon, boter en alcohol. Mensen werkten volgens hem wel in de aardappelmeelfabriek, of de strokartonfabriek, maar dat was niet het hele jaar door. Om aan geld te komen smokkelde men.
Ik wilde Henk spreken en dat kon vanavond. Helaas kwam ik drie kwartier te laat op de afspraak. Zijn vrouw had me verteld dat hij z'n mobiel niet bij zich had. Maar doorgaans blijft hij wel wachten, voegde ze eraan toe. Het leek me stug dat iemand drie kwartier ergens gaat staan wachten, maar we troffen Henk inderdaad op de afgesproken plek aan.  Omdat het donker was, spraken we af wat te gaan drinken in Villa de Theetuin, de enige horecagelegenheid van Bellingwolde. Daar zou hij z'n verhalen aan mij kunnen vertellen. Vervolgens heb ik nooit meer wat van Henk Opheikens vernomen. Alsof hij was opgegaan in de lucht. Villa de Theetuin bleek dicht te zijn.

Gastarbeiders

Er worden drie project hotels gebouwd voor de gastarbeiders die de energie fabrieken van Nuon en Essent gaan bouwen in de Eesmhaven. Het zijn eigenlijk kleine dorpen. In Wagenborgen worden bijvoorbeeld 1200 arbeiders onder gebracht, afkomstig uit verschillende windstreken. Opvallend is dat Van der Valk dit 'dorp in een dorp' gaat uitbuiten. Er zal volgens de berichten een zeer multiculturele kaart worden gehanteerd. Dat is interessant want vd Valk is doorgaans vooral bekend vanwege z'n grote hoeveelheden vlees. Misschien dat dit project hotel wel een hit wordt en gaat vd Valk in de toekomst ook bejaardentehuizen 'doen'. Het is niet ondenkbaar.

Frivool

In Barcelona zijn we een aantal toeristische attracties afgegaan waaronder de teleferico van de Montjuic. Onder het motto; wie de sagrada familie is opgegaan kan net zo goed het hele rijtje afgaan, wilden we met de kabelbaan de montjuic af. De rij was niet missleijk  Een kaal mannetje in een blauw uniform kwam ons vertellen dat het voorbij was. Hij schudde heel heftig zijn hoofd heen en weer en zuchtte daarbij diep. Meteen verdwenen er een hoop mensen. Wij niet. Zonder te weten waarom, bleven we staan. Misschien had het wel te maken met het feit dat er nog maar een paar mensen voor ons stonden, maar die hadden een kaartje en wij niet. Wij waren afhankelijk van het kale mannetje die voortdurend allerlei onbegrijpelijk en vaak tegenstrijdige teksten aan het uitkramen was. Twintig minuten later  schommelde we in een negentiende eeuws bakje de berg af. Om deze voortvarendheid te vieren gingen we naar de beste tapas bar van Barcelona. Althans volgens Rik Zaal. Het ging om een Baskische tent, Euskal Etxea, in de wijk la Ribera. We hebben zelden zulke smerige tapas gehad en er werd nota bene Bavaria geschonken. Ik heb er nog best veel stukjes tapas gegeten omdat ik niet kon geloven dat het zo vies was. Een dag later hebben we het alweer goed gemaakt door te eten bij restaurant les quinze nits op  plaza Real. Niets frivoler dan de tegenslagen van een toerist. 

Slachtoffers

Vanmorgen werd ik met een schok wakker. Foute boel, constateerde ik met een blik op het zolderraam.  Zonlicht stroomde gelukzalig naar binnen terwijl het donker had moeten zijn. Ik maakte de lieve G wakker en vroeg aan haar of ze op haar telefoon kon kijken hoe laat het was, die van mij lag beneden. 8:22, we hadden ons bijna anderhalf uur verslapen en we hadden een vliegtuig te halen. Zoals wel vaker moesten we ons haasten naar het vliegveld.  Metro in, metro uit, Aerobus in en er weer uit, rennen om de koffer met rum nog in te checken, kon nog, rennen naar de gate. Gelukkig had het vliegtuig vertraging. We waren vastbesloten deze gebeurtenissen voor ons te houden om onze reputatie van notoire laatkomers, op luchthavens, niet nog meer te voeden (reputatie klopt overigens niet, we hebben pas een keer een vliegtuig gemist).  Totdat we vanavond hoorde dat het niet aan ons lag. De lieve G had al de hand in eigen boezem gestoken en gezegd dat ze waarschijnlijk in haar slaap de i-phone had uitgezet, maar het blijkt om een nog onopgehelderde software fout van i-phone te gaan. Op misschien wel miljoenen slaapkamers ging vandaag de wekker niet. Vreemde gewaarwording; ineens behoor je tot een internationale groep van i-phone slachtoffers. Je dacht een prive stress momentje door te maken, maar het was in feite een mondiaal moment van georchestreerde stress. Ik weet nog niet wat dit betekend, maar het is wel een belangrijk moment in de geschiedenis, tien jaar geleden had dit nooit kunnen gebeuren.  Mensen mistten vliegtuigen en kwamen te laat op hun werk. Wij niet, wij hebben het nieuwe jaar gelukkig wel gehaald.

Onder de mensen

Vandaag zagen we een aardige demonstratie die wat mij betreft illustartief is voor alle demonstraties. Deze was gericht tegen alle oorlogen. Mensen liepen met borden waarop de namen van landen stonden geschreven; Eritrea, Irak, Iran, Thailand, Ivoor kust. Nee tegen de oorlog, riepen de demonstranten. Behalve een uitdrukking van machteloosheid is demonstreren vooral nuttig als middel om weer eens onder de mensen te komen. Zo kom je elkaar nog eens tegen en het is best gezellig om gezamenlijk door de stad te lopen. Er liep 1 zichtbare politieagent mee, dat is een stuk relaxter dan wat in Den Haag doorgaans het geval is.

feliz ano nuevo

Met oudjaar zitten Spanjaarden vooral lekker te eten, met families in restaurants. Daarna gaat men dan nog naar feesten die dan weer tot 11 ´s chtends duren. Het is verleidelijk om je daaraan over te geven. De lieve G heeft alle mogelijke feesten op de kaart van Barcelona aangekruist. Feesten waar je heen kan als je geen plan hebt. Wij hebben geen plan. We hebben wel lekker gegeten thuis. We hebben vanochtend boodschappen gedaan bij de markt hier om de hoek. Verse pasta, gevuld met allerlei lekkernijen zoals mozerella, gekonfijte ui en zoete peterselie. Als hoofdgerecht hebben we een calamar gekocht, zo’n langwerpig klein inktvisje. Een dessert wijn hadden we al,  gemaakt van de garnacha druif.  Dat is allemaal op, ook de koekjes met koffie zijn op. We hebben om twaalf uur de twaalf druiven gegeten terwijlñ we naar rtve keken. Altijd leuk. Inmiddels zijn we al bijna door onze tweede fles champagne heen en we staan op het punt de straat op te gaan om al die kruisjes van de lieve G af te gaan. Ook al weet ik zeker dat we nergens naar binnen zullen gaan.