Vanavond heb ik de film Norwegian Wood gezien, een verfililming van een boek van Haruki Murakami. Het was een geslaagde interpretatie van het boek. Vooral het idee van afwachten wat er gebeurd werd goed in beeld gebracht. Niet de dadendrang kenmerken Watanabe, de hoofdpersoon, maar de nazorg. Juist in een periode, de jaren zestig, dat dadendrang voorop staat.
