Gisteren vond de jaarlijkse nieuwjaarsborrel plaats van alle culturele instellingen in Den Haag. Dit keer was er gekozen voor de regentenkamer als locatie, terwijl het uitvaartcentrum aan de andere kant van het gebouw wellicht beter was geweest. Toute cultureel Den Haag komt bij elkaar om afscheid te nemen van de subsidiecultuur. Slappe koffie en kleffe cake als aankondiging van de nieuwe karigheid. Ik zag het wel voor me. Het werd de regentenkamer.
Christiaan Weijts kreeg ondermeer het woord. Hij werd aangekondigd als de nieuwe Harry Mulisch, een twijfelachtige eer. Waarde gelovigen, begon hij zijn verhaal. Een goede aanhef die wellicht beter had geklonken in het uitvaartcentrum. Vrij kort daarna verwaterde zijn speech in een allegorisch sprookje over ene Jacob Grimbergen die een kandelaar naar een koets gooit. Moest dit de kunstenaar voorstellen die uit pure frustratie zijn werk naar de autoriteiten smijt, onder hun neus wrijft, op hun muren spuit? Het was moeilijk te achterhalen wat hij bedoelde en het was op een gegeven moment ook niet meer te verstaan. De gelovigen waren inmiddels vooral met zichzelf bezig.
