In Barcelona zijn we een aantal toeristische attracties afgegaan waaronder de teleferico van de Montjuic. Onder het motto; wie de sagrada familie is opgegaan kan net zo goed het hele rijtje afgaan, wilden we met de kabelbaan de montjuic af. De rij was niet missleijk Een kaal mannetje in een blauw uniform kwam ons vertellen dat het voorbij was. Hij schudde heel heftig zijn hoofd heen en weer en zuchtte daarbij diep. Meteen verdwenen er een hoop mensen. Wij niet. Zonder te weten waarom, bleven we staan. Misschien had het wel te maken met het feit dat er nog maar een paar mensen voor ons stonden, maar die hadden een kaartje en wij niet. Wij waren afhankelijk van het kale mannetje die voortdurend allerlei onbegrijpelijk en vaak tegenstrijdige teksten aan het uitkramen was. Twintig minuten later schommelde we in een negentiende eeuws bakje de berg af. Om deze voortvarendheid te vieren gingen we naar de beste tapas bar van Barcelona. Althans volgens Rik Zaal. Het ging om een Baskische tent, Euskal Etxea, in de wijk la Ribera. We hebben zelden zulke smerige tapas gehad en er werd nota bene Bavaria geschonken. Ik heb er nog best veel stukjes tapas gegeten omdat ik niet kon geloven dat het zo vies was. Een dag later hebben we het alweer goed gemaakt door te eten bij restaurant les quinze nits op plaza Real. Niets frivoler dan de tegenslagen van een toerist.
