Vanmorgen werd ik met een schok wakker. Foute boel, constateerde ik met een blik op het zolderraam. Zonlicht stroomde gelukzalig naar binnen terwijl het donker had moeten zijn. Ik maakte de lieve G wakker en vroeg aan haar of ze op haar telefoon kon kijken hoe laat het was, die van mij lag beneden. 8:22, we hadden ons bijna anderhalf uur verslapen en we hadden een vliegtuig te halen. Zoals wel vaker moesten we ons haasten naar het vliegveld. Metro in, metro uit, Aerobus in en er weer uit, rennen om de koffer met rum nog in te checken, kon nog, rennen naar de gate. Gelukkig had het vliegtuig vertraging. We waren vastbesloten deze gebeurtenissen voor ons te houden om onze reputatie van notoire laatkomers, op luchthavens, niet nog meer te voeden (reputatie klopt overigens niet, we hebben pas een keer een vliegtuig gemist). Totdat we vanavond hoorde dat het niet aan ons lag. De lieve G had al de hand in eigen boezem gestoken en gezegd dat ze waarschijnlijk in haar slaap de i-phone had uitgezet, maar het blijkt om een nog onopgehelderde software fout van i-phone te gaan. Op misschien wel miljoenen slaapkamers ging vandaag de wekker niet. Vreemde gewaarwording; ineens behoor je tot een internationale groep van i-phone slachtoffers. Je dacht een prive stress momentje door te maken, maar het was in feite een mondiaal moment van georchestreerde stress. Ik weet nog niet wat dit betekend, maar het is wel een belangrijk moment in de geschiedenis, tien jaar geleden had dit nooit kunnen gebeuren. Mensen mistten vliegtuigen en kwamen te laat op hun werk. Wij niet, wij hebben het nieuwe jaar gelukkig wel gehaald.
