Gisteren vond de ‘architectuur nieuwjaarsborrel’ plaats in Rotterdam. Medeorganisatoren waren ARCAM uit Amsterdam, Air uit Rotterdam en het NAi in Rotterdam (en ongetwijfeld nog meer instellingen). Ik had geen zin om te gaan, maar de lieve G zei dat geen zin nauwelijks een serieuze overweging was. De lieve G is in deze toch ook een personal coach. 'Maar ik wil werken', bracht ik er tegenin. 'Borrelen is ook werk en ook al lijkt het je niks, je weet noot wat er van komt', antwoordde ze. Zo reisde ik toch af naar Rotterdam. Ik ging met een vriend in de auto. Hij ging graag in de auto omdat hij het leuk vind om te rijden, maar daarmee was er ook een clausule ingebouwd dat hij niet teveel zou drinken. Ik hou van die aanpak. Je moet voorzorgsmaatregelen inbouwen waardoor je sociaal gedrag bij jezelf en bij anderen kan afdwingen. De borrel was druk bezocht. Ik sprak met iemand in de lift die uitlegde dat een stuk over stedelijke verdichting dat ik had geschreven niet geplaatst wordt in een boek. ‘Het staat teveel op zichzelf en er wordt geen enkele theorie of literatuur aangehaald. Je bent gewoon aan het wandelen door de stad, maar het gaat eigenlijk niet over het beleid van verdichting.’ Toen was de lift beneden en namen we afscheid van elkaar, de redacteur en ik. Kun je nagaan, dat was het begin van de avond, nog geen druppel alcohol op en nu al een kater.
