Vanmorgen heb ik koffie gedronken met Susanne Altmann, Curator uit Dresden. Ze had gisteren mooi commentaar geleverd op de 'Plastic City' die ze een imitatie van een kunstexpositie had genoemd. 'Het had zo door een kunstenaar gemaakt kunnen worden'.
Dit is wat ze vanmorgen zei:
"Ik zou nooit gedurfd hebben wat jij hebt gedaan omdat ik als curator veel voorzichtiger met andermans werk zou omgaan. Ik zou hun werk nooit in veband willen brengen met recycling art bijvoorbeeld, wat jij wel gedaan hebt.
De beamer had ik op een neutrale sokkel gezet.Bij alles had ik me afgevraagd of het wel aan hun werk relateert, of ik er geen afbreuk aan zou doen of het niet verkeerd geinterpreteerd zou worden. Maar als ik een tentoontstelling had gedaan was het een saaie tentoonstelling geworden. Jij hebt dingen gedaan uit een soort naiviteit en dan nog niet eens een kunstmatige naiviteit maar oprecht iets dat uit jezelf komt. Maar zelfs de woonkamer en die kartonnen dingen referen allemaal aan trends in de kunst en het reflecteert het feit dat je veel kunst hebt gezien in de loop der jaren. Dat is hier naar buiten gekomen en daarom heel interessant. Jij kan als buitenstaander veel meer doen en zeggen omdat je niet in het systeem zit, dat geeft voor alle partijen heel veel vrijheid, tegelijkertijd ben je daardoor ongevaarlijk, want je bent maar die filosoof die het doet."
Zoals ik enkele dagen geleden in Groningen behoefte had gehad aan een wapen, zo kreeg ik nu de onstuitbare behoefte om gevaarlijk te worden. Toen we opstonden om af te rekenen was ik haar voor. 'Ik betaal wel', zei ik.
