Betrapt

Gisteren zijn we naar het Architecture Centre van New York geweest om op een mooie dag naar lezingen over het rode wenen, Austro marxisme en Otto Neurath te luisteren. Het is van tijd tot tijd niet onaangenaam om college te krijgen. Na de lezingen sprak ik de organisator en inmiddels Neurath specialist Nader Vossoughian aan die ik vaag herkende van een tentoonstelling die hij over Neurath had gemaakt in Den Haag. Hij leek me wat nerveus en keek telkens op zijn horloge alsof hij weg moest.Hij merkte het zelf ook, denk ik, en hij stelde alvast in het vooruitzicht dat hij de hele zomer in Nederland zou zijn voor onderzoek. Wat voor onderzoek wist hij nog niet en ook niet wat hij ermee ging doen. Ik vertelde hem nog wel over Stroom en het project van het Observatorium, maar zijn ogen dwaalden af en ik wilde hem verder niet ophouden. Later kwamen we hem de hele tijd elders in het gebouw tegen, alsof hij de weg kwijt was. Een medewerker kwam hem ook nog zijn telefoon brengen die hij blijkbaar was vergeten op het spreekgestoelte. Mijn vriendin merkte later op dat hij zich gedroeg als iemand die zich betrapt voelde.