In 1999 werd op initiatief van de stichting het Observatorium in de haven van New York een polder gerealiseerd dat als Themapark Holland de traditie van het negentiende eeuwse lunapark op Coney Island nieuw leven in wilde blazen. In lunapark had je destijds midget town, waar echte dwergen woonden. In de Nederlandse polder woonden echte Nederlanders. Helaas is de polder, ook wel oester eiland genoemd, verloren gegaan door een politiek van de angst. De geschiedenis van Oester eiland laat zich prachtig lezen als een laboratorium situatie van het echte Nederland, dat zich ook aan de rand van de afgrond bevindt. We volgen het verhaal van de neergang door de ogen van dijkgraaf Dom Haverdrost.
Dom Haverdrost, dijkgraaf van oester eiland, keek nooit meer naar de stad. Telkens als hij bovenop de dijk moest zijn, van waar je de wolkenkrabbers uit het water zag oprijzen, sloeg hij zijn ogen neer. Dat deed hij uit schaamte, vanuit het besef tekort te hebben geschoten. De stofwolken die seconden na het ineenstorten van de torens waren komen aanrollen over het water, hadden een wit laagje achtergelaten op de groene dijklichamen. Ook op het grijze pak van de oude dijkgraaf was een wit laagje neergedaald. Hij had het niet gemerkt, hij had nauwelijks kunnen registreren wat hij zag. Seconden lang bleef hij staan, roerloos. Hij voelde dat er iets uit hem wegvloeide, iets essentieels dat een gapende leegte bij hem achter liet. Dat hij gefaald had stond voor de dijkgraaf als een paal boven water. Door onoplettendheid was er iets mis gegaan en was er een schakeltje losgebroken. Vanaf die dag begon hij, zoals hij dat zelf noemde, zijn leven ‘benedendijks’ te organiseren. Langzaam trok de dijkgraaf zich terug uit de wereld.
