Vandaag had ik een Duitse conservator op bezoek die direct alles door had. Ze vroeg me wat die dopjes te betekenen hadden en ik gaf toe dat het was voortgekomen uit angst voor de lege ruimte. ‘Het zijn brokjes voor de visueel ingestelde mens.’ Maar ze was onverbiddelijk:’wat je ook hebt willen doen it looks like art, mensen die hier binnen komen denken dat het om kunst gaat.’ Daar heeft ze natuurlijk ook gelijk in en misschien moet ik me er wel voor schamen. Maar de dopjes zijn ook bedoeld om tijd te winnen. De ruimte wekt de indruk dat het om een expositie gaat, maar dat is het helemaal niet. ‘Ik zie deze expositie als een val waarin ik bezoekers een stuk aas voor houdt door middel van gekleurde dopjes om ze vervolgens uit te horen over hun levens.’ Ook dat was al een keer gedaan, zei ze. Toch was ze zeer te spreken over de aanpak en manier van presenteren. Het idee om iemand in een ruimte te stoppen en die het verhaal te laten vertellen van de kunstenaars die het object hebben gemaakt terwijl er ook weer iets nieuws wordt gemaakt, sprak haar zeer aan (ook al was ze over mijn invulling ervan niet per se heel erg te spreken, maar zelfs dat maakte niet uit). Het was volgens haar nog niet eerder gedaan, waarop ze dan ook de nu al legendarische woorden sprak: ‘It wil be copied. ’
Haar cynisme was werkelijk een verademing, al kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze enigszins gebukt ging onder alle kunsthistorische ballast die ze met zich mee torste.
