Vandaag heb ik met wat mensen gesproken over het probleem van slaapgebrek in het Otium en waar dat aan zou kunnen liggen. Sommigen zeiden dat contemplatie en verlichting pas komen als je ergens zes weken zit. Anderen dachten dat het misschien toch ligt aan het feit dat je daar onbeschermd in the middle of nowhere zit. Misschien is het Otium wel een soort stofzuiger. De eerste nacht kwam alle innerlijke rotzooi naar buiten die ik in de stad had opgebouwd. Dan had het wellicht dus toch een zuiverende werking om daar te zitten en had ik nog een aantal nachten langer moeten blijven om echt effect te kunnen sorteren. Het Otium is namelijk wel gebouwd volgens de maatvoering en principes van Dom Hans van der Laan, de Nederlandse Monnik architect. Wat er gebeurde, daar in Groningen, was het slechte wat naar buiten kwam.
