Om te ‘landen’ in Brooklyn ga ik altijd hardlopen in Prospect park. Het is een ritueel dat te maken heeft met een bepaalde dosering van het landschap. Het hardlopen zorgt ervoor dat de omgeving beter tot me doordringt. Later is het vooral de spierpijn die je fijnzinnig aan de zwaartekracht herinnert. Rennen biedt ook een mooi kijk op de samenleving. Je hebt sportliefhebbers, bejaarden die in beweging moeten blijven en een categorie die hardloopt om af te vallen. Die laatste categorie is te herkennen aan het feit dat ze hardlopen met vuilniszakken om het lijf zodat er meer gezweed kan worden. Wat ook opvalt na twee jaar afwezigheid in New York (en daarvoor hoef je niet naar het park) is dat roken weer een totaal geaccepteerd tijdverdrijf lijkt te zijn. Ook heeft de overbekende gay-nerd-look (vooral in Williamsburg vertegenwoordigt) niet aan kracht ingeboet.
(Gisteren zijn we naar de laatste Woody Allen geweest, erg grappig en wat mij betreft beter dan Vicky Christina Barcelona omdat het ironische commentaar nu werd geleverd door 1 van de hoofdpersonages inplaats van door een alwetende auteur.)
