Met twee pakken hondenvoer in een plastic zak en een rolkoffertje vol boeken en wat ondergoed stapte ik gisternacht uit de trein. Of liever gezegd; ik werd er uitgesleurd door de leenhond die zich met zichtbaar enthousiasme in het avontuur leek te willen storten. Ypenburg was voor ons allebei een compleet nieuwe woonplek, een plek waar we samen ruim een maand zouden gaan doorbrengen. Ik was hierheen gekomen uit nieuwsgierigheid. Er wordt veel gesproken over vinexwijken, maar hoe wordt hier werkelijk geleefd?
Toegegeven: een maand tijd is erg kort om een plek en de mensen die er wonen goed te leren kennen. Ik beschouw het dan ook als een laboratoriumsituatie waarin ik mij op intensieve wijze voor een korte periode meng onder de bewoners. In die zin ben ik zowel laborant als proefkonijn. Door met de leenhond wandelingen te maken in de wijk, een baantje te zoeken bij de lokale supermarkt en een cursus te volgen in het buurtcentrum hoop ik achter de gemaakte diversiteit van gevels persoonlijke verhalen te vinden die iets zeggen over deze plek.
Want hoort Ypenburg nog bij den Haag of bevind ik mij in het centrum van de Randstad?
Het is veelzeggend dat het stadsdeelkantoor, het eerste gebouw dat ik zie vanaf het treinstation, niet naar Ypenburg staat gericht maar haar ronde borst vooruit steekt naar het spoor en de snelweg. Alsof het daarmee wil zeggen niet per se bij Ypenburg of Den Haag te horen, maar deel is van een groter geheel. Zelfs de luchtverversingsinstallatie op het dak, in de vorm van een vliegende zwaan, lijkt op dat grotere geheel te wijzen. Ze vliegt niet over een stukje Den Haag maar spreidt haar vleugels uit in de richting van schiphol.
