Toen ik mij vanavond afmeldde bij bedrijfsleider Henk, begon hij onverwachts zijn hart te luchten. Dat ging eerst nog over logistiek en over het feit dat het fenomeen van de voorraad niet meer bestaat, maar al snel kwam het echte pijnpunt ter sprake: de jeugd van tegenwoordig. Want met die jeugd moet hij het zien te rooien in zijn winkel. Dat zijn de mannetjes en vrouwtjes die voor drie euro in het uur de schappen moeten vullen. Sabine, die al het hele jaar roet dta ze ontslag gaat nemen maar niet mag van haar ouders, kwam voorbij als exemplarisch voorbeeld van de ongemotiveerde jeugd. ’Ik weet het af en toe echt niet meer, ik heb er zelf ook zo een thuis. Die krijg je met nog geen schoenlepel van de bank af.’ Henk lijkt zichtbaar aangeslagen door de situatie in Nederland.'In de supermarkt sta je er met je neus bovenop. Wij zien het hier als eerste misgaan. Wij en de politie, maar die mag niet eens het straatverbod handhaven.' Hij schetst een situatie van groepjes jongeren op straathoeken, hangend op hun scooter en die met pizza's gooien en verzucht:'‘soms hoop ik wel eens dat er oorlog uitbreekt.’
Ik zie het al voor me: op de scooter naar het slagveld.
