Zeldzame ziektedag

Er ging een man over straat. Als een naaktslak kroop hij langs de stoep met zijn beide armen slap langs zijn lichaam. Door het geschuif was zijn linkerwang aan het bloeden. Op zijn rechterwang zaten korsten van helende schaafwonden. Blijkbaar wisselde hij beide wangen af als hij over straat ging.

Ik knielde bij hem om even wat te praten. Ik vroeg hem of hij het niet oncomfortabel vond om zich zo voort te bewegen. Hij ontkende dit en zei dat hij een aantal jaren terug de behoefte kreeg dit te doen. ‘Rechtop lopen stond me ineens zo tegen,’ zei hij, ‘dat ik besloot te gaan kruipen.’

Ik liep verder en dacht aan de flexibiliteit van de menselijke geest. Er is geen beter medicijn om tegenslag te boven te komen dan hogere ironie.

Vrolijke zeldzame ziektedag

Azijn

Bij Florencia hadden ze het over suddervlees.

‘Suddervlees daar moet een scheutje azijn bij,’ zei een kale man die op het zwart betegelde bankje was gezeten. ‘Geen wonder dat jij zo’n zuurbekje bent,’ zei een andere man van dezelfde leeftijd maar dan met haar.

‘Nee het is echt waar, een scheutje azijn moet erin.’

‘Azijn?’ zei een vrouw, ‘daar maak ik altijd mijn waterkoker mee schoon.’

De man werd in de maling genomen, maar hij hield voet bij stuk. Hij wist het nog van vroeger. Net als vroeger werd er flink gepaft. Ik werd er een beetje misselijk van, maar de zon scheen. Dat was een hele troost. 

De fotograaf als medium

Ik was vandaag bij een besloten bibliotheek sessie van Stroom. Dat klinkt heel mysterieus, maar is eigenlijk een gezellig theekransje waarbij een hoofdgast zijn meest recente publicatie bespreekt en zijn inspiratiebronnen toont. Dit keer was de hoofdgast Maurice van Es. Zijn foto’s gaan over momenten en over de onmogelijkheid van fotografie. Wat leg je eigenlijk vast als je een foto maakt? Iets dat voorbij is. Alle fotografie is post mortem fotografie. Maurice houdt het in eerste instantie dichtbij huis. Zijn puberende broer die telkens uit beeld loopt, een stapeltje handdoeken die zijn moeder heeft gemaakt, zijn vader die hem telkens weer op komt halen (zijn moeder wilde niet dat hij zijn rijbewijs haalde, vandaar). Hij citeerde Borges die in een voorwoord van een dichtbundel schrijft dat de scheidslijn tussen de schrijver en de lezer minimaal is en op toeval berust. Zo is ook Maurice toevallig de fotograaf en wij de toeschouwers. Daar is niets bijzonders aan, zo is het nou eenmaal gekomen.

Hij maakte ook een boek over het huis van Spaanse diplomaten. Het was bedoeld als herdenking aan hun tijd in Nederland. Hij kreeg van een dochter de sleutel van het huis en maakte foto’s van details, een muur, een deurknop een sleutelbos. Als je het boek ziet, dan denk je dat er een medium aan het werk is geweest. Iemand die met een talisman door het huis is geslopen en foto’s heeft gemaakt van vreemde plekken waar zich herinneringen hebben opgehoopt. Niet die van hemzelf, maar die van de vertrokken diplomaten. Een onmogelijke opdracht natuurlijk, maar Maurice laat zien dat het streven naar onmogelijkheid mooie dingen oplevert.

Wereld Denkdag

Ik las vandaag op de kalender dat het ‘Wereld denk dag’ was. De rest van het jaar kan je af op de automatische piloot, maar vandaag moest je nadenken. Om na te denken heb je een gedachte nodig, maar waar haalde ik die zo snel vandaan? Ik snuffelde wat in de keukenlades opzoek naar een gedachte. Ik vond niks, behalve een kapotte kurkentrekker die ik allang had weg moeten gooien. Op de galerij op kwam ik Anouk tegen. ‘Zeg Anouk heb jij niet nog een gedachte voor me?'

‘Hmm, eens denken.'
Ze had wel iets, leek me, maar wilde het niet weggeven. Dat merkte ik.
'Ik heb al een tijdje niet aan mijn oma gedacht, die zou ik aan je kunnen geven,,' zei ze langzaam,'toch doe ik het liever niet,  ik heb er maar een, snap je?'
Ik ging omlaag naar de tweede waar Menno een sigaretje stond te roken. ‘Men, heb je misschien een gedachte voor me te leen? Al was het maar voor vandaag.’

‘Sorry man, hier is het ook schaarste. Ik zit zelf wat te denken aan het weer, maar dat houdt niet over kan ik je vertellen.’

Op de parterre belde ik aan bij meneer Zwam. Hij had nog wel iets liggen zei hij, in de meterkast op de overloop. Hij rommelde wat tussen oude boodschappentassen en pakte er uiteindelijk iets groots en rekbaars uit. ‘Hier neem maar mee. Het is een oude gedachte, maar hij is nog in prima staat en als je hem afstoft kan je er behoorlijk de blits mee maken.‘

Beneden in he winkelcentrum liep ik later die dag Anouk en Menno tegen het lijf.  Anouk met haar oma en Menno met het weer. Toen ze mij zagen waren ze vol ontzag want ik droeg een gedachte met me mee waar nogal wat straling vanaf kwam.

‘Hoe kom je eraan?’ vroeg Anouk die zichtbaar jaloers was.

‘Van meneer Zwam op de parterre, maar ik heb hem al behoorlijk eigen gemaakt vind je niet?’

‘Dat kan je wel zeggen, je lijkt wel Mussolini!’ riep Menno.

‘Ja, dat uniform hoorde er bij. Ik wil een bijeenkomst organiseren in de flatbar. Deze gedachte moet ik namelijk delen met iedereen. Het is een gedachte die grote massa’s mensen nodig heeft.’

‘Ik snap het, we trommelen wel wat mensen bij elkaar,’ zeiden Anouk en Menno in koor. Hun eigen gedachtes waren zo gaar en uitgewoond dat ze die direct waren vergeten, ze werden aangestoken door de mijne. Later in de flatbar is de politie nog gekomen en beschuldigde mij van opruiing, zo werd het toch nog een gedenkwaardige wereld denkdag.

Vrolijke Wereld Denkdag

Wereld yoga dag

Het is wereld yoga dag en het idee is dat iedereen overal ter wereld tussen elf uur in de ochtend en een uur in de middag yoga beoefend. Dan krijg je een golf van 24 uur yoga over de hele wereld en dat levert volgens de organisatie van wereld yoga dag zoveel positieve energie op, dat de wereld er een betere plek van wordt. Ze zouden ook graag zien dat in landen waar mensenrechten worden geschonden yogi’s samenkomen. Ik ben benieuwd hoeveel yogi’s je nodig hebt om een gifgasaanval van Asad af te slaan, of een bombardement van Poetin. Ik ben sceptisch over de werking van yoga als motor van positieve energie voor de wereld. Misschien dat het helpt als Poetin en Asad samen met Obama een yoga-sessie gaan doen, maar dan nog; Mark Rutte is een fanatiek yoga beoefenaar en hij durft niets tegen Poetin te zeggen. Het enige wat hij eraan heeft overgehouden is een onuitwisbare boeddhistische glimlach op zijn gezicht. 

Vrolijk Wereld yoga dag

Dag van de sociale rechtvaardigheid

Toen ik vandaag op de kalender keek, zag ik dat het weer zover was; de dag van de sociale rechtvaardigheid. Ik werd er altijd door overvallen en dar voel ik me dan schuldig over. Ik moest meer rechtvaardigheid in mijn directe omgeving brengen. Ik snelde naar de supermarkt om het een en ander in te slaan voor mijn lieve schoonmaker Tamarinde.
‘Tamarinde, vandaag hoef jij helemaal niets te doen,' zei ik toen ze zuchtend en zwetend de trap op was gekomen. Tamarinde is een stevige Surinaamse die van kip en rijst houdt.Ik duwde haar op de bank en kwam met lekkere Franse kaasjes en toastjes uit de keuken. 'Franse kaas is heel goed voor je darmflora, dus doe jezelf maar lekker tegoed.'
‘Ik houd niet van Franse kaas,’ zei ze resoluut.
‘Er is ook kip Tamarinde, er is ook kip.’ Ik snelde naar de keuken om de gemarineerde kip die ik speciaal voor haar in huis had gehaald alvast op te warmen. Het was bedoeld voor de lunch, maar als Tamarinde liever s'ochtends al met kip begon dan was dat wat mij bereft prima.
‘Meneer mag ik alstublieft aan het werk gaan, u maakt me zenuwachtig,’ riep Tamarinde vanaf de bank. Ik snelde naderbij.‘Nee, nee, vandaag gaan we de wereld een beetje rechtvaardiger maken. Jij hoeft niets te doen.’
Ik nam wat wit spul uit een fles waarvan ik wist dat Tamarinde dit ook wel eens gebruikte. Ik begon ijverig mijn lederen leunstoel te poetsen. Vandaag zou ik schoonmaken en Tamarinde zou toekijken. Dat was het idee. We draaiden de rollen om.
‘Alstublieft meneer, niet met schuurmiddel op de lederen bekleding.’
‘O, waar moet dat mee ?‘
‘Een nat doekje is genoeg en daarna kun je polish gebruiken.’
'Polish?'
'Ja, onder de gootsteen.' Tamarinde keek misnoegt toe hoe ik weer naar de keuken holde. Ze leek wel depressief en helemaal niet blij dat ik haar werk deed.
‘Je lijkt wel depressief Tamarinde, ben je niet blij?’
‘Nee, ik neem mijn werk serieus maar jij maakt er een zooitje van. Je denkt dat iedereen zomaar kan schoonmaken, maar zo is het niet. Ik neem mijn beroep serieus.' Ze werd echt kwaad. Hoe meer ze praatte hoe kwader ze werd, uiteindelijk is ze boos de deur uitgelopen. Je zou kunnen zegen dat mijn dag van de sociale rechtvaardigheid volledig is mislukt.

Vrolijke dag van de sociale rechtvaardigheid.

Lappen

Gisteren was ik samen met wabbesch wabbesch in het dorpje Haren om de mensen daar te vragen hoe ze tegen de fusie aankeken die gaat plaatsvinden met de stad Groningen. De meesten vonden het niks. ‘Waarom moet alles nou groter worden, dat is toch niet nodig?,’ zei een man. Hij verwees naar de V&D, ooit een familiebedrijf en nadat het van een investeringsbank werd, is het verkwanseld. Een vrouw die ik sprak ging maar door over lappen die voor de ramen hingen in Groningse huizen. Er woonde daar een eigenaardig volkje die ook overal z’n fietsen maar neersmeet. Ze deed het voorkomen alsof na de fusie die lappen ook naar Haren zouden komen. Ze was vooral bang voor die lappen, leek het.

Doe Vriendelijk dag

Oprah heeft gezegd dat we vandaag vriendelijk moeten doen tegen elkaar. Oprah is voor mij belangrijker dan de dominee. Op een dag als vandaag ga ik dan ook naar buiten met een glimlach op mijn gezicht. Ik zeg zelfs gedag tegen Gerard die altijd als een chagrijnige zak stront in zijn wagentje hangt bij de ingang van de supermarkt. Hij spuugt voor me op de grond. Ik zeg: ‘Dank je wel Gerard, jouw snot heeft een mooie kleur en die wijnvlek in je nek staat je ook goed.’ Als ik terugkom van boodschappen doen geef ik Gerard een negerzoen, tegenwoordig gewoon zoen geheten. Gerard is verlamt aan zijn armen  en benen, dus houd ik de negerzoen bij zijn mond. ‘Hap maar Gerard, het is vandaag doe vriendelijk dag.’ Hij draait zijn gezicht weg en ik denk eraan om het op te geven. Zo iemand als Gerard is gewoon onverbeterlijk. Dan zie ik Oprah weer voor me, als een engel verschijnt ze aan mij en ze zegt dat je soms ook even moet doorzetten, dat de mensen soms een schild rond zich hebben opgetrokken, maar dat ze altijd op een mooi gebaar zitten te wachten ook al lijkt dit niet zo te zijn. Ik druk de negerzoen voorzichtig tegen Gerards uitgedroogde lippen. Hij doet ze niet open; ik druk harder. Het witte schuim dat erin zit komt naar buiten en zit nu op zijn neus en wangen. Ik besluit het nog een keer te proberen met een tweede negerzoen. Gerard begint te schreeuwen en ik merk dat zijn schild begint te breken. De ene na de andere negerzoen druk ik in zijn gezicht tot hij er helemaal onder zit. Oprah heeft gelijk; je moet doorzetten. En het voelt zo ontzettend goed om vriendelijk te doen. Gerard is aan het krijsen, maar dat komt omdat hij geraakt is door mijn aardigheid. Hij is het niet gewend dat mensen lief tegen hem doen.

Vrolijk Doe Vriendelijk dag

Schietpartij

Er is vandaag iemand doodgeschoten in de Haagse buitenwijk Ypenburg. Toen ik daar in 2008 probeerde te integreren, kwam ik geregeld ongure figuren tegen. Leden van de mannenavond in het Piet Vink centrum zagen er in elk geval ruig en getatoeëerd uit. Ik liep vooral ene Gerard tegen het lijf die ook wel oortje werd genoemd omdat hij mensen vaak afluisterde en dan kwaad over hen sprak. Ik kwam hem een keer tegen toen hij dronken was. 'Ik houd jou al twee weken in de gaten,' vertrouwde hij me toe. 'Je gaat ons toch niet zwart maken he? Er wordt al zo negatief over ons geschreven.'
Niet veel later wees hij me een figuur aan met een staart. 'Zijn zoon heeft die horeca ondernemer in Scheveningen doodgeschoten,' fluisterde hij. Als ik de politie een tip mag geven, ga eens rondvragen in de bar Un Alegra, ik weet zeker dat ze dan al snel iets meer zullen weten. Of niet natuurlijk, er wordt wat afgelult in die bar, zoals in alle barren.

Valentijnsdag

‘Het is Valentijnsdag vandaag,’ zei ik tegen mijn favoriete caissière terwijl ze de roze koeken afrekende. Ze deed dit dromerig, ze doet altijd alles dromerig. ‘Natuurlijk is Valentijnsdag erg commercieel, maar een leuk gebaar kan nooit kwaad,' babbelde ik verder. 

Nog steeds kreeg ik geen reactie, ze zwijmelde wellicht weg bij de gedachte aan wat haar nog allemaal te wachten stond. Omdat het Valentijnsdag was gunde ik mezelf nog even wat tijd met haar. Als je alleenstaand bent moet je ten slotte voor jezelf opkomen. De rij met mensen groeide gestaag aan, maar ik nam de tijd, ze zouden het begrijpen, zeker op een dag als vandaag. ‘Ik vind dat je erg mooie kleren aan hebt,’ ging ik dus maar verder. Dit maakte zowaar iets bij haar los.'Het is gewoon een uniform van de supermarkt hoor, niks bijzonders. Kun je nu doorlopen ? Er zijn nog meer mensen met boodschappen.’

Ik aarzelde, maar ik voelde dat ik beet had en dat ik moest doorpakken.’ Het gaat erom hoe je het uniform draagt. Jij doet dit met uitzonderlijke klasse.’

‘Ja, heel fijn, kun je nu doorlopen? Mensen hebben haast.’ ‘Maar het is Valentijnsdag, wil je een roze koek ?’ Toen belde ze de beveiliging. Uit woede heb ik het pak roze koeken opengescheurd en ze naar binnen gepropt terwijl ik vrolijk Valentijnsdag uitriep. Dat gaat niet samen. De koek vloog met mijn spuug in het gezicht van de caissière. Niet veel later werd ik meegenomen naar het bureau. Het waren dezelfde 112 agenten die me een dag eerder ook al hadden meegenomen toen ik inbrak in mijn eigen huis. Dit keer was ik ze dankbaar.  Het is alleen jammer dat je niet direct 112 kan bellen als je eenzaam bent op Valentijnsdag. 

Gelukkige Valentijnsdag

Wereld Radiodag

Er stond vroeger een grote radio bij ons in de woonkamer. Die schijnt van mijn vader te zijn geweest. Ik heb hem nooit gekend, maar als ik aan de knop draaide en opzoek ging naar een zender dan stelde ik mij voor zijn stem te vinden. De radio verschafte me een vreemd gevoel van nabijheid. Mijn vader was toch niet helemaal afwezig, hij zat verstopt in het gekraak tussen de zenders. Oma werd er gek van als ik zo met de radioknop speelde. Volgens oma was papa een klootzak. Maar zij moest toch ook begrijpen dat ik naar een vaderfiguur zocht en dat al die vrouwelijke opvoedkunde een beetje te eenzijdig was voor mij als opgroeiende puber. Toen mijn broer uit huis ging om in een fabriek te werken, en ik mijn vegetarisch imperium verder kon uitbreiden door mijn oma en moeder over te halen, luisterde ik steeds vaker naar de radio waar ik dagelijks vele uren opzoek ging naar de stem van mijn vader. De verkeersinformatie vond ik het interessantst. Vaak kwamen dezelfde namen en woorden terug. De lekbrug bij Vianen, het knooppunt Everdingen en het Prins Clausplein. Als ik John Bakker de files hoorde opsommen dan stelde ik me voor dat hij me een sprookje vertelde: 'De prins rijdt met vaandels over de lekke brug naar het everzwijnplein om te gaan jagen.' Ja, de stem van John Bakker was mij zo vertrouwt. Dat moest haast wel mijn vader zijn.

Vrolijk wereld radiodag

Darwindag

Als er ‘amen’ had geklonken schoten vroeger bij ons de vorken naar voren. Oma hechtte aan het geloof en ze wist ons nog net rustig te houden tijdens het gebed.
Daarna vielen mijn broer en ik aan op de sudderlapjes. Die sudderlapjes waren nooit even groot, dus je moest er snel bij zijn. Mijn broer, die ouder is en langere armen heeft, was meestal de snelste. Op een dag besloot ik dat het afgelopen was.
Ik verklaarde aan tafel dat ik geen vlees meer zou eten. Eerst werd er gelachen en mijn broer vond het aanvankelijk best. Tegen mijn oma zei ik dat ze veel broccoli moest maken omdat broccoli gezond is. Ik at mijn groente hapje en maakte af en toe een opmerking over de internationale toestanden. Vroeger gebeurde dat nooit, maar ik vond dat het gespreksniveau omhoog moest. Mijn broer snoof. Wat ben jij ineens verwaand aan het doen met je broccoli.
‘Het is goed dat jij vlees eet,’ zei ik dan, ‘mensen zoals jij hebben we ook nodig.’
Mijn broer wees met zijn vork in mijn richting. ‘Wat bedoel jij daarmee klein onderkruipsel?’
‘Welnu, fabrieksarbeid is zwaar werk daar heb je vlees voor nodig. Wij van de directie eten liever wat lichters om het denkwerk te doen.’
Op zo'n moment vloog hij dan overeind om me een pak slaag te geven. Maar dat deed me niks. Mentaal had ik hem volledig in de tang.
‘De vegetarische wil zal zegevieren,’ riep ik dan terwijl mijn keel werd dichtgeknepen.
Dat is de kleine evolutie bij ons thuis waarover ik kan mee praten.

Vrolijke Darwindag