Er stond vroeger een grote radio bij ons in de woonkamer.
Die schijnt van mijn vader te zijn geweest. Ik heb hem nooit gekend, maar als
ik aan de knop draaide en opzoek ging naar een zender dan stelde ik mij voor
zijn stem te vinden. De radio verschafte me een vreemd gevoel van nabijheid.
Mijn vader was toch niet helemaal afwezig, hij zat verstopt in het gekraak tussen de zenders. Oma werd er gek van als ik zo met de
radioknop speelde. Volgens oma was papa een klootzak. Maar zij moest toch ook
begrijpen dat ik naar een vaderfiguur zocht en dat al die vrouwelijke opvoedkunde
een beetje te eenzijdig was voor mij als opgroeiende puber. Toen mijn broer uit
huis ging om in een fabriek te werken, en ik mijn vegetarisch imperium verder
kon uitbreiden door mijn oma en moeder over te halen, luisterde ik steeds vaker
naar de radio waar ik dagelijks vele uren opzoek ging naar de stem van mijn vader. De
verkeersinformatie vond ik het interessantst. Vaak kwamen dezelfde namen en
woorden terug. De lekbrug bij Vianen, het knooppunt Everdingen en het Prins
Clausplein. Als ik John Bakker de files hoorde opsommen dan stelde ik me voor dat hij me een sprookje vertelde: 'De prins rijdt met vaandels over de lekke brug
naar het everzwijnplein om te gaan jagen.' Ja, de stem van John Bakker was mij zo
vertrouwt. Dat moest haast wel mijn vader zijn.
Vrolijk wereld radiodag
