‘Het is Valentijnsdag vandaag,’ zei ik tegen mijn favoriete caissière
terwijl ze de roze koeken afrekende. Ze deed dit dromerig, ze doet altijd alles
dromerig. ‘Natuurlijk is Valentijnsdag erg commercieel, maar een leuk gebaar
kan nooit kwaad,' babbelde ik verder.
Nog steeds kreeg ik geen reactie, ze zwijmelde wellicht weg
bij de gedachte aan wat haar nog allemaal te wachten stond. Omdat het
Valentijnsdag was gunde ik mezelf nog even wat tijd met haar. Als je alleenstaand bent moet je ten slotte voor jezelf opkomen. De rij met mensen groeide gestaag
aan, maar ik nam de tijd, ze zouden het begrijpen, zeker op een dag als vandaag.
‘Ik vind dat je erg mooie kleren aan hebt,’ ging ik dus maar verder. Dit maakte
zowaar iets bij haar los.'Het is gewoon een uniform van de supermarkt hoor,
niks bijzonders. Kun je nu doorlopen ? Er zijn nog meer mensen met boodschappen.’
Ik aarzelde, maar ik voelde dat ik beet had en dat ik moest
doorpakken.’ Het gaat erom hoe je het uniform draagt. Jij doet dit met uitzonderlijke
klasse.’
‘Ja, heel fijn, kun je nu doorlopen? Mensen hebben haast.’ ‘Maar het is Valentijnsdag, wil je een roze koek ?’ Toen
belde ze de beveiliging. Uit woede heb ik het pak roze koeken opengescheurd en
ze naar binnen gepropt terwijl ik vrolijk Valentijnsdag uitriep. Dat gaat niet
samen. De koek vloog met mijn spuug in het gezicht van de caissière. Niet veel later werd ik meegenomen naar het bureau. Het waren dezelfde 112 agenten die me
een dag eerder ook al hadden meegenomen toen ik inbrak in mijn eigen huis. Dit
keer was ik ze dankbaar. Het is alleen jammer dat je niet direct 112 kan bellen als je eenzaam bent op Valentijnsdag.
Gelukkige Valentijnsdag
