Dag van het huwelijk.

Tegenover mijn huis bevindt zich een bruidswinkel. Ik noem het de sprookjesfabriek. Iedere dag zie ik daar de bruidjes jurken passen. Het pand waar de bruidswinkel in zit heeft een prachtig klassiek plafond en er hangt een kroonluchter. Deze ambiance in combinatie met de kleine Iraanse eigenares, die steevast in zwart gekleed gaat, zorgt ervoor dat vrouwen zich daar als prinsessen voelen. Dag in dag uit zie ik hetzelfde ritueel van jurken passen en nog meer jurken passen. Vriendinnen en moeders spreken hun waardering of afkeuring uit.
Het huwelijk is een industrie. De oom die vroeger wat kiekjes maakte is vervangen door een cameraploeg die een documentaire maakt op een sprookjesachtige setting. De dag zelf moet perfect zijn, maar moet vooral perfect worden vastgelegd. Het is dan de bedoeling dat de dvd op regenachtige dagen wordt teruggekeken, wat zelden tot nooit gebeurt. 
Ik heb een buurvrouw die zegt dat mensen een tijdje op zo’n huwelijk kunnen teren, zeg zo’n vijf jaar, dan krijgt het stel kinderen en dat levert dan nog eens vijf jaar op. Maar na tien jaar is doorgaans de rek er wel uit, dan lopen de meeste huwelijken op de klippen.
Dit komt natuurlijk ook door de huwelijksindustrie en het beeld dat van het 'sprookjesachtige huwelijk' wordt geschetst.Dat beeld is niet lang vol te houden. De sprookjesfabriek produceert bruidjes en het is goed voor het bedrijf als de huwelijken niet al te lang standhouden. Ze zeggen wel eens dat het huwelijk de hoeksteen van de samenleving is en dat is ook zo. Er moet zo vaak mogelijk opnieuw getrouwd worden want dat is goed voor de economie.

Vrolijke dag van het huwelijk