Vandaag kwam ik in de Aldi meneer Plopatou tegen. Hij had een taart gekocht.
‘Dat ziet er lekker uit,‘ zeg ik wijzend op de slagroomtaart.
‘Ja een taart geeft mij een feestelijk gevoel. Er staat hier dat je er twaalf stukken van kan snijden, maar ik snijd hem meestal in acht. Ik eet maar twee stukken per dag, dus ik doe vier dagen met zo’n taart, daarna koop ik weer een nieuwe.’
Meneer Plopatou had allemaal tasjes bij zich, zoals altijd. Tasjes met boeken erin. Ook droeg hij zijn onafscheidelijke paraplu. Ik vroeg hem hoe hij dat allemaal ging vervoeren. Hij had een systeem zei hij en hij zou het me laten zien.
De doperwtjes en de margarine gingen in een tasjes bij de boeken en daarna trok hij een handschoen aan. De handschoen was nodig omdat de taart uit de diepvries kwam. Vervolgens liep hij als een ober met de taart omhoog de winkel uit, zijn paraplu bungelend aan een arm.
‘Kijk, zo kan je toch heel elegant een taart vervoeren.’
De zonderlinge Plopatou verdween met zijn taart in de nacht.
