Op de Stone staat een helder verhaal van Junstin E.H. Smith over het feit dat wij niet de enige politieke dieren zijn. Aristoteles onderscheidde mensen van dieren door mensen te omschrijven als een politiek dieren. Nu blijkt uit werk van onder andere Frans de Waal dat er zoiets is als chimpansee politiek bestaat. Olifanten schijnen, zo lees ik bij Smith, zelfs overleg te plegen over hoe zee dorp gaan overvallen om de resten van hun afgeslachte geliefden terug te halen. Toch heeft deze Griekse erfenis ervoor gezorgd dat we de dieren buiten de politiek ‘invloedssfeer’ hebben weten te houden.
‘Their exclusion is what makes possible the perpetuation of the system of mass slaughter as if this were not an expression of our society’s political will,’ schrijft Smith.
Volgens hem is het niet eens altijd zo geweest. In d jagers verzamelaar tijd werden dieren in het geheel niet moreel irrelevant gezien en ook niet als buitenstaanders van d polis.
Zo zie je maar weer hoe gevaarlijk ideeën kunnen zijn. Ook het ‘cogito ergo sum’ van Descartes was zo’n idee dat de wereld niet altijd ten goed heeft veranderd. We zijn ook een beetje teruggekomen op het blind vertrouwen op de ratio, misschien kunnen we ook iets doen aan de situatie van het dier. Justin Smith stelt voor om de grenzen van het politieke op te rekken en ook dieren toe te laten.
Wat mij betreft zou dat een mooi gebaar zijn naar IS, die op hun beurt de grenzen van de beschaving juist de andere kant opleggen en slavernij beschouwen als deel van de zuivere islam.
