Mariana Alessandri schrijft op de Stone over klagende New Yorkers. Dat wordt door buitenstaanders nogal eens verkeer geïnterpreteerd. Alsof je altijd maar naar de zonnige kant van het leven moet kijken om met elkaar in contact te komen. Alessandri suggereert dat juist negativiteit ‘helps to connect’. Negativiteit is niet per se een vorm van onmacht, je opwinden over een situatie waar je niks aan kan veranderen, het is ook zoiets als een ventiel om frustratie door te laten ontsnappen. Alessandri schrijft dat gezamenlijk klagen een beter middel tot lotsverbintenis is dan gemeenplaatsen uitwisselen. Ze haalt Schopenhauer aan:‘His account of others as “fellow-sufferers” in “On the Sufferings of the World” encourages us to nurture a soft spot for even the most flawed individuals.’
Klagen veroorzaakt mededogen. De boodschap is echter makkelijk verkeerd te interpreteren. Het gaat er niet om dat we nu allemaal moeten gaan klagen, maar dat klagen vaak wordt gezien als een staat van ongelukkig zijn. Dat is dus niet het geval. Camus heeft een essay geschreven over de mythe van sisyphus, de man die voor eeuwig een rotsblok een berg moet opduwen. Hij zegt dat we ons Sisyphus als gelukkig moeten voorstellen.
