Martijn Katan schrijft in de NRC een verhelderend stuk over iets dat ik me al heel lang afvraag: 'Waarom staan er toch zoveel verhalen in de krant over voedsel die elkaar voortdurend tegen spreken?'
De politie krijgt tips binnen en gaat die onderzoeken, sommige zijn waardevol anderen niet. Wat de politie niet doet is na iedere tip een persbericht naar buiten brengen dat ze een doorbraak hebben bereikt. Katan legt uit dat wetenschappers dat wel doen omdat ze afhankelijk zijn van subsidies en die krijgen ze alleen voor zogenaamd baanbrekend onderzoek. Brood eten was een tijdje terug nog een vorm van zelfmoord, nu valt het allemaal wel mee. Dagelijks een glas rode wijn, ooit een manier om oud te worden, is verwezen naar het rijk der fabelen.
Feit is, volgens Katan, dat 99 procent van de ontdekkingen gedaan wordt door 1 procent van de wetenschappers. Die andere 99 procent vindt nooit iets belangrijks. Maar nu komt het; je moet al die onzin volgens Katan wel degelijk publiceren omdat je nooit zeker weet wie nou precies die 1 procent zijn.
Op die manier zijn we dus weer terug bij af. Het lijkt wel een loterij; 99 procent van investeringen ben je sowieso kwijt. Maar ja, een gouden vondst en je bent als investeerder wellicht uit de schulden. Als publiek heb daar maar weinig aan, je wordt van dieet naar dieet geslingerd. Je kunt maar beter gewoon eten wat je lekker vindt wan er komt vast wel een wetenschapper die gaat beweren dat precies dat de juiste houding is ten opzichte van voedsel. Vertrouw je gevoel.
