Sinds ik malaria heb gehad is mijn recht van spreken op het gebied van tropische ziektes en vooral het recht op het inschatten van het gevaar ervan, tot een nulpunt gedaald. De lieve G heeft me dat recht ontnomen. Ik heb ten slotte bewezen het gevaar op tropische ziektes te onderschatten. Lag ik niet vijf dagen in het ziekenhuis met malaria? Welnu, vandaag ben ik met de lieve G naar het Rotterdamse Havenziekenhuis gegaan om ze daar de stuipen op het lijf te jagen. Ik zag althans de receptioniste duidelijk verstijven toen ik zei dat ik waarschijnlijk Ebola had. In Ghana had ik twee dagen, vooral in de ochtenden een koortsaanval gehad. Ook moest ik hoesten en had ik last van mijn spieren, allemaal Ebola verschijnselen (net zo goed als verkoudheidsverschijnselen). De receptionist greep de telefoon om te vragen of ‘het protocol’ moest worden gestart.
Een arts kwam toegesneld en zei dat hij me even geen hand gaf als ik het niet erg vond. Bij het meten van mijn temperatuur bleek echter dat ik op dat moment geen koorts had en dus kon Ebola worden uitgesloten. Wel zei hij dat ik de volgende dag terug zou kunnen komen om van op tot teen doorgemeten te worden (een sluimerende malaria is nog een optie). Voor heel even was ik de eerste Ebola patiënt van het Havenziekenhuis. Niemand had zich nog gemeld met een dergelijke vraag. Vreemd; ik had wel verwacht dat door de media gekte rondom de epidemie mensen vanuit Zuid Frankrijk met griep klachten zich voor de zekerheid zouden melden. Dat valt dus nog mee.
