skip to main |
skip to sidebar
Een dieren actiegroep, SOS Chats Noiraigue, heeft een petitie van 16.000 handtekeningen ingediend bij het Zwitsers parlement met het verzoek een verbod in te stellen tegen het eten van huisdieren.In Zwitserland schijnen op vrij grote schaal katten en honden te worden geconsumeerd. Vooral in Lucerne, Appenzell, Jura en de Kanton van Bern is de praktijk wijdverbreid. Katten worden er over het algemeen in een ovenschotel verwerkt met witte wijn en knoflook. Het is een typisch kerstgerecht en je maakt het op vergelijkbare wijze klaar als konijn. Een bekende Spaanse uitdrukking is overigens kat verkopen alsof het haas is (“Dar/vender gato por liebre). Van hondenvlees maken ze worst en een speciaal ingemaakt gerecht tegen reuma.Volgens de voedsel en waren autoriteit in Zwitserland mag je geen honden en katten verkopen als vlees, maar het is wel legaal om je eigen huisdieren op te eten. Dat klinkt een beetje als ons gedoogbeleid op het gebeid van softdrugs. Ik vind het wel iets moois hebben om na enkele jaren aan de gezinstafel te zeggen: ’Wat denken jullie? Is het niet eens tijd om poekie in de pan te doen? Hij is niet meer zo aanhankelijk. Nemen we daarna een konijn, schijnt ook lekker te zijn.’ Eigenlijk is het dier vriendelijker om een kat te slachten dan in het asiel te doen. Van al dat verhuizen wordt een dier ook niet blij.
Gek genoeg vond ik geen uitgebreid Zwitsers recept, maar wel een oud zestiende eeuws recept uit Spanje. Misschien iets voor de kerstdagen? (tip: katten zijn gemakkelijk te vangen met een beetje vis of melk. Goedkoop en lekker vlees!)
You take a fat cat, and cut its throat, and after it is dead, behead it and throw the head away, because it is not something to be eaten because it is said that those who eat the brains will lose their minds and lack judgment.After cleanly skinning the cat and gutting it and washing it well, wrap the carcass in a clean linen cloth and bury it in the ground, leaving it for a day and night, then take it out of the ground and roast it on a spit over a fire, and when it begins to cook, rub it with garlic and olive oil; once it is smeared well with the garlic and oil, take a green branch [switch] and hit the meat until it is well roasted, continuing to smear it with oil, and when the meat is done, cut it up as for rabbit or goat, and put the meat on a large plate, taking garlic and oil boiled in thin broth, and pour this over the cat, and you can eat this because it is a good dish. (Translated by C. Bertelsen)
Gisteren haalde ik het interview aan met Joseph Carens die beweerde dat we geen enkel moreel recht hebben op de rijkdom die ons ten deel is gevallen. Vandaar dus dat het goed zou zijn om de grenzen open te gooien en mensen in ons land toe te laten om wat te verdienen.
Vandaag las ik het stuk van Guy Standing in het NRC dat ging over het basisinkomen. Ook hij stelt dat we geen rechten kunnen ontlenen aan de rijkdom waar we bovenop zitten. We hebben er zelf namelijk niet zoveel voor gedaan. ‘Waarom zouden alleen de nazaten van de rijken een erfenis en het geschenk van zekerheid krijgen?’
Hij gebruikt dit argument om het basisinkomen te promoten.
Hij schuift alle bezwaren, zoals onbetaalbaarheid, aan de kant. Het huidige subsidiestelsel is juist duur en inefficiënt (dat is natuurlijk waar). Bovendien gaan de meeste subsidies nu naar het bedrijfsleven (belastingvoordelen). Ik weet niet of het basisinkomen de beste manier is om mensen in beweging te krijgen. Ik denk dat het openen van de grenzen een betere methode is.
In onze berichtgeving over migranten gaat het bijna nooit over de migranten zelf maar wel over het effect dat ze hebben op de samenleving. Waarom is dat? We horen altijd dat ze onze banen afpakken, maar we gaan eraan voorbij dat migranten vaak hun eigen werkgelegenheid creëren omdat ze bijvoorbeeld over ambachtelijke vaardigheden beschikken die wij niet meer hebben. Denk aan Roemeense timmerlui en stukadoors. Het open gooien van de grenzen zal meer bewerkstelligen voor de economie dan het instellen van een basisinkomen, simpelweg omdat het meer mensen in beweging brengt. Bewegende mensen betekent geld dat gaat rollen en dat moet je hebben in een gezonde Europese economie. Rolt het de verkeerde kant op? Dat kan dus niet in een Europa met open grenzen.
Joseph Carens is voorstander van open grenzen. Hij vindt dat de wereld nog teveel functioneert als een oneerlijk feodaal systeem zegt hij in een interview op de Stone.
'In a world of relatively closed borders like ours, citizenship is an inherited status and a source of privilege. Being born a citizen of a rich country in North America or Europe is a lot like being born into the nobility in the Middle Ages. It greatly enhances one’s life prospects (even if there are lesser and greater nobles). And being born a citizen of a poor country in Asia or Africa is a lot like being born into the peasantry in the Middle Ages. It greatly limits one’s life chances (even if there are some rich peasants and a few gain access to the nobility).'
We denken al snel dat dit de natuurlijke toestand van de wereld is, maar dat is natuurlijk niet zo. We hebben te maken met een constructie. We denken dat we het morele recht hebben op wat we hebben. Het is de vraag of dat zo is. Geen vraag waar politici zich erg druk om maken, maar filosofen wel en sommige economen ook. Protectionisme is zelden goed voor een economie.
Rem Koolhaas gaf onlangs rake kritiek op de ontwikkeling van zogenaamde smart cities. Hij deed dit tijdens een bijeenkomst over smart cities georganiseerd door de EU op 24 september. De transcriptie is onlangs naar buiten gebracht. Hij zegt ondermeer dit:
‘When we look at the visual language through which the smart city is represented, it is typically with simplistic, child-like rounded edges and bright colours. The citizens the smart city claims to serve are treated like infants. We are fed cute icons of urban life, integrated with harmless devices, cohering into pleasant diagrams in which citizens and business are surrounded by more and more circles of service that create bubbles of control.’
Hij heeft gelijk natuurlijk, maar dat burgers als kinderen worden behandeld door met geruststellende kleuren en vormen te werken, heeft te maken met het feit dat de smart city wordt bevolkt door de ouderen van dagen. De tijd dat de stad de plek was voor de jongeren is voorbij. Juist de smart city wordt gebouwd voor de ouderen en zoals bekend worden die steeds kinderlijker en hebben behoefte aan 'bubbles of control'. Ook wel thuiszorg geheten, (of een skype connectie, dat is thuiszorg op afstand)
Het is toch opvallend dat we ons zoveel zorgen maken over IS en het kalifaat, maar dat een land als Mexico waarschijnlijk allang een terroristische staat is. De methodes die worden toegepast om mensen te martelen en te doden doen in het geheel niet onder voor wat IS allemaal doet. We moeten niet vergeten dat er in het westen vooral verontwaardiging bestaat over kruisigingen en onthoofdingen. Vrijheidsstrijders oké, maar die onthoofdingen, nee, daar trekken we een grens. Eigenlijk is dat hypocriet. Het geweld is namelijk helemaal niet excessief, het is eerder een vorm van lokale folklore (denk aan Saddam en Asad). Los daarvan gebeurt het dus al veel langer in Mexico, maar daar kijken we niet naar. Laat staan dat we er iets aan doen. Dat is waarschijnlijk ook niet in het belang van VS. Een sterker regime zou namelijk ook nog wel eens een eigen mening kunnen hebben. Veel zaken zijn in Mexico natuurlijk ook onzichtbaar en bovendien is het argument vaak; de drugskartels doen de ellende alleen elkaar aan. Dat argument gaat niet op voor de 43 verdwenen studenten. De drugsmaffia handelde in opdracht van de burgemeester in Iguala. Hoezeer het systeem in Mexico corrupt is blijft gissen, maar de procureur generaal kapte onlangs een persconferentie af met de woorden: ‘ya me canse,’ ’Ik heb genoeg gehad, ik ben moe.’ Dit getuigt toch wel van een uitzonderlijke ongevoeligheid. De zinsnede is een strijdkreet geworden tijdens protestmarsen.
Onze eigen geschiedenis staat trouwens ook bol van de gewelddadigheden. Niet dat het ergens op slaat om de geschiedenis erbij te pakken, maar leuk is het wel. Lees bijvoorbeeld wat we met Balthasar Gerards hebben gedaan, zeg maar de Mohammed Bouyeri van de zestiende eeuw. Deze Katholieke terrorist had gehoor gegeven aan de Fatwa die Filips II over prins Willem van Oranje had uitgesproken, maar werd na de moord gepakt. Toen hebben ze onder andere het volgende gedaan (citaat van Wikipedia):
"Zijn rechterhand waarmee hij het moorddadige feit gepleegd heeft, zal met een gloeiende tang afgeknepen worden; vervolgens zal men met gloeiende tangen op verscheidene plaatsen op zijn lichaam het vlees afknijpen tot op het bot. Vervolgens vierendele men hem levend waarna het hart uit zijn borstkas gesneden en hem in het gezicht geworpen zal worden. Tenslotte zal men zijn hoofd afhakken waarna zijn vier uiteengetrokken delen op de Haagpoort, Oostpoort, Ketelpoort en de Waterslootsepoort tentoongesteld dienen te worden. Zijn hoofd moet op een staak gespietst en vervolgens bij het voormalige huis van de prins geplaatst worden."
Mariana Alessandri schrijft op de Stone over klagende New Yorkers. Dat wordt door buitenstaanders nogal eens verkeer geïnterpreteerd. Alsof je altijd maar naar de zonnige kant van het leven moet kijken om met elkaar in contact te komen. Alessandri suggereert dat juist negativiteit ‘helps to connect’. Negativiteit is niet per se een vorm van onmacht, je opwinden over een situatie waar je niks aan kan veranderen, het is ook zoiets als een ventiel om frustratie door te laten ontsnappen. Alessandri schrijft dat gezamenlijk klagen een beter middel tot lotsverbintenis is dan gemeenplaatsen uitwisselen. Ze haalt Schopenhauer aan:‘His account of others as “fellow-sufferers” in “On the Sufferings of the World” encourages us to nurture a soft spot for even the most flawed individuals.’
Klagen veroorzaakt mededogen. De boodschap is echter makkelijk verkeerd te interpreteren. Het gaat er niet om dat we nu allemaal moeten gaan klagen, maar dat klagen vaak wordt gezien als een staat van ongelukkig zijn. Dat is dus niet het geval. Camus heeft een essay geschreven over de mythe van sisyphus, de man die voor eeuwig een rotsblok een berg moet opduwen. Hij zegt dat we ons Sisyphus als gelukkig moeten voorstellen.
Vandaag had ik mijn tweede tripje naar het Rotterdamse Havenziekenhuis. Ik bleek viraal en bacterieel clean te zijn. Dat is fijn. Het is alsof de artsen zeggen: ‘We hebben gekeken en gezien dat het goed was, we zegenen je en laten je gaan.’
Aldus liep ik gezegend de stad in om de nieuwe markthal te bezichtigen. Leuk. Alleen jammer dat er glas voor zit. Zo kan er geen vogel doorheen vliegen. Voordat ik de trein instapte heb ik nog koffie gedronken bij het Nationale Nederlanden Douwe Egberts café (ik had consumptiebonnen gekregen toen ik bij Nationale Nederlanden als huizentester had gesolliciteerd). In het café stond een gebutste eend en dat deed me weer aan suame magazine denken, de Ghanese verzamelplaats van gebutste auto’s. Deze had echter in een James Bond film meegespeeld en was dus heel bijzonder.
Sinds ik malaria heb gehad is mijn recht van spreken op het gebied van tropische ziektes en vooral het recht op het inschatten van het gevaar ervan, tot een nulpunt gedaald. De lieve G heeft me dat recht ontnomen. Ik heb ten slotte bewezen het gevaar op tropische ziektes te onderschatten. Lag ik niet vijf dagen in het ziekenhuis met malaria? Welnu, vandaag ben ik met de lieve G naar het Rotterdamse Havenziekenhuis gegaan om ze daar de stuipen op het lijf te jagen. Ik zag althans de receptioniste duidelijk verstijven toen ik zei dat ik waarschijnlijk Ebola had. In Ghana had ik twee dagen, vooral in de ochtenden een koortsaanval gehad. Ook moest ik hoesten en had ik last van mijn spieren, allemaal Ebola verschijnselen (net zo goed als verkoudheidsverschijnselen). De receptionist greep de telefoon om te vragen of ‘het protocol’ moest worden gestart.
Een arts kwam toegesneld en zei dat hij me even geen hand gaf als ik het niet erg vond. Bij het meten van mijn temperatuur bleek echter dat ik op dat moment geen koorts had en dus kon Ebola worden uitgesloten. Wel zei hij dat ik de volgende dag terug zou kunnen komen om van op tot teen doorgemeten te worden (een sluimerende malaria is nog een optie). Voor heel even was ik de eerste Ebola patiënt van het Havenziekenhuis. Niemand had zich nog gemeld met een dergelijke vraag. Vreemd; ik had wel verwacht dat door de media gekte rondom de epidemie mensen vanuit Zuid Frankrijk met griep klachten zich voor de zekerheid zouden melden. Dat valt dus nog mee.
Een bezoek aan Ghana mag geen vakantie heten. De enige landmark die we hebben bekeken is de diepe olievlek van Suame Magazine. Toch zijn we gisteren even op het strand geweest bij wijze van ontspanning. De paarden die er worden verhuurd zien er goed verzorgd uit. Ik besloot een ritje te maken. Eerst ging het moeizaam. Zo langzaam, zelfs dat de begeleider me kon bijhouden. Dat terwijl het hier ging om een racepaard. ‘Haal die stijgbeugels er maar af,’ zei ik tegen de begeleider. ‘ ze doen pijn aan mijn scheenbenen.’
‘Are you sure?’ Vroeg hij, maar hij deed het en dat voelde een stuk beter.
Bij gebrek aan een rijbewijs scheur ik zo nu en dan op een paard door de branding. Ik moest achteraf extra betalen voor ‘speeding’. Het was de moeite waard. Toegegeven; veel toeristischer wordt het niet.
De Turken bouwen een enorme moskee in Accra. Volgens mij is het een kopie van de Blue Mosque in Istanbul. Politiek is oorlog met andere middelen. Dat geldt ook voor ontwikkelingshulp.
Op het vliegveld van Kumasi gaf iemand mij een high five en even later werd mijn lenzenvloeistof uit de tas gehaald.’ Wat is dit? Dit is een vloeistof en is dus verboden.’ Zijn collega zei echter dat lenzenvloeistof onder medicatie viel en dat dit dus wel mee mocht. De enorme rol plakband die in mijn tas zat viel echter wel onder de verboden spullen. ‘Plakband is een wapen. Met een rol plakband kan je namelijk de hele crue vast tapen en zo kan je het vliegtuig overnemen.’
Het klonk overtuigend. Aan boord van het vliegtuig zei de eerste stewardess.’ I like your hair.’ De tweede stewardess zei:’me too.’
‘You are taking your hair away,’ zeiden ze bij het afscheid. Vliegen met Starbo is een licht surrealistische ervaring gebleken.
(G): ‘Een glazen oog in iemands hoofd, verandert in een echt oog, daarin zien we de heilige geest.’
(Ik):’Waarom hebben jullie altijd een glazen oog nodig om in God te geloven?’
‘God doet uitzonderlijke dingen, vandaar.’
‘Waarom kan je niet gewoon naar een boom kijken en dan van God doordrongen raken?’
‘Dat is misleiding, als een boom met je praat dan is dat de duivel. Echte wonderen daar gaat het om.’
‘Naar mijn mening, als je God wil respecteren, moet je ermee ophouden om gebruikte olie in de grond te laten lopen, zoals jullie elke dag doen.’
‘Oh mister Abraham, dat is het groene geloof, dat komt uit Europa. Dat heeft helemaal niets met God te maken.’
Ik schreef eerder dat iedereen recht heeft op zijn eigen werkelijkheid, maar soms werkt andermans werkelijkheid mij een beetje op de zenuwen. Het geloof is in Ghana tot pure kitch vervallen.
De wachtkamer van binnenlandse vluchten in Accra is een party tent die tegen het hoofdgebouw is aangezet. Eerst was het nog te doen, maar het werd steeds ondraaglijker. De party tent werkte als een kas. De vertrekhal in Kumasi stamt uit de jaren zeventig. Bruine badkamer tegeltjes op de wanden en aan het plafond houten latjes die in een visgraat zijn gelegd. Het Top Hill Hotel waar we zitten, is prima, maar nu de nacht is gevallen blijkt er een generator recht onder ons raam te staan. 'Sommige mensen hebben de hele nacht licht nodig,' was het antwoord op mijn vraag of het uit mocht. Niet alleen hoor je een oorverdovend lawaai, je voelt de trillingen in het gebouw. Soms is het moeilijk om alles in het licht van lokale folklore te bekijken, soms wil je liever gewoon slapen.
Wie iemands gastvrijheid accepteert moet ook diens gebruiken en gewoontes accepteren. Verscheidene keren heb ik tegen mijn Libanese gastheer gezegd vegetarisch te zijn, maar als er dan toch dood schaap op mijn bord komt, eet ik het op en ik lach er dan ook nog bij. Vanavond ging het gesprek onder Libanese en Ghanese disgenoten over Qadaffi en dat hij is gedood omdat Westerse mogendheden zijn pan Afrikaanse ideeën niet zagen zitten. Iedereen heeft recht op zijn eigen werkelijkheid. Dat betekend dat ik ook in mijn huis de waarheid zal verkondigen: "Wie zijn land wil opbouwen moet zelf verantwoordelijkheid nemen en niet naar het westen blijven wijzen. Tegelijkertijd moeten we ons idee van gastvrijheid vergroten en de grenzen opengooien. Niet iedereen hoeft hetzelfde welvaartsminimum te hebben. Dat kleine beetje geld in Nederland is een kapitaal waard in Ghana."
‘I will not bring my talking to your table,’ zei Stella op de haar zo kenmerkende wijze. Een manier van doen die het midden houdt tussen beleefdheid en joligheid. Stella is de kokki van mijn ouders die we nog vaak opzoeken op haar boerderijtje als we in Ghana zijn. Nu had ze mij en mijn vader onder de mangoboom geplaatst en serveerde ze groente en rijst. Ze kan fantastisch koken, en praat inderdaad veel, maar dat is nooit vervelend.
Ik heb gesprekken met haar die ongeveer zo verlopen.
‘You look like your mother now.’
‘Thank you.’
‘ No I mean with that hair, you look like a girl. The men will look at you and when you turn around, they will see their mistake.’
‘Oh, Stella, you are hurting my feelings.’
En daarna word er weer gelachen en worden er grote ogen opgezet. Het was als vanouds en een geslaagde middag.
Fotograaf Nii Obadai woont in een huis dat zijn moeder (oud diplomaat) heeft gebouwd in de jaren zeventig. Een mooi huis met houten plafond gemaakt om uit zichzelf koel te zijn zonder airco. Ik heb Nii ontmoet, twee jaar geleden bij de Brittish counsil. Wie naar een cultureel evenement gaat in Accra kent meteen de zogenaamde culturele elite. Leuke mensen, die oprecht houden van hun land maar tegelijkertijd beseffen dat zijzelf het land moeten veranderen want dat ze van de politiek niets hoeven te verwachten (Sommigen van hen houden er een veganistische lifestyle op na). Nii vertelde me dat hij momenteel met een project bezig is om de geschiedenis van de Christelijke kerk in Ghana vast te leggen. Hij werkt samen met en Deense antropoloog. Nii was blij dat hij de klus voorlopig geklaard had: ‘Als je te lang bij die mensen rondloopt wordt je langzaam gek. Ze herhalen bepaalde dingen en dat worden groeven in je hoofd. Voordat je het weet ga denken volgens die lijnen.’
Het was wel fascinerend om te horen dat het de Denen zijn geweest die de kerk naar Ghana hebben gebracht. Aanvankelijk kregen ze geen voet aan de grond. Een chief heeft gezegd dat het alleen zou lukken als ze mensen zoals zij zouden inzetten.
De Deense missionarissen hebben toen bevrijde slaven uit Jamaica gehaald. Dat waren Christenen en zij hadden uiteindelijk wel succes.
Een grote meerderheid van de Turkse Nederlanders zou positief staan tegenover IS. Dit stelde onderzoeksbureau Motivaction. De vraag is alleen hoe representatief dit is. 300 mensen zijn ondervraagd. Waar die mensen wonen en tot welke klasse ze behoren, is niet bekend. Best mogelijk dat deze Turken zo’n hekel hebben aan Asad dat ze tijdelijk kiezen voor IS. Het deed met denken aan het schandaal rond journalist Perdiep Ramesar, held van de Hindoestaanse gemeenschap in Den Haag, die zogenaamd was ondergedoken in de polder jihad. Een groot deel van zijn anonieme bronnen bleken te zijn verzonnen. Ramesar bedacht de term sharia driehoek, waarmee hij de Haagse Schilderswijk bedoelde. Martin Bosma had het bedacht kunnen hebben voor een van de speeches van Geert Wilders. Voor veel mensen maakt het waarschijnlijk niks uit of het allemaal verzonnen is. Ze zullen denken dat er altijd wel iets van waar is. Onderbuik gevoelens die sterk leven bij de Haagse Hindoestaanse gemeenschap. Een groot deel van hen stemt zelfs op Geert Wilders. Hoe ik dit weet? Ergens gelezen op internet.
Van de KLM mag je niet rondlopen. Dit zou namelijk het evenwicht van het vliegtuig kunnen verstoren. Zou het heus? Of is het een middel om iedereen in bedwang te houden? Ooit vloog ik met Ghana Airways naar Accra en dat was een belevenis op zich. Zodra we in de lucht waren ging iedereen lopen en over stoelen hangen om met elkaar te praten of lekkernijen door te geven. Een vliegende marktplaats, daar leek het op. In het vliegtuig was zelfs een boy aanwezig. Een huisjongen zoals de beter gesitueerden die ook wel hebben. Hij liep rond in dat vliegtuig om een beetje op te ruimen. Dat was wel nodig ook.
Volgens mij is er nog nooit een vliegtuig van Ghana Airways uit de lucht gevallen vanwege, ondanks het behoorlijke gewicht dat veel welgestelde Ghanesen vertegenwoordigen.
Op de Stone schrijft Chris Walsh over lafheid. Hij is auteur van cowardice: a brief history. We hebben meer respect voor de verrader dan voor de lafaard. De verrader is tenminste aanwezig wanneer hij een mes in je rug steekt. De lafaard probeert te verdwijnen. Toch is er in sommige gevallen ook moed nodig om laf te zijn. Als je uit het Rode Leger deserteerde werd je geëxecuteerd. Chris Walsh citeert Generaal Georgy Zhukov zei: “it takes a brave man to be a coward in the Red Army.”
Chris Walsh merkt overigens op dat er nauwelijks over lafheid nagedacht is. Hij dnekt dta het concept ons kan helpen.’ It can help us think critically about our own fears and obligations — to family, community, and country, and to causes beyond any of those. It can help us honor these obligations more than aspiring to heroism can.’
Interessante gedachtegang. Misschien moet zijn boek ook gelezen worden als self help boek voor Amerika en klinkt de ondertitel: hoe geef ik wereld dominantie op zonder als lafaard gezien te worden.
Er was een hoop ophef over de tips die de gemeente Groningen online heeft gezet in voorbereiding op aankomende gemeentelijke zorgtaak. SP-fractievoorzitter Jimmy Dijk zat zich enorm op te winden vanochtend op de radio:’ Ik vind het echt schofferend dat de gemeente met dit soort tips komt aanzetten om vervolgens te bezuinigen op de thuiszorg.’
Een beetje overdreven toch? Ik vind de tips wel handig. Zo lees ik dat niet alles heel schoon hoeft te zijn in en om het huis:’ Uw stoepje hoeft misschien niet elke week geboend te worden. En uw ramen kunt u misschien ook wat minder vaak lappen.’
Of deze:’ Heeft u een drank- of drugsverslaving? Probeer hiermee te stoppen.'
Typisch politiek gedrag om hier weer een hele heisa van te maken. Ouderen en hulpbehoevenden zouden gekleineerd worden. Die worden toch wel gekleineerd, maar nou juist niet door die lijstjes. Ik zou er nog wel een puntje aan toe willen voegen:‘Voelt u zich eenzaam? Meldt u aan voor een chatsessie met jonge kinderen en doe u voor alsof u twaalf bent.’
Tata Steel in IJmuiden, ooit Koninklijke Hoogovens, is een stad zo groot als IJmuiden, maar dan bevolkt door machines. Ooit werkten er 23000 mensen, nu nog maar 9000. Vroeger werd er door werknemers stiekem vis gerookt, nu word je voor zo’n vergrijp de laan uitgestuurd. Het bedrijf is Indiaas geworden en veel oudere werknemers vertrouwen het niet. De kantine is er niet op vooruitgegaan en je hoeft niet te verwachten dat je betaalt op cursus mag.
Ondertussen heb ik van alles bijgeleerd over dubbel koud geperst staal en de hete wals. Er is ons iets verteld over ertsvelden en over hygiëne zones. We hebben de moskee gezien en we weten waar de Maagdenhal zich bevindt. Al is dat laatste ook iets van het verleden. De zogenaamde maagden controleerden of het plaatstaal goed was. Dat wordt nu door een robot gedaan. Al dit onderzoek deden Francois en ik in het kader van Expeditie Eridanos.
Waarom besteden we meer geld aan het bestrijden van terrorisme dan Ebola? Ebola is in West Afrika van nature aanwezig, maar het is gemakkelijk uit te roeien, met een fractie van het geld dat we voor terrorisme bestrijding gebruiken. Waarom doen we het niet? Ik heb er geen antwoord op. Verplegend personeel in Amerika wil niet meer naar Afrika omdat ze geen zin hebben na terugkomst twintig dagen quarantaine te gaan. Dan Carlin vraagt zich in zijn common sense podcast af waarom we verplegend personeel niet gewoon meer betalen. Als je twintig dagen in quarantaine moet en je geeft die mensen duizend dollar per dag dan krijg je het verplegend personeel gemakkelijk zover om te gaan. Hij haalt het voorbeeld aan van de CEO’s van grote bedrijven. Die moeten altijd ontzettend veel verdienen want dat heet dan een markt conform salaris. De marktwaarde van verplegend personeel is enorm gestegen, dus we zullen met geld over de brug moeten komen. Goeie redenering want als we Ebola niet in Afrika gaan bestrijden zullen we er hier steeds meer last van krijgen.
Martijn Katan schrijft in de NRC een verhelderend stuk over iets dat ik me al heel lang afvraag: 'Waarom staan er toch zoveel verhalen in de krant over voedsel die elkaar voortdurend tegen spreken?'
De politie krijgt tips binnen en gaat die onderzoeken, sommige zijn waardevol anderen niet. Wat de politie niet doet is na iedere tip een persbericht naar buiten brengen dat ze een doorbraak hebben bereikt. Katan legt uit dat wetenschappers dat wel doen omdat ze afhankelijk zijn van subsidies en die krijgen ze alleen voor zogenaamd baanbrekend onderzoek. Brood eten was een tijdje terug nog een vorm van zelfmoord, nu valt het allemaal wel mee. Dagelijks een glas rode wijn, ooit een manier om oud te worden, is verwezen naar het rijk der fabelen.
Feit is, volgens Katan, dat 99 procent van de ontdekkingen gedaan wordt door 1 procent van de wetenschappers. Die andere 99 procent vindt nooit iets belangrijks. Maar nu komt het; je moet al die onzin volgens Katan wel degelijk publiceren omdat je nooit zeker weet wie nou precies die 1 procent zijn.
Op die manier zijn we dus weer terug bij af. Het lijkt wel een loterij; 99 procent van investeringen ben je sowieso kwijt. Maar ja, een gouden vondst en je bent als investeerder wellicht uit de schulden. Als publiek heb daar maar weinig aan, je wordt van dieet naar dieet geslingerd. Je kunt maar beter gewoon eten wat je lekker vindt wan er komt vast wel een wetenschapper die gaat beweren dat precies dat de juiste houding is ten opzichte van voedsel. Vertrouw je gevoel.
Het huis van kunstenaar Alex Chinneck valt niet op. Ook al stond daar eerder nooit een huis, niemand lijkt het vreemd te vinden dat er nu wel een huis staat. Een traditionele Engelse woning van baksteen. Niets om bij stil te staan, totdat het begint te smelten. Over elf dagen zijn de wanden volledig weg. De bakstenen zijn van was en die worden door middel van een föhn langzaam gesmolten. Ik vind dit leuke kunst, niet vanwege het trucje van de smeltende baksteen, maar omdat het aantoont dat dingen nooit zijn zoals ze lijken te zijn. Het is natuurlijk vaker gedaan. Het werk van Claes Oldenburg zit vol met grappen over materialiteit. Toch is dat allemaal teveel kunst 'in your face'. Dit huis is vreemd genoeg subtieler, juist omdat het om een levensgroot huis gaat. Zelfs de ramen smelten weg. Het kunstwerk doet ook een beetje denken aan de verbouwing van het huis van de lieve G in Groningen. Ook dat leek te verkruimelen terwijl ik een boterham smeerde.
Het is waarschijnlijk niet geheel toevallig dat nu Nederlandse eerste echte Wietsoap op de buis is, Amsterdam en andere steden hebben besloten om de teelt in eigen hand te nemen. Het is alsof ze door de serie pas zijn in gaan zien wat een wanbeleid Nederland altijd heeft gevoerd op dit vlak. Iedereen ziet het behalve onze eigen minister van justitie en veiligheid, Ivo Opstelten. Opstelten, ook wel de Mompelaar genoemd, was in 2012 ook al aan zijn jasje getrokken door de Tweede kamer. Ze vonden dat hij eens naar Amerika moest kijken waar in de staten Washington en Colorado de marihuana is gelegaliseerd. De Mompelaar kon toen alleen maar schermen met formaliteiten. Op de website Verbond voor Opheffing Cannabis verbod (VOC) lees ik dat zijn enige bijdrage aan debat toen als volgt luidde: “Laat ik het zo zeggen: ik ben niet gek. Ik zit hier ook niet ideologisch in.”
Nu schermt hij weer met internationale verdragen ondanks dat zijn eigen partij (VVD) in veel steden ook gewoon voor gecontroleerde teelt is. Het kan bijna niet anders of de Mompelaar doet zaken met hash handelaren zoals de Hakkelaar (die schijnt een Paraguayaans paspoort te hebben). Alleen als er types als de Hakkelaar bestaan hebben types zoals de Mompelaar ten slotte bestaansrecht. We hoeven niet te denken dat dergelijke verbanden onwaarschijnlijk of gezocht zijn. Opstelten steunt ten slotte ook openlijk en hardnekkig zijn hoogste ambtenaar Joris Demmink die nota bene formeel verdacht wordt van verkrachting van minderjarigen. Hij doet dit alles mompelend, dat spreekt voor zich.
Vandaag stond er in de Volkskrant een interview met de 29 jarige korporaal Michel (fictieve naam) die getraumatiseerd uit oorlogsgebieden terugkwam. Niet vanwege de gevechten, maar vanwege het gebrek eraan. Hij voelde zich als soldaat niet serieus genomen. Dat kan ik me wel voorstellen. Het zal niet leuk zijn dat wanneer er eindelijk actie is, er gezegd wordt: 'Blijven jullie maar hier, we sturen de Amerikanen erop af.’
Gebrek aan actie was ook tijdens de Eerste Wereldoorlog een probleem. De soldaat moet wachten en goed tegen verveling kunnen. De soldaat is geen action hero, maar een gespannen veer. Pas als het fluitje gaat, mag je de gehaktmolen in.
Vanmorgen werd er herhaaldelijk heel vroeg aangebeld. Mannen in overalls. We wisten van niks we hadden alleen een vage brief gehad dat er op vijf oktober een deur zou worden vervangen. We dachten al dat het vijf november moest zijn, maar vandaag was het dus vier november. Het zijn geen argumenten waar mannen in overalls gevoelig voor zijn. Voordat je het weet staan ze binnen en hebben ze een boor in de muur. De gasleiding moest vervangen worden. Niet veel later lag de wc eruit en terwijl ik mijn bordje havermout at vlogen de brokstukken me om de oren en werden er tegels uit de badkamer gebikt. Eigenlijk waren we best tevreden met hoe het was, maar er is geld 'geoormerkt' zoals dat heet en dat moet dus op. Toen we wegfietsten had ik het gevoel dat als ik om zou kijken ik alleen nog maar stoffige puinhopen zou zien. Ik heb niet omgekeken.
Op de Stone staat een helder verhaal van Junstin E.H. Smith over het feit dat wij niet de enige politieke dieren zijn. Aristoteles onderscheidde mensen van dieren door mensen te omschrijven als een politiek dieren. Nu blijkt uit werk van onder andere Frans de Waal dat er zoiets is als chimpansee politiek bestaat. Olifanten schijnen, zo lees ik bij Smith, zelfs overleg te plegen over hoe zee dorp gaan overvallen om de resten van hun afgeslachte geliefden terug te halen. Toch heeft deze Griekse erfenis ervoor gezorgd dat we de dieren buiten de politiek ‘invloedssfeer’ hebben weten te houden.
‘Their exclusion is what makes possible the perpetuation of the system of mass slaughter as if this were not an expression of our society’s political will,’ schrijft Smith.
Volgens hem is het niet eens altijd zo geweest. In d jagers verzamelaar tijd werden dieren in het geheel niet moreel irrelevant gezien en ook niet als buitenstaanders van d polis.
Zo zie je maar weer hoe gevaarlijk ideeën kunnen zijn. Ook het ‘cogito ergo sum’ van Descartes was zo’n idee dat de wereld niet altijd ten goed heeft veranderd. We zijn ook een beetje teruggekomen op het blind vertrouwen op de ratio, misschien kunnen we ook iets doen aan de situatie van het dier. Justin Smith stelt voor om de grenzen van het politieke op te rekken en ook dieren toe te laten.
Wat mij betreft zou dat een mooi gebaar zijn naar IS, die op hun beurt de grenzen van de beschaving juist de andere kant opleggen en slavernij beschouwen als deel van de zuivere islam.
Laatst zag ik de Tegenlicht aflevering over digitaal geheugen verlies. Er zijn mensen die zich bezighouden met het kopiëren van het internet.
Digitale informatie is namelijk heel kwetsbaar en op het internet staat alle informatie van deze tijd. Toch wordt vergeten dat het internet op zichzelf ook allerlei informatie genereert die misschien niet onthouden hoeft te worden.
Neem nou dog spotting. Het is een fenomeen op internet waarbij punten kunnen worden gescoord voor het soort hond dat je hebt gespot. Punten voor de wijze waarop je de hond hebt beschreven bijvoorbeeld. Nu is er iets veranderd in de regelgeving, de zogenaamde Orthodox rules zijn nu ingevoerd. Op die manier kunnen kleine honden bijna niet meer winnen. Dat wordt gezien als discriminatie.
“On reading the Orthodox Rules, the first thing that I thought was that you can really, really tell that they were written by guys. Not merely people with male anatomy, but guys who are really invested in being manly. The rules are just too -- how can I put this politely ? -- far too obsessed with size to conclude otherwise. Small dogs are bad, big dogs are very good in the new scoring system. The bigger you are -- I mean, the bigger the dog is -- the more points you score.”
Lees hier verder.
Bij het schrijven van boeken kennen we het fenomeen van schrappen en weglaten. Bij internet bestaat dat fenomeen niet. Met internet creeer je een tweede werkelijkheid die parasiteert op de echte werkelijkheid (wat dat ook moge zijn). Je hebt alleen geen idee wat belangrijk is en wat niet. De selectieprocedure die in het hoofd van de schrijver plaats vindt wordt over geslagen. Daar tegenover staat dat je een enorme bulk dubieuze data hebt waar je met de juiste zoektermen wellicht nog wat interessante data mining kunt verrichten. Stel dat je iets wilt weten over lifestyle in de jaren 10 van de 21ste eeuw, misschien is dogspotting dan toch interessant. Of over mannelijkheid natuurlijk.
