We twijfelden nog op de drempel van strandtent 't Zilverzand nabij Egmond aan zee. Een vrouw was net bezig de vloer te vegen, die zag er mooi en schoon uit. 'Kom binnen, iemand moet de eerste zijn,' zei ze opgewekt. Een man las de krant aan een tafeltje. Dit waren Sjaak en Sandra, de eigenaren. 'Vanaf nu krijgen jullie schitterend hard zand,' zei Sjaak enthousiast toen hij hoorde wat we van plan waren. 'Aan de andere kant van het meetstation dat jullie net zagen, heb je van dat oranje zand, dat komt omdat het is vermengt met schelpen en daar zak je in weg.'
'Wat wordt er gemeten?,' vroeg
Francois.
'De aanwas van het strand, geloof ik.
Het heeft vier camera's. Maar dat heeft helemaal geen zin volgens
mij. Wat er in zes jaar was aangegroeid, zo'n zes meter, dat is er
met een november storm weer vanaf geslagen. Mijn strandtent stond
dertig centimeter boven het strand, nu kan ik er onderdoor lopen.'
Een stel van middelbare leeftijd kwam
terug van de strandwandeling. De man vertelde dat hier, op dit
strand, de missionaris Adelbertus aan land was gekomen. Adelbertus
kwam uit Ierland en is vanaf Egmond aan zee de bevolking van de Lage Landen gaan
kerstenen. 'Ze hebben een Benedictijns klooster gesticht en hebben de
bevolking gekerstend door hun vertrouwen te winnen. Ze bouwden dijken, gaven onderwijs en ze maakten zelfs polders.'
'Dit is dus in wezen het meest
Katholieke strand van Nederland?,' vroeg ik.
'Dat zou je wel kunnen zeggen. Veel
Noord Hollanders zijn nog steeds Katholiek.
Het werd tijd om te gaan. Toen we
opstonden zag ik dat er onder ons tafeltje een dun laagje zand
terecht was gekomen. Onze schaamte lag daar, als een schandvlek op de
vloer.
We betraden het Katholieke strand en ik
voelde onmiddellijk de pijn van de rugzak op mijn schouders en ik
wist dat die pijn ergens goed voor was.
