-->
Ooit paste ik op katten in New York. Die tijd is voorbij. Ik
pas nu enkel nog op een kat in Amsterdam. Niks mis met Amsterdam of het passen
op katten aldaar. Ik vind het met name leuk om in andermans boekenkast te
snuffelen. In deze boekenkast trof ik een boek van de filosoof Coen Simon met
de titel ‘En toen wisten we alles’. Het is een pleidooi voor de
oppervlakkigheid waarmee hij bedoelt een pleidooi voor de eigen waarneming. Dat
lijkt een prijzenswaardig streven, dus ik begon er een beetje in te bladeren.
Mijn oog viel op het essay over dierenrechten en vooral over de misverstanden
daarover. Dat dieren dezelfde rechten zouden moeten hebben als mensen is onzin
betoogt Simon, vooral ook omdat het tot allerlei beledigende stellingen leidt
ten aanzien van mens en dier. Het leven wordt er bovendien niet makkelijker op, laat staan dat dieren beter beschermt zijn. Het past in ons streven om in
een rationele maatschappij te leven die is gezuiverd van allerlei
onduidelijkheden. Alsof de maatschappij een machine is die door 'fine tuning' steeds soepeler zal werken. Denk in dat kader ook aan het opzij schuiven van de koningin
als diegene die de kabinetsformatie doorgaans leidt. Het lost niets op door
haar opzij te schuiven en het proces wordt er ook niet doorzichtiger en
democratischer van. We hebben wel de illusie dat dit zo is. Simon wijst op het gevaar dat we alsmaar verwijzen naar de wetenschap
als ultieme raadgever. Politiek is geen uitwisseling of bestrijding van
standpunten meer, maar een bestrijding van zogenaamd al dan niet wetenschappelijk
gestaafde prognoses. Wetenschappelijk onderzoek zou aantonen dat dieren pijn
kunnen voelen en dat is een reden om ze rechten te geven. Zo werkt het recht
niet geeft Simon terecht aan. We gaan ten slotte ook niet wetenschappelijk
onderzoeken of mensen pijn voelen bij martelpraktijken. We kunnen dat zo ook
wel veroordelen, gewoon omdat we het er niet mee eens zijn dat er gemarteld wordt.
Terwijl ik dit schrijf springt de poes op mijn toetsenbord, ze wil geaaid worden. Lief. Dierenliefde is vooral menselijke eigenliefde, volgens Simon, want of het wederzijds is zullen we nooit wetenschappelijk kunnen aantonen.
Terwijl ik dit schrijf springt de poes op mijn toetsenbord, ze wil geaaid worden. Lief. Dierenliefde is vooral menselijke eigenliefde, volgens Simon, want of het wederzijds is zullen we nooit wetenschappelijk kunnen aantonen.