Dubbeldekkertreinen

 
Op tien oktober spreek ik voor een gezelschap waar onder meer mensen van de Nederlandse Spoorwegen (NS) bij aanwezig zijn. Na een telefoongesprek met de organisatie besloot ik bij wijze van auto-censuur onderstaande gevoelige alinea te schrappen.  Niemand die mij dus gevraagd heeft iets eruit te halen, maar ik vermijd graag gevoeligheden zeker als er mensen van de NS in de zaal zitten. Maar een blog is geen lezing en op deze plek mag ik natuurlijk zeggen wat ik wil.

“Op het perron hoop ik altijd dat de trein die komt binnen rijden geen dubbeldekkertrein is. Treinreizen is een voorname manier van reizen, maar dubbeldekkertreinen hebben een wat armoedige uitstraling. Bovendien heb ik gemerkt dat dubbeldekkertreinen vaak nog geen internet aan boord hebben. Internet in de trein is een betrekkelijk nieuw fenomeen , maar ik kan al bijna niet meer zonder. Treinen zonder internet beschouw ik als gemankeerde treinen. “

Het is misschien niet leuk om te zeggen, maar dat van de dubbeldekkertreinen is wel een beetje waar. Toch?

Demonen

2012 is het internationale Grimm jaar lees ik in de Volkskrant. Het was mij en waarschijnlijk velen met mij ontgaan. Sprookjes zijn gruwelijke volksvertellingen,  zou je kunnen zeggen. Misschien hadden ze een opvoedkundige waarde, al lijkt die soms wat dubieus. Je leert van sprookjes namelijk vooral dat lelijke mensen slechte mensen zijn. Ook arme mensen zijn slecht en rijdkom, tenzij het de duivel is, is altijd eerlijk vergaard.

 ‘Dat in–slechte mensen allergruwelijkst aan hun eind komen door uiteenrijten, slachting of langzame verbranding, is zeer bevredigend.’ Schrijft Aleid Truijens in de Volkskrant.

Misschien zijn sprookjes wel bedoeld om de beschaving te bewaren en functioneren ze als een soort bliksemafleiders.

Staatssecretaris Fred Teeven is typische zo iemand die te weinig sprookjes leest.Hij leest ze niet, hij leeft ze.  Teeven denkt namelijk echt dat arme mensen, of mensen met sociale problemen, slechte mensen zijn.  Die mensen moet je doodslaan als het even kan.

Om 2012 als Grimm jaar nog te redden, stel ik voor dat Fred Teeven gaat voorlezen op scholen om onze jeugd in te prenten dat ze zich moeten gedragen want dat er anders gruwelijke dingen kunnen gebeuren. Teeven zou dan bijvoorbeeld ook de wietpas kunnen laten zien als het toverstafje van zijn eigen magische wereld waar je buitenlandse drugs demonen mee uit het land kan wegjagen.

Zieke Hond

Vandaag heb ik geluncht bij Sandro Bruti in de Jero papierfabriek. Hij maakt een aantal keren per week een pastalunch voor zijn medewerkers. Het was gezellig, al begreep ik soms niet waar de medewerkers het over hadden. Zo maakte iemand de opmerking dat hij aan de slag moest met de ‘zieke hond’. Dat blijkt een machine te zijn die de hoekjes omvouwt van een bepaald karton product wat inde fabriek gemaakt wordt.

Levi's - Go Work

Trick

-->

 

No es crisis, es una Estafa. Dit is Spaans voor: Dit is geen crisis, dit is een truc. In de Tegenlicht documentaire 'Aftermath of a Crisis' vraagt Bregtje van der Haak aan Manuel Castells, een Catalaanse socioloog (bekend van het standaard werk over de Network Society) of dit waar is. Zijn verrassende antwoord luidt ‘ja’.  Het is volgens hem een truc in de zin dat eerst de overheid banken helpt overeind te blijven, maar nu de overheid aanklopt bij de banken voor geld, zeggen dezelfde banken: dat kan wel, maar dan moeten jullie lonen omlaag doen en de macht van vakbonden verkleinen. Het is een soort balletje balletje waarbij de burger altijd verliest.

Ook mediadeskundige Sarah Bennat Weiser komt aan het woord, zij werkt net als Castells aan de USC in Los Angeles. Zij heeft bestudeerd hoe de crisis als merk wordt neergezet als iets dat noodzakelijk was in een proces naar verbetering. Wat ze te zeggen heeft is interessant. Via allerlei reclame uitingen wordt de manier waarop we de crisis zien beinvloed. Eminem  doet mee in een spotje van Chryssler wat wordt verkocht als een homage aan Detroit maar wat bedoeld is als een rebranding van Chryssler en het kapitalisme. Dat terwijl Chryssler 50 biljoen aan staats steun heeft gehad en 9 miljoen aan dit spotje heeft besteed. Vooral de Levi reclame opgenomen in Pensylvania is in dat opzicht schrijnend. Dat gebied is letterlijk verwoest door de crisis (heeft 90 procent van z'n populatie verloren door het ineenstorten van de staal industrie) en in het spotje wordt simpelweg de aloude Amerikaans droom weer opgepoetst. Je hoort een kinderstem zeggen: "something got broken here, we need to fix it." Het was dus geen 'corporate greed' dat de crisis veroorzaakte maar iets abstracts en nu moeten we het gaan maken. Let wel niet de overheid of bedrijven, maar het individu. Er is volgens Castells geen kapitalistische samenzwering gaande, of iets van dien aard, maar er is wel spraken van een 'trick' waardoor dingen zo worden gedraaid dat het individu de klos is.  

Duitsland

-->

 

Tegenlicht heeft maandag een documentaire uitgezonden over de rol van Duitsland in de Europese Unie. Ulrich Beck kwam onder meer aan het woord. Ik ken hem nog van het boekje ‘De Risicomaatschappij’. Hij wist de positie van Duitsland in een paar rake zinnen te schetsen. Toen na de tweede wereldoorlog het nationalisme een taboe was heeft de Duitser zich op het de economie gestort. Een soort economisch nationalisme met de D mark als symbool. Inmiddels is dat een Euro nationalisme geworden. Dat wil zoveel zeggen, volgens Beck, dat de Duisters een euro willen op basis van Duitse voorwaarden. Volgens Beck is dit een misverstand wat Duitsland eerder parten heeft gespeeld namelijk te denken dat Duitse waarden, universele waarden zijn. In het zuiden van Europa gaat het er heel anders aan toe, daar werkt die discipline niet.

Beck zeg dat Merkel via de euro een machiavellistische politiek voert. ‘Merkiavelli’, noemt Beck haar al. Thomas Mann waarschuwde; nooit meer een Duits Europa, maar een Europees Duitsland. Er is niet naar hem geluisterd. Maar terwijl die woorden ooit heel onheilspellend klonken, is het oude gevaar inmiddels verpakt als het enige rationele alternatief. Je zou er haast zo weer intrappen.

Bouwvakkers

 

Om onduidelijke redenen kon ik vannacht de slaap niet vatten. Het leek me dan ook nuttig om een middag dutje te doen. Terwijl ik in een sluimerende halfslaap gleed, luisterde ik naar bouwvakkers die ergens achter mijn huis bezig waren. Wat ze precies deden wist ik niet, maar ik hoorde hun stemmen. De een gaf een balk aan die de ander op de juiste plek moest plaatsen. Ik hoorde hoe ze iemand gedag zeiden die op de fiets voorbij kwam. Er was nog een andere stem. Van een kind, vermoedelijk. Het zou een vader kunnen zijn die langs reeds met een kind in een kinderzitje. Het kind vroeg hem wat bouwvakkers precies deden. Een goeie vraag. Op dat moment kwamen de gedachtes van het kind exact overeen met die van mij. We hoorden alleen hun stemmen en die waren opgewekt. Bouwvakkers hadden leuk werk, zo concludeerde ik samen met het kind. Of om het nog weer anders te zeggen: Als je als bouwvakker vandaag de dag werk hebt, dan heb je reden om vrolijk te zijn.

Evangelie

Dit weekend las  ik in een artikel over Zweeds design in de NRC dat Kesper Freriks in 2007 in het cultureel supplement de poëzie van IKEA had besproken. Ik ken Freriks niet, maar hij heeft wel een punt als hij zegt dat er veel geallitereerd wordt in de IKEA catalogus. Zelf citeer ik geregeld  uit de IKEA catalogus van 2013 op de facebook pagina van de VAD. Er schuilt wel degelijk een vorm van poëzie in IKEA, al is die van bedenkelijke kwaliteit. Ik noem het zelf liever een woon evangelie, dat inmiddels z’n weg heeft gevonden naar miljoenen huishoudens.

Let op onderstaande citaten. Op subtiele wijze wordt hier niet alleen een meubelstuk aan de man gebracht maar ook een levensvisie.

Rommel is egoïstisch. En jaloers. Geniepig ook. Rommel verstoort je rust, sluipt je territorium binnen en ontneemt je je gevoel voor privacy. Weg met die troep. Verwelkom licht en lucht. Dat zijn veel betere huisgenoten. (IKEA catalogus 2013, p.90)

Stel je voor dat je overal in huis plekken hebt om te ontspannen. Een bank in de keuken bijvoorbeeld. (IKEA catalogus 2013, p.132)

Afdeling Vers

 

Vandaag was er een neven en nichtendag van de lieve G. Het speelde zich af in Zeeland en er werden dus ook mosselen gegeten. Op de terugweg reden wij met een der nichten mee naar Roosendaal. Zij werkt in de zorg en vertelde het schokkende verhaal dat er tussen de tien en vijftien psychiatrische opvangcentra in Brabant zijn gesloten. Ziedaar de bezuinigingen. Het gaat veelal om mensen met een psychische beperking, borderliners en potentiële verkrachters. Veel mannen die zelf seksueel misbruikt zijn worden zelf ook daders.

Intern worden ze kalm gehouden met regelmaat en speed (ritalin). Deze mensen worden nu in veel gevallen weer teruggeplaatst in de gezinnen waar ze oorspronkelijk uit verwijderd waren wegens onhandelbaar gedrag. Het is wachten op de eerste verkrachting op klaarlichte dag bij de afdeling vers van een supermarkt in Tilburg. Pas dan zal dit weer teruggedraaid worden.

Teamsport

Ik zit er sterk over te denken om op boksen te gaan, niet omdat ik bang ben op straat, maar gewoon omdat ik er waarschijnlijk talent voor heb. Dat de Lieve G het tegenovergestelde beweert, namelijk dat ik er niets van zou kunnen sterkt mij alleen maar in die gedachte. Het gaat om de dans pasjes, het ritme en bovendien om het gevoel dat je thuishoort in de ring. 

Dat geldt allemaal voor mij.Vooral de ring heeft een haast magische aantrekkingskracht. Toch schrok ik een beetje toen ik filmpjes zag van boksclub Haagse Directe. Het lijkt haast wel een teamsport.Ook schijnen veel mensen te gaan boxen om zekerder te worden van zichzelf. Het gevaar bestaat dan dat je in therapeutische sessies terecht komt.

Food fight music all night 2010 slotpartij

De Bink

Over twee weken wordt het “I’m Binck festival” geopend en ik ben gevraagd een verhaal te houden over die plek. Een belangrijk element van de Binckhorst is de diversiteit en de mogelijkheid voor allerlei sferen om elkaar te beïnvloeden. Er zijn kunstenaars in het gebied maar er is ook nog een maak-industrie.

Ik ben vandaag en gisteren bij wat mensen op bezoek geweest om te orienteren. Gisteren was ik bij autoschade bedrijf Spoelstra en vandaag bij Alessandro Bruti. Alessandro runt samen met zijn ouders de Jero papierfabriek. Ze maken er als een van de weinigen in Nederland smalle kartonnen bordjes waar je een kroket op kan leggen. Alessandro heeft meer interesses zoals Italiaans koken, whisky proeven, muziek maken en boksen. Op 3 november zal er een boksgala worden gehouden met boksen en eten en muziek. Als er ooit  een mister Bink verkiezing gehouden zal worden dan lijkt me Alessandro een van de genomineerden. Niet alleen omdat hij aan boksen doet, maar vooral omdat zijn kartonfabriekje ook wordt ingezet als decor voor etentjes en muziek optredens.  De binckhorst als eclectische mix draagt hij persoonlijk al uit. Ondanks dat er al meer dan veertig jaar plannen zijn met de Binckhorst, die alsmaar niet doorgaan, is het toch een interessante plek geworden. Overigens een gemiste kans om het festival niet ‘Ik ben de Bink’ te noemen. Altijd weer dat Engels, dat riekt naar city marketing.

Ambacht

-->

Ik ben me aan het verdiepen in de rol van de spoorwegen bij oorlogsvoering in Europa. Ik lees  in twee boeken tegelijk. Zowel het boek van Christian Wolmar ‘Engines of War’ geheten, als het boek van Martin van Creveld ’Supplying War’ zijn interessante bronnen voor dit onderwerp. Van Creveld schrijft ook over het tijdperk voor de komst van de trein. Het begin van zeventiende eeuw toen er zogenaamd dertig jarige of tachtig jarige oorlogen waren. De oorlogen bestonden volgens hem vaak uit gevechten die na een dag weer voorbij waren. Veel munitie kon ook in het veld zelf gemaakt worden. Alle soldaten moesten bijvoorbeeld op een bepaalde specifieke plek urineren zodat dit gebruikt kon worden bij het maken van buskruit en kanonskogels werden gemaakt van ieder stuk oud ijzer dat omgesmolten kon worden. Dat heeft toch wel iets moois en zou ook in de huidige tijd erg moeten aanspreken. Toen was oorlog voeren nog gezellig.  Zelfs als je als soldaat ergens stond te pissen droeg je al iets bij aan de oorlog. Hoe mooi is dat? Oorlog voeren was een ambachtelijke activiteit.

Mysterie

 

“200 schapen verdwenen. Er waren zelfs geen sporen te zien van de vrachtwagen die de veedieven ongetwijfeld hadden gebruikt.”

Het nieuws was wat mij betreft opzienbarend. Het stond in de Volkskrant van gisteren, maar er was vandaag niets meer over te lezen. Ik neem aan dat we hier nog wel iets over te horen zullen krijgen.Hoe dan ook, een mysterie. De boer zei dat hij zelf een hele dag nodig zou hebben gehad om al die schapen in te laden. Een van de speculaties is dat ze naar een illegaal slachthuis zijn vervoert. Misschien is dat wel wat de leuke nieuwe wet tegen ritueel slachten heeft bewerkstelligt. Ritueel slachten bestond omdat er behoefte aan was, het bestaat nu illegaal omdat er nog steeds behoefte aan is.

De partij van de dieren heeft hetzelfde bereikt als het eerste kabinet Rutte heeft bereikt met de wietpas. Op zichzelf onschuldige activiteiten worden crimineel gemaakt. Die ondergrondse slachthuizen, daar is in geïnvesteerd, die hebben nu overcapaciteit. Misschien dat dit een verklaring is voor de verdwenen schapen.

3D

-->

Vanmorgen kwam ik voorbij de beurs van Berlage waar de droom tentoonstelling van Van Gogh te bezichtigen zou zijn. De tentoonstelling wordt op een indrukwekkende wijze aan de man gebracht. Overal in de stad hangen posters, er zijn radio spots en zelfs het journaal besteedde er aandacht aan. Ik besloot te gaan, want je wist nooit, misschien zouden ze tonen hoe Van Gogh in 3D z'n oor afsneed. Helaas; geen oor. Ik moet zeggen dat het ondanks of misschien wel juist door het 3D gebeuren een nogal platte bedoeling was. De aardappel eters zitten als bordkartonnen figuren achter elkaar waardoor een primitief idee van diepte ontstaat. Maar diepte, dat had de meester nou juist zelf vele malen beter gedaan. De tentoonstelling bevindt zich in een kelder en je loopt langs digitale reproducties die dan weliswaar een verbeterde kleur hebben,  maar geheel niet de indruk weten te wekken dat je naar schilderijen zit te kijken. Je kan net zo goed meteen de catalogus meenemen. Hier staan namelijk de schilderijen ook afgedrukt met verbeterde kleuren.

Eigenliefde

-->

 

Ooit paste ik op katten in New York. Die tijd is voorbij. Ik pas nu enkel nog op een kat in Amsterdam. Niks mis met Amsterdam of het passen op katten aldaar. Ik vind het met name leuk om in andermans boekenkast te snuffelen. In deze boekenkast trof ik een boek van de filosoof Coen Simon met de titel ‘En toen wisten we alles’. Het is een pleidooi voor de oppervlakkigheid waarmee hij bedoelt een pleidooi voor de eigen waarneming. Dat lijkt een prijzenswaardig streven, dus ik begon er een beetje in te bladeren. Mijn oog viel op het essay over dierenrechten en vooral over de misverstanden daarover. Dat dieren dezelfde rechten zouden moeten hebben als mensen is onzin betoogt Simon, vooral ook omdat het tot allerlei beledigende stellingen leidt ten aanzien van mens en dier. Het leven wordt er bovendien niet makkelijker op, laat staan dat dieren beter beschermt zijn. Het past in ons streven om in een rationele maatschappij te leven die is gezuiverd van allerlei onduidelijkheden. Alsof de maatschappij een machine is die door 'fine tuning' steeds soepeler zal werken.  Denk in dat kader ook aan het opzij schuiven van de koningin als diegene die de kabinetsformatie doorgaans leidt. Het lost niets op door haar opzij te schuiven en het proces wordt er ook niet doorzichtiger en democratischer van. We hebben wel de illusie dat dit zo is. Simon wijst op het gevaar dat we alsmaar verwijzen naar de wetenschap als ultieme raadgever. Politiek is geen uitwisseling of bestrijding van standpunten meer, maar een bestrijding van zogenaamd al dan niet wetenschappelijk gestaafde prognoses. Wetenschappelijk onderzoek zou aantonen dat dieren pijn kunnen voelen en dat is een reden om ze rechten te geven. Zo werkt het recht niet geeft Simon terecht aan. We gaan ten slotte ook niet wetenschappelijk onderzoeken of mensen pijn voelen bij martelpraktijken. We kunnen dat zo ook wel veroordelen, gewoon omdat we het er niet mee eens zijn dat er gemarteld wordt. 
Terwijl ik dit schrijf springt de poes op mijn toetsenbord, ze wil geaaid worden. Lief. Dierenliefde is vooral menselijke eigenliefde, volgens Simon, want of het wederzijds is zullen we nooit wetenschappelijk kunnen aantonen.

Tennis

-->

 

Vandaag was ik bij deze galerie voor een opening. Eerlijk gezegd heb ik er weinig van meegekregen, ik was er om een vriendin te ontmoeten. Ze had een foto, een kunstwerk van haar, voor me laten afdrukken. We hebben wijn gedronken en in de tuin gestaan. De tuin had grindtegels die volledig waren begroeid met mos. ‘Als dit mijn tuin was zou ik er een tennisveld van maken,’ zei mijn vriendin. Even keken we naar het groene mos en stelde ons voor hoe de bal over en weer werd geslagen. ‘Die irritante struik moet dan wel weg,’ voegde ze er na een tijdje toe. Ik gaf haar daarin gelijk, tennissen was geen doen met die struik in het midden.  

Magie

-->

 

Gisteren stond er in de krant dat Griekenland onbewoonde eilanden gaat verkopen aan projectontwikkelaars. Toen Duitse politici rondom Merkel dit in 2010 suggereerde zodat de Grieken hun schulden zouden kunnen afbetalen, vond de Griekse minister van buitenlandse zaken Dimitris Droutsas dit niet ‘appropriate’, zeker niet van de Duitsers. Al snel doken er kwade berichten op in de Griekse kranten over de Duitse invasie tijdens de tweede wereld oorlog en dat het zo typisch was dat ze nu met dit kwamen. De Duitse krant Bild (een soort Telegraaf) had de provocerende kop: ‘wij geven jullie cash, geef ons Corfu’. Dat allitereerde natuurlijk leuk.

Nu gaan de eilanden daadwerkelijk in de verkoop, zogenaamd uit eigen initiatief. Toch is het jammer. Ze vormen voor mijn gevoel een soort laatste buffer tegen de beschaving, plekken waar geen sporen van de mens zijn terug te vinden. Je kan erover fantaseren dat je er rondloopt als Odysseus die er op bezoek gaat bij een of andere gevaarlijke maar verleidelijke half Godin. Nooit echt naartoe gaan natuurlijk, het bestand aan 227 onbewoonde eilandjes moet onbewoond blijven om over te dagdromen. Zodra je er echt gaat kijken wordt de magie verbroken.

Bemoedigend

-->

Onze toekomstige minister president, Mark Rutte dus, zegt dat we mensen die bij ons inbreken zelf weer naar buiten mogen slaan. Dat is de reden waarom de VVD de grootste partij is geworden. Het klinkt vanzelfsprekend maar als je erover nadenkt slaat het nergens op. Je kan geen beleid maken op onderbuik gevoelens. Iedereen wil zich wel eens afreageren, maar het is niet prettig als de minister president dat ook stimuleert.

Advocaat Wim Anker noemde dit vandaag in het programma College Tour van Twan Huys een voorbeeld van eerst schieten en dan pas de roos tekenen. Het is waarschijnlijk een Fries gezegde,  maar dat ze bij de VVD graag schieten is duidelijk. In Maastricht wil de VVD burgemeester Onno Hoes inmiddels af van de wietpas omdat hij voor zijn eigen ogen ziet wat het effect is. Een effect dat van te voren ook bedacht had kunnen worden. De illegale handel bloeit op. Zo’n gebrek aan interne partij discipline is bemoedigend. Het zou dus toch goed kunnen komen; een coalitie van de PvdA en VVD.

Hartchirurg

-->

 

Ik ben filosoof en als filosoof mijmer ik wel eens wat voor me uit. De romanschrijver, zo denk ik wel eens, is een hartchirurg. Terwijl de medische blik een vleeskaart van het menselijk lichaam maakt waarop alle sappige karbonades zichtbaar zijn, daar is alleen de poëtische blik geschikt voor de aangelegenheden van het hart. Het is de schrijver die vaak met gevaar voor eigen leven in de ijzige dieptes afdaalt om zaken naar boven te halen die we niet voor mogelijk hadden gehouden.

De dokter maakt mensen ten minste nog beter, roepen Henk en Ingrid vanuit uw binnenste.

Schrijvers zijn subsidie trekkende nietsnutten! Misschien. Maar laat mij er nog dit over zeggen: Ook de schrijver voorziet in een behoefte. Hij komt tegemoet aan een onstilbare honger naar het vulgaire en weet die behoefte ook telkens weer op te wekken. Of om het met het personage doctor Knock (een personage van de Franse schrijver Jules Romaine uit diens toneelstuk Knock of de triomf van de geneeskunde in de vertaling van Hubert Lampo) te zeggen: “Een gezond mens is eigenlijk iemand die nog niet voldoende is onderzocht. Daar ga ik verandering in brengen want daar hebben de mensen recht op.”

Als iemand aan de schrijver vraagt waarom hij boeken schrijft dan dient hij te zeggen: ‘daar hebben de mensen recht op.’

Wat ik weet van Hoogezand

-->

Hoogezand heeft weinig bomen en de mens strooit er zout tussen de voegen van stoeptegels om ondermijnend mierengedrag af te schrikken.

Wetenschappelijk kabinet

 

Een van de uitspraken die mij van deze verkiezingen zal bijblijven, is de opmerking vanavond van een NOS verslaggever dat ze in stemlokalen op Schiermonnikoog speciaal spijkerbroekern hadden aangetrokken om de stemmen te tellen. Wat dragen ze doorgaans op Schiermonnikoog? Vroeg ik mij af. Pofbroeken met klompen misschien? Wat het spijkerbroektellen ook oplevert, het zal allemaal weinig opzienbarend zijn. Politici zijn professionele leugenaars. Dat is best leuk om naar te luisteren, maar misschien is het tijd voor een alternatieve aanpak. Iets anders dan democratie. Er wordt wel eens gesproken over zakenkabinetten als de economie op orde gemaakt moet worden, maar de problemen zijn volgens mij groter dan economie alleen. Mij lijkt een kabinet met uitsluitend wetenschappers wel wat. Die worden dan niet democratisch gekozen, maar krijgen een ministerpost op basis van hun wetenschappelijke positie in een bepaald vakgebied. De Minister-President is dan uiteraard een filosoof. Iemand die niks heel specifiek weet, maar wel de grotere context kan schetsen en alle losse vakgebieden in een algemeen maatschappelijk kader weet te zetten.

Burenliefde

-->

 

In navolging van Freek de Jonge's verkiezingsconferance, hierbij een fragment uit de Haagse Hofjes conferance waarmee ik dit najaar van plan ben rond te reizen door Nederland. Freek wordt ten slotte oud.

Een van de nadelen van het wonen in een hofje is de sociale controle. Ik vind namelijk dat iedereen moet kunnen doen wat hij of zij wil. Nou ja, behalve dan misschien dat de bijna vierkante Colombiaanse vriend van de buurvrouw in een heel klein broekje op zijn polyester ligstoel gaat  zonnebaden met een ritmische reggaeton uit de luidsprekers van de portable cassettespeler. Misschien moet dat niet kunnen, maar ik heb medelijden, hij is een economische vluchteling en het cassette deck is alles wat hij heeft. Verder mag alles, van mij wel althans. Maar sommige mensen gaan zich bijvoorbeeld bemoeien met wat je in je tuin aan het doen bent. En dan bedoel ik niet dat ik een illegale jenever stokerij in de tuin heb, maar dan gaat het over zaaigoed. Er is een buurvrouw, die zich schijnbaar kapot verveeld, die gaat serieus vragen wat ik wel niet denk te willen bereiken met de wilde wijde bloemen in mijn gazon. Ze roept dat in eerste instantie vanuit de verte en alleen als ik echt niet reageer komt ze naar me toe en dwingt me tot een uitspraak. Weide bloemen, mijn god waar ben ik aan begonnen! Maar het aller ergste vind ik de buurvrouw hier verder op. Die zegt nooit iets tegen mij, die doet net alsof ik er niet ben. Ik vind dus dat je dat niet kan maken in een hofje. Ik ben een sociaal mens en zit vol burenliefde op sommige dagen. Ik begrijp haar houding dus ook niet.  Ze komt iedere dag over het pad voor mijn huis langs. Ik zit haar daar min of meer op te wachten in afwachting van de kleinste erkenning van mijn bestaan. Niets.  Zij heeft alleen oog voor haar kat. Die begint ze dan al van verre te roepen.
Ze doet dat met een misvormde kinderachtige stem. ’Thijsje, thijsje..kom dan’, zegt het mens en negeert mij compleet. Vandaag deed ze het weer. Ik was het zat en besloot haar na te doen.  ’Kom maar jongen, kom maar bij mamma,’ zei ik met een zelfde aanstellerige stemgeluid. En jawel, het sorteerde direct effect want ze viel stil. Daar had ze niet van terug. Dus ik zeg: ‘Oh, nu hoor je me dus wel ineens, grappig is dat.’

Ze mompelde iets over onbeschoft en liep door. Ik besloot er, heel onverstandig, een schepje bovenop te doen: ’Dat u hier altijd met die chagrijnige kop rondloopt is niet onbeschoft?' Eigenlijk vond ik op dat moment dat ik voor alle andere hofjesbewoners opkwam, want die hebben natuurlijk ook met dat gezeur om Thijsje te maken. Maar goed,ik stond er hier nu wel mooi alleen voor.

Toen kwam de uitbarsting. Ze keerde zich naar mij toe: ‘Ik ben u niets verschuldigd,' riep ze rood aangelopen. Er kwam wat spuug uit haar mond en om het af te maken heb ik dat toen demonstratief met een vies gebaar van mijn voorhoofd geveegd. 
Ik denk nu dat het beter is om te verhuizen.

Verlichting

 

‘Nu doet u het weer.’ De zin die Samsom naar voren deed schieten in de peilingen. Hij vond dat Rutte opnieuw net als bij collega Roemer een leugen verspreidde over een andere partij. Blijkbaar gaat de campagne in belangrijke mate over feitjes en wie de staatsschuld op laat lopen of niet.

Het kan in deze tijden geen kwaad om zo nu en dan een stuk te lezen over manipulatief  taalgebruik in campagnes. Jason Stanley beargumenteert op de filosofische pagina van de New York Times (The Stone) dat de beschuldigingen van het presenteren van politiek gekleurde feitenmateriaal  zo vaak voorkomt dat het in de publieke opinie nauwelijks nog opzienbarend wordt genoemd. Politiek gekleurde feiten vertellen wordt normaal gevonden. Ook een nieuwszender zoals Fox televisie die zich een uitgebalanceerde en eerlijke bron van informatie noemt, terwijl iedereen weer dat dit niet zo is, draagt bij aan wat Stanley ‘silencing’ noemt. Er is op den duur geen debat mogelijk op basis van rede omdat alle informatie verdacht wordt gevonden.  Hij geeft ook het voorbeeld van 'tax-cut' en 'tax relief'. Je kunt volgens hem wel zeggen: ‘tax cut might be bad policy.’ Maar dat is al veel moeilijker over tax-relief. ‘Relief’ betekent verlichting en daar kan moeilijk iets op tegen zijn.

Spleen

Onlangs was ik in de Carrefour. Nabij het schap met tientallen soorten mayonaise trof ik een vrouw die een diepe zucht liet ontsnappen. ‘Ik wordt er moedeloos van, geen idee welke mayonaise mijn kinderen nou wilden hebben.’ Ik knikte haar bemoedigend toe en dat was voor haar het moment om te breken. Ze zei dat ze er moedeloos van werd,  dat ze iedere dag maar weer boodschappen moest doen en dat al dertig jaar. Met de kar naar de kassa en dan alles in de achterbak van de auto laden. Ze zei dat ze het zichzelf gewoon zag doen en dat ze het eigenlijk zat was. Dat ze zich zo liet gaan achter haar winkelwagentje nam me zeer voor haar in. Nergens komt de alledaagsheid harder binnen dan bij het felle licht van een supermarkt terwijl je stilzwijgend wordt uitgelachen door breed grijnzende potten mayonaise. 

Brandlucht

 

In Hasselt ben ik gisteren bij de Turkse kapper geweest om me te laten scheren. Eigenlijk is het een mini-hamam voor mannen. Je wordt behoorlijk in de watten gelegd. Voor het grove werk wordt eerst de tondeuse ingezet. Baard en wenkbrauwen. Dan komt er een langdurig inzepen en zorgvuldig scheren met lang mes. Kleine watjes met alcohol om kleine wondjes mee aan te stippen. Handen met water wassen de zeep weg. Daarna after shave. De brand wordt geblust door het wapperen van de handdoek, daarna komt er een crème en een gezichtsmassage. Toen nog gel in het haar en tot mijn verrassing brandende watjes gedrenkt in alcohol die de donshaartjes in mijn oren weg fikte. Ik liep verkwikt naar buiten met de mengeling van aftershave en brandlucht nog in mijn neusgaten.

Klassieke muziek

-->

-->

Naast het station van Heerlen staat een oude bioscoop, de kaartjesverkoper blijkt een historicus te zijn die er een boek over heeft geschreven. Ik praat even met hem. Hij vertelt dat in 1938 de grootvader van de huidige eigenaar een stuk land van de Nederlandse spoorwegen heeft kunnen kopen om er cinema Royal op te bouwen. In het begin werd de cinema te chique gevonden door de arbeiders uit de kolenmijnen; ze durfden niet naar binnen. Maar dat ging over en Heerlen groeide enorm. Het theater staat er nog steeds, het oude station is allang afgebroken en ook het nieuwe station moet plaatsmaken voor een stedelijk masterplan dat het maankwartier wordt genoemd. De bouwstijl van het maankwartier is strak en doet neoklassiek aan. Beide bouwstijlen sluiten wonderwel op elkaar aan, alsof het theater eigenhandig de omgeving naar z’n hand heeft weten te zetten.  
De betonnen bankjes aan de rand van het station hadden in de jaren tachtig betonnen punten gekregen om junks te weren. Er kwam meer bij kijken; de politie werd ingezet en er werd geëxperimenteerd met klassieke muziek. Begin jaren negentig geloofde men nog dat junks niet van klassieke muziek zouden houden.

Tienen

Terug in Aarschot, in wat ook wel de marginalen-driehoek wordt genoemd (Aarschot-Hasselt-Tienen). Ik logeer, zoals eerder deze week bij Nele en Bart. Bart is een rocker met lang haar en een baard die houdt van bier. Nele werkt in een tuin met marginalen en houdt van thee. Een wonderlijk stel, zoals ze zelf ook vinden. Vandaag station Tienen bekeken en Sint-Truiden. Tienen heeft het mooiste stationsplein dat ik tot nog toe heb gezien, mede door het stationsgebouw dat een bijna klassieke uitstraling heeft zoals het wit gepleisterd met twee lagere zijvleugels aan de rand van de stad ligt. In de zon op het terras van ’t Treppeke, deed dit alles me bijzonder Romaans aan. Het gebouw staat grotendeels leeg.

Lampjes

Aangekomen in Tongeren, de oudste stad van België. Romeinse tijd. Daar zie je niets meer van, behalve een stukje muur. Vanavond heb ik niet gegeten, dat lukte niet vanwege een ijsje uit Hasselt dat nogal zwaar op de maag lag. Aan de rand van Tongeren is het kermis, alleen niet vandaag. De kermis staat op pauze stand, er knipperen wel lampjes.

six millon dollar man v seven million dollar man

Hybride

 
Op de radio was onlangs een discussie gaande over de paralimpics. De vraag was of er wel genoeg aandacht voor was. Een uurtje per dag op tv. Iemand beweerde dat het nu eenmaal geen topsport genoemd kon worden, dat het hier niet ging om de beste ter wereld die tegen elkaar streden. Daarom was de aandacht volgens hem afdoende. Merkwaardig argument want dan kan je vrouwen topsport ook wel afschaffen. De Olympsiche spelen zijn bedoeld om naar de Goden op de Olympus te kijken. Dat zal hij bedoeld hebben. Ik voorspel dat de gehandicapten de nieuwe Goden worden. De hybride mens, de hardloper op springveren, zal het nieuwe voorbeeld worden.